Teitur is een lieflijke singer-songwriter die kleine liedjes schrijft. Op plaat krijgt zijn muziek extra cachet door achtergrondkoortjes en een grote variatie aan instrumenten. Vanavond speelt hij de archetype singer-songwriter; op een kruk met gitaar en in een colbert achter de piano.
GEZIEN:
Teitur, Muziekgebouw Frits Philips, Rabobankzaal, op 18 juni 2011.
MUZIEK:
Romantische singer-songwriter die een nauwe band heeft met de popmuziek, maar ook graag uitstapjes maakt naar de klassieke muziek. De liedjes van Teitur zijn toegankelijk, soms herkenbaar, maar altijd boterzacht. In 2009 stond hij nog in hetzelfde Muziekgebouw voor het grootse ‘Confessions’, samen met Nico Muhly en een behoorlijk orkest. Vandaag is hij solo en klinken zijn toch al ingetogen liedjes nog kwetsbaarder.
PLUS:
Teitur is een geschoolde, authentieke muzikant. Het gaat om de muziek, de rest is bijzaak. En dat is duidelijk hoorbaar. Zonder poeha en met veel precisie speelt hij zijn nummers. Zelfs als de zaal na ieder nummer ietsje leger wordt, speelt hij met dezelfde overgave. Hij varieert tussen begeleiding op gitaar en piano. Teitur is bijzonder spraakzaam vanavond; zo komen we bijvoorbeeld te weten dat ‘Louis Louis’ voor Louis Armstrong is geschreven. Lyrisch hoogtepunt is zijn verhaal over Los Angeles dat eindigt in een paradox gevormd door John Malkovich en vogels, die beide op zijn pad zijn gekomen in Los Angeles. Nog een plusje: het nakomen van beloften door het spelen van ‘You Get Me’, aangevraagd door kleine David.
MIN:
Het is wel heel braaf allemaal. Zijn liedjes zijn vaak al breekbaar, haal je daar de ritmesectie ook nog eens onderuit dan wordt het wel heel fragiel. Hij doet zijn haren naar achteren en lacht bescheiden na ieder applaus. Alleen in 'Louis Louis' toont hij pit, maar daar is blijkbaar dusdanig niemand op berekend dat het geluid het nalaat: de gitaar staat te hard en er zit te veel echo op de microfoons. En zowaar is Teitur vanavond eens niet helemaal toonvast.
CONCLUSIE:
Het gemak waarmee Teitur optreedt, is bijzonder sierlijk. De verhaaltjes die hij vertelt, komen soms wat onhandig over, maar de clue valt altijd wel. Door zijn kwalitatieve muziek en zijn voorkomen heeft hij het publiek altijd op zijn hand. Datzelfde publiek laat hem vanavond echter na ieder nummer een heel klein beetje meer in de steek. Dat hem dat helemaal niet uit zijn concentratie haalt, is te prijzen. Maar het verschil maken op een groot festival met door hem geroemde namen is dan blijkbaar toch, behoorlijk tegen verwachting in, net iets teveel gevraagd.
CIJFER:
7