The Idoru mag deze verwachtingsvolle avond openen. De band is opgericht in 2003 en komt uit Budapest. De muziek heeft veel weg van Ignite, al komt dat misschien voornamelijk door de zang. Hoewel het allemaal prima in elkaar zit, is deze muziek iets te dertien-in-een-dozijn. Semi- punk-emo-metal bands als deze lijken tegenwoordig overal de kop op te steken. Wel aardig is de cover ‘Land Of Confusion’ van Genesis. Maar ook dat hebben we andere bands al eerder op een uitstekende manier horen vormgeven. Dan mag Blood or Whiskey het publiek verblijden met wat joligere tonen. Deze Folkpunkband uit Ierland bestaat sinds 1993 en doet toch wat denken aan The Pogues, maar dan met meer power. Al kan Shane MacGowan hier nog een puntje aan zuigen. Dit is zeker een lekkere opwarmer en sfeerbooster. Teksten worden collectief meegebruld en hoewel de zaal nog half leeg is, wordt er toch behoorlijk wat gehost en gedanst. De band krijgt dan ook een dankbaar applaus na het laatste nummer. In 1989 begonnen vier puberende muzikanten kleine zaaltjes in Limburg aan te doen, bijna twintig jaar later staat de groep in dezelfde formatie wereldwijd op de planken. Afgelopen jaar zijn ze zelfs genomineerd voor een TMF award. Zou dat laatste vroeger nou een droom of een nachtmerrie voor ze zijn geweest? Deze band ging toch over schoppen tegen alles en iedereen? We hebben het natuurlijk over De Heideroosjes uit Noord Limburg, punkband voor de ganse familie. Met deze heren in de line-up weet je zeker dat een feestje gegarandeerd is, Zeker in Brabant. Ook deze keer maken de Limburgers dat waar; de zaal is nu behoorlijk gevuld en de band krijgt een hoop bijval. De nummers worden kei hard het publiek ingeknald en de band bruist van de energie. Dit wordt overgedragen aan het publiek en zanger Marco Roelofs weet de meute zelfs zover te krijgen om een behoorlijk grote circle-pit te ontketenen. De Heideroosjes weten wat de luisteraar wil horen; ‘Ik wil niks’, ‘Iedereen is gek’, ‘Welcome to my funeral’, ‘Lekker Belangrijk’…de boze punk over alledaagse frustraties blijft steeds nieuw publiek ( lees; generaties) aanspreken en dat mag bewonderenswaardig genoemd worden. Bij aanvang van nummers als ‘I’m Not Deaf’ en ‘United Scum’ word ook ik weer teruggesleurd naar de jaren negentig en brul, net als iedereen om me heen, kei hard mee met deze opstandige puberpunk. Wat een leuke show was dit toch weer. Overigens zal de band binnenkort een theatertour gaan doen en in 2009 een jubileumtour, dat belooft wat. De band waar het vanavond allemaal om draait is Misfits. Opgericht in 1977 door (toenmalig zanger) Glenn Danzig en bassist Jerry Only in New Jersey, is deze band met haar horrorthematiek zeer invloedrijk geweest binnen allerlei muziekgenres. In de loop der tijd is Misfits een groot begrip geworden in zowel de punk- als in de metalscene. Wat dat betreft doet de band zijn naam eer aan. Er hebben door de jaren heen wat bezettingswisselingen plaatsgevonden. Deze wisselingen waren redelijk significant. Behalve dat er leden van Black Flag en The Ramones partijen voor hun rekening hebben genomen, vertrok midden jaren ’80 zanger Glenn Danzig (om vervolgens verder te gaan met de band ‘Danzig’) en werd vervangen door Michale Graves. Graves is inmiddels vervangen door huidig bassist en ‘founding member’ Jerry Only. De band wordt verwelkomd met een uitgelaten applaus. Nederlandse fans hebben dan ook lang moeten wachten tot ze hun idolen konden ontvangen, aangezien de band al een aantal keren heeft gecanceld vlak voor het concert. Echter, de drie heren beginnen met een nummer dat nauwelijks te definiëren is. Van de nummers die daarop volgen is hetzelfde te zeggen; alles wordt gespeeld in een tempo dat zo snel is dat de heren het zelf nauwelijks bijhouden en het lijkt dan ook vaak flink langs elkaar heen te gaan. Zang houdt gitaar, bas en drums niet bij en samenzang is ook ver te zoeken. Er is simpelweg niet genoeg ruimte meer voor de teksten. Dit doet de muziek, die qua sfeer erg tempogevoelig is, geen eer aan. Ook het geluid is tamelijk ondefinieerbaar; het is een waas van geluid met de zang als ondertoon. Uiteraard worden alle ‘hits’ gespeeld; o.a. ‘Skulls’, ‘Dig up her bones’, ‘Die, die my darling’,’Helena’, ‘American Psycho’. De band mag blij zijn dat Jerry Only als publieksentertainer de show nog enigszins overeind weet te houden. Jammer alleen, dat zijn imposante verschijning toch echt niet kan verdoezelen dat zijn vocale kundigheden het niet halen bij die van Danzig en Graves. Ook dat doet af aan de sfeer van de muziek. De veiligheidsmensen van de band zelf zijn onverbiddelijk en grijpen kei hard in wanneer er iemand uit het publiek een foto/filmpje neemt met zijn mobiele telefoon. Men stormt op de betreffende jongeman af alsof hij een pak slaag gaat krijgen. Ook wanneer er iemand de bühne op klimt om van het podium af te duiken, wordt er door bandbeveiliging nogal overstressed gereageerd naar beveiligingsmensen van de Effenaar zelf; ‘beter opletten!’ Dat maakt de aanfluiting compleet. Tegen het einde van het optreden wordt er dan weer wel een 13-jarig jongetje uit het publiek geplukt die Jerry Only presenteert als mascotte van de avond en als bewijs voor het feit dat zijn band in populariteit nog steeds onstuitbaar is. Een beetje sneu dat het allemaal zo geënsceneerd is. En nog betreurenswaardiger dat dit is wat er na 30 jaar overblijft van deze band. Bij het verlaten van de zaal bedenk ik me dat ik het niet eens erg vind dat de band ‘Scream’ niet heeft gespeeld. Grote winnaar van deze avond zijn de Heideroosjes. De verliezers; het publiek dat zo lang heeft gewacht op deze show van Misfits. Alweer een illusie minder.