Een aantal jaren geleden ben ik geraakt door het album Nuit Blanche. Een aantal weken na de release van dit album stond de formatie uit België in de Effenaar. De toenmalige grote zaal stelde niet veel voor, volgens vele heel sfeervol maar absoluut niet meer van de tijd. Ik was toen onder de indruk van het optreden wat Danny Mommens en zijn sexy vriendin Els Pynoo ten tonele brachten. Waar een aantal zuurpruimen zeurde over de inhoudloosheid van de muziek, maakte mij dit echt helemaal niets uit. De Kale samples over simpele baslijnen begeleidt door de Franse vocalen van Pynoo, maakte mij en een heleboel andere mensen vrolijk. Het verbaasde dat Vive la Fete afgelopen vrijdag wederom in de grote zaal van de Effenaar stond. Ditmaal in een verbouwde popzaal met een capaciteit van bijna 1200 mensen. Ik vind alles wat na Nuit Blanche is gekomen aardig, maar niet meer de moeite om nog toe te voegen aan mijn muziekcollectie; een zwak heb ik echter nog wel voor de band. En wat blijkt, ik ben niet de enige. In een nagenoeg uitverkochte grote zaal van de Effenaar rockt de band exact hetzelfde als al die jaren geleden. Natuurlijk wordt ook deze keer een gitaar in het publiek gegooid, hebben de mannen wederom maquillage in een dikke streep over hun gezicht en mogen er heel spontaan twee meisjes op het podium komen dansen tijdens de toegift. De hele show verschilt niets met die van een aantal jaren geleden, zelfs Jesus Christ Superstar wordt nog even van stal gehaald. Er zijn een aantal nummers aan de show van het nieuwe album toegevoegd maar verder blijft alles zoals het al was. De band staat dan ook aan alle kanten stil en het speelt bovendien een genre dat tegenwoordig allang andere helden kent. CSS, the Klaxons en een dozijn andere bandjes voeren de new rave revolutie aan. Het lijkt Vive la Fete echter niet te deren en ik geloof niet dat iemand er verder van wakker ligt. De zaal gaat los en goed ook, en daar draait het tenslotte om. Gezien: Vive la Fete, vrijdag 14 september, grote zaal Effenaar