Vrijdagavond was het de beurt aan Zef Felicien om Note – de naam van het eerste geestekindje van Effenaar’s nieuwe dansprogrammeur Joachim Marijnen – leven in de blazen. Zef heeft het afgelopen jaar flink aan de weg getimmerd en is (totaal verdiend overigens) een vaste kracht geworden op feestjes en partijen in de regio.  Zijn set stond bol van lange, meeslepende breaks en toch wist hij het tempo erin te houden. Niets tè gek of hard, hij vervulde z’n taak als opwarm DJ goed.

EL-P, die al met vinyl in de weer was toen Zef nog in de luiers zat, neemt rond half een zijn plek in achter de draaitafels. Op haast klinische wijze, zoals we van hem gewend zijn, vlecht hij z’n platen elkaar.  Maar weinig DJ’s leveren zo consistent strak werk als Piet, ik heb-em persoonlijk nog nooit z’n dag niet “horen” hebben.  Note was geen uitzondering; de groovy, gestripte, houserige minimal klonk heftig op sublieme geluidssysteem waar de kleine zaal mee uitgerust is. Hoogtepunt van de set; Julien Chaptal’s “Mamdaye”.

Van het Franse overzeese gebied Reunion was een man te gast met de moeilijk uitspreekbare naam Seuil. Geïnspireerd door artiesten als Matthew Dear en Ricardo Villalobos produceert en draait deze man al enige tijd muziek. Seuil was voor de eerste editie van Note een gewaagde en behoorlijke underground naam die solide zijn set ten gehore bracht.

Tijdens de Dutch Design Week is de volgende editie, waar EL-P, Mindell en Anthony Collins zullen aantreden.

Met gepaste schaamte doet 3VOOR12/Eindhoven nu pas verslag van een Mono40 event. De eerste editie vond bijna een jaar geleden al plaats en heeft sindsdien een respectabele reputatie opgebouwd als feest waarbij lokaal talent op handen gedragen wordt.  Die filosofie gaat trouwens ook op voor de bezoekers; bij Mono40 kom je gegarandeerd bekende gezichten tegen. Ex-klasgenoten, oude bekenden of ‘feestvrienden’ die je nog nooit in het daglicht gezien hebt – ze gaan allemaal naar Mono40.

Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen. Mono40 heeft namelijk alles wat een kleinschalig feestje nodig heeft; een lage entreeprijs, een geluidssysteem met de bas op 11 (neusvleugens trilden mee op de beat) en puike muziek. Willem de Mulder verdient met z’n live-acts een speciale vermelding. Z’n tracks worden opgepikt door top DJ’s (Karotte, Hawtin?) en als je ‘Nice One’ hoort snap je waarom. Het is gelaagde, groovy, energieke minimal die het moeilijk maakt je heupen moeilijk stil te houden. Het grootste nadeel aan live-sets is echter dat de spanning ontbreekt. Een DJ steekt al z’n energie in het zo vloeiend mogelijk over laten lopen van z’n platen, waarbij succes nooit een garantie is. Als een mix uitkomt en ‘werkt’ voel je die trotsheid en opluchting als publiek ook, bij een live-set is dat nauwelijks aanwezig.

Laat je niet afschrikken door het hoge voetbalkantine-gehalte van de Fifties,  de sterkte van  Mono40 ligt in de gezelligheid, het ons-kent-ons gevoel en natuurlijk de muziek. In november staat de volgende de avond op het programma.

Gezien:

Zef Felicien, EL-P, Seuil – 19 september 2009 
Gustaf & Dumas, Peter Horrevorts, Mesquitas, Mulder, Zef Felicien – 20 september 2009