In 2001 werd een briefje opgehangen in het conservatorium in Utrecht met de vraag of iemand zin had om Janne Schra te begeleiden in het schrijven van liedjes. Dit was het begin van Room Eleven. En vanaf 2006 heeft deze band snel furore gemaakt met hun debuutalbum “Six White Russians and a Pink Pussycat”. Hiermee wonnen ze dan ook de Essent Award voor jong muziektalent. De uitnodigingen voor de grootste jazzfestivals van de wereld stroomden binnen. Nu is dit jaar hun tweede cd “Mmm…Gumbo” uitgekomen die opgenomen is in New York. Hierop komt de folk iets meer bovendrijven, maar blijft de pop en jazz de bovenhand voeren. Het is voor de tweede keer binnen een jaar dat deze band te bewonderen is in de Effenaar. En wat eigenlijk meteen opvalt, is dat het overgrote deel van het publiek gewoon door blijft praten terwijl het optreden al begonnen is. Voor het publiek in de Effenaar is dit eigenlijk niet gebruikelijk, maar op de een of andere manier krijgt zangeres Janne Schra het publiek niet aandachtig aan het luisteren. De muziek leent zich er blijkbaar uitstekend voor om gezellig op de achtergrond te horen terwijl men een leuk gesprek met elkaar voert, want ook tijdens het eerste optreden in deze zaal was dit het geval. Tijdens een nummer waar een flinke scheut reggae in verwerkt zit, begint het publiek zich echter meer te focussen op de muziek. Dit wordt echter snel weer losgelaten en ondanks pogingen van Janne, om al pratend contact met het publiek te krijgen, blijft er toch een bepaalde afstand. Als de blonde zangeres zich echter concentreert op het zingen, krijgt ze de aandacht van het publiek. Haar stem is namelijk ontzettend zuiver en variërend. Er wordt zo gemakkelijk versprongen van toonhoogte, stemklank en volume dat de zang nooit verveelt en duidelijk de dragende kracht van Room Eleven is. Vooral tijdens het uitvoeren bij een nummer met veel Balkan-invloeden komt dit goed naar boven. De afwisseling in de nummers tijdens het optreden is zeker goed te noemen. Zoals eerder gezegd, leggen ze met hun tweede cd iets meer nadruk op de folk. Dit is terug te horen tijdens het optreden. Enkele nummers worden zelfs met een ukelele gespeeld waardoor de bluegrass duidelijk herkenbaar is. Dit brengt meteen een vrolijke sfeer in de zaal die in ieder geval niet minder werd zo lang ik er was. Helaas bleef mijn avond beperkt tot een half optreden, omdat ik die avond behoorlijk ziek was. Halverwege het optreden ben ik naar huis gegaan.