Meneer Frits ontvangt de grootste man op aarde

Spontane en intieme sfeer maken de avond

Tekst: Niels van den Dungen ,

Dylan, Dylan, Dylan, Dylan, Dylan en nogmaals Dylan. Dat is de vergelijking die muziekjournalisten maar blijven en blijven trekken bij Kristian Mattson alias The Tallest Man on Earth. Of ze allemaal schaamteloos Pitchfork kopiëren is maar de vraag en of ze gelijk hebben; daar heb ik geen besef van. Wat ik wel weet is dat is dat de Meneer Frits, samen met Signe Tollefsen, hier twee juweeltjes van singer/songwriters geboekt heeft.

Spontane en intieme sfeer maken de avond


Meneer Frits is een heel stuk voller dan ik verwacht had bij aankomst, een kwartier voor aanvang. Slechts ver achteraan is nog een plekje vrij. Wat direct opvalt is dat, ondanks het feit dat we te maken hebben met vrij recente muziek, het publiek tot echt gemiddeld boven de 30 jaar oud ligt.

Signe Tollefsen
Signe Tollefsen is een vrouwelijke singer/songwriter die, net als zoveel zoveel singer/songwriters, al vroeg bezig was met het schrijven en componeren van muziek. Ze studeerde klassieke zang en filosofie in Engeland, maar uiteindelijk kreeg ze van beide genoeg toen inzag dat muziek haar werkelijke roeping was en zodoende stem en gitaar ging studeren aan het conservatorium van Amsterdam. Het resultaat hiervan was dat ze in 2006 de publieksprijs bij de Grote Prijs van Nederland won. Al met al een muzikaal CV met ballen.

Zodra Signe het eerste nummer erop heeft zitten ben ik al verkocht. Loepzuivere stem, sterk gitaarwerk en een niet te missen uiterlijk; puur talent wat hier op het podium staat als je het mij vraagt. Veel van de nummers die ze speelt komen niet van de debuut-cd af. De muziek die Signe maakt wordt door sommige muziekcritici ‘folk noir’ genoemd; een ietwat dubieuze benaming, gezien de muziek die ze maakt niet over bepaald duistere onderwerpen gaat of überhaupt een duistere sfeer heeft. Persoonlijke favorieten zijn ‘My Old Man’ en de afsluiter ‘Happy Camper’ die ze met een paar vrienden als achtergrondkoortje opvoert. Met een beetje geluk heeft ze de potentie om net zo ‘groot’ (of klein) te worden zoals Leine inmiddels is geworden.

The Tallest Man on Earth
“Is dat hem? Dat fucking opdondertje daar?” dacht ik toen ik The Tallest Man on Earth on-stage zag komen met een gitaar bijna groter dan zichzelf. Niet bepaald de grootste man op aarde en compensatiedrang zou een goede verklaring voor zijn artiestennaam zijn. The Tallest Man on Earth bracht vorig jaar het album Shallow Grave uit dat behoorlijk goed ontvangen werd door de muziekwereld, gevolgd door een tour waarin hij in het voorprogramma stond van Bon Iver.

Vol overtuiging begint Kristian met ‘The Blizzard's Never Seen The Desert Sands’. Zijn muziek valt het beste te omschrijven als een stem van schuurpapier die je onder leiding van flink gitaargetokkel een verhaal verteld. Al snel volgen nummers als ‘I Won’t Be Found’ en ‘Pistol Dreams’ waarna plots de lage E-snaar van zijn gitaar het loodje legt. Je ziet hem duidelijk schrikken, maar zonder blikken of blozen vangt hij het incident professioneel op en speelt zonder bas verder.

Wat me in het bijzonder opviel aan zijn performance is het feit dat zijn stem, al blijft het schuurpapier tot en met, in vergelijking met de cd een stuk gevarieerder en dynamischer is live. Van harde uithalen terug naar heel kalm. Verder struint hij ook zo’n beetje heel het podium rond met zijn gitaar: van zittend op een stoel, tot een halve meter voor het publiek waar hij even zijn finger-picking kunsten vertoond.

Net als Signe Tollefsen weet The Tallest Man on Earth het publiek van het begin tot eind te boeien. Na een dergelijke avond is het dan ook van harte te hopen dat er vaker van dit soort singer/songwriteravonden komen.

The Tallest Man on Earth Gezien: Muziekcentrum Frits Philips (Meneer Frits), maandag 28 september 2009.