Openingswoorden kunnen vollopen van charmes, maar zijn ook meteen doorslaggevend. Het zet meteen de toon van het optreden. Ook voor Niels Duffhuës die tien minuten voor zijn regulaire speeltijd begint het podium betreedt. “We beginnen alvast met spelen, er hangt verveling in de kleedkamer,” aldus de man uit Oss. De manier waarop hij dit uitspreekt, laat blijken dat zijn jeugdig enthousiasme nog alomtegenwoordig is. Anderzijds speelt er de laksheid dat in schril contrast staat met zijn ‘jeugdigheid’. Met gemakzuchtigheid zit hij daar, tot de eerste noot valt. Duffhuës ontpopt zich tot een gitarist met ballen. Van een rockriff, tot folkgetokkel. De muziek schommelt tussen tientallen genres, al zit de vaste toon in de drumpartijen van ‘Marzj’. Echter heeft het duo één probleem. Waar ze instrumentaal zo sterk zijn, ontbreekt al het talent in de vocalen. Wat Duffhuës zingt, mompelt hij. Waar hij zijn frequenties moet opkrikken, zakt hij in elkaar. Zijn stem klinkt als een mengelmoes tussen Tom Waits en Eddie Vedder, maar dan zonder emoties en geschiedenis. Dit is het enige grote probleem van Duffhuës. Maar geen groot zonder klein probleem; de niet-muzikale entertainmentwaarde is nul. Al is dit door het technische vernuft van het duo niet onoverkomelijk. Want geef toe, iedereen houdt er toch van om Crash Test Dummies-gewijs ‘Humming’ mee te zoemen.

Waar de gebreken bij Duffhuës zijn, overstroomt het van talent bij de Amerikanen van The Black Heart Procession. De band die in 1997 het levenslicht zag, bezit met de stem van Pall Jenkins één van de mooiste uit het genre. De band brengt donkere (droom)rock waar je al snel nachtmerries van krijgt. Maar geen zinderende drumpartijen deze keer. De tournee die de twee stichtende leden Tobias Nathaniel en meneer Jenkins ondernemen, is er één die veel wegheeft van een regionale theatertour. Een tour waar ze de balans zoeken tussen zachte pianostukken en ijzersterke gitaar- en zangpartijen. Dat ze bijgevolg openen met ‘Stitched to My Heart’ is niet meer dan logisch. Het opbouwende nummer bewijst meteen dat ze de balans moeiteloos weten te vinden. Gooi daar ‘Blue Tears’ achteraan en je hebt de bevestiging van het geheel. Maar The Black Heart Procession heeft meer sterktepunten. Ze weten hun eenvoudige teksten te verpakken in verhaaltjes die meer vertellen dan wat je oorspronkelijk denkt. Door hun luisterliedjes heen weven ze levenslessen, politieke pamfletten en ongenuanceerde verwijten. Ook zijn ze een band met dozijnen onontdekte hitsingles. Dat hun setlist dan ook voor het grootste deel bestaat uit nummers afkomstig van het album ‘2’ mag geen verrassing zijn. ‘The Waiter 2’, ‘Your Church Is Red’, ‘Outside the Glass’. Allemaal passeren ze de revue. Het is een avond waar de band niets verkeerd kan doen. En met twee encores en finalenummer ‘When We Reach the Hill’ zetten ze de kers op de taart. Het eindverdict is sluitend: wat de heren brengen is ongenaakbaar, ongezien, luisterrock pur sang en live allemaal beter dan op plaat.

The Black Heart Procession, gezien 1 juni in de Effenaar.