De eerste keer dat ik Emotional Elvis hoorde was via een cd-tje van Rebound. Hierop stonden diverse Eindhovense acts waar mij er maar weinig van konden bekoren. De meeste tracks klonken alsof ze in een toiletpot onder water waren op genomen en mocht dat niet het geval zijn dan was het niveau niet al te hoog. Toen ik uit eindelijk bij de track van de band met de naam Emotional Elvis terechtkwam was mijn aandacht meteen getrokken. Ik luisterde naar Hiphop / Breakdance en al zat er een gejatte sample in, het nummer was gewoon goed. Het is terug te vinden op hun vorige cd ‘The last of the famous international Playboys’ uit 2005, dat een bescheiden succes heeft geboekt. De nieuwe plaat van Emotional Elvis - Sounds like Music - heeft een tijdje op zich laten wachten, maar is sinds februari dit jaar eindelijk gereleased. Ook bij deze cd het net als op de vorige een potporie van stijlen. Bij ieder nummer is wel iets herkenbaars te horen, ook al is het van henzelf. De band luistert heel goed naar andere bands om het dan zelf eens over te doen. 'Welcome to the party' is typisch een nummer van het nieuwe album; luchtig, vrolijk en met een gezonde dosis zelfspot. En dat is wat de groep sterk maakt. Het is allemaal niet te moeilijk, maar zet deze heren op een podium van een willekeurig festival, laat het publiek even wennen, giet hier en daar nog een biertje naar binnen, maar geheid dat het dak er dan vanaf gaat. Geheel nieuw is het niet, op een eerder schijfje van de band kun je dit nummer al eens zijn tegengekomen. Andere persoonlijke hoogtepunten (hoe subjectief ook) van de cd zijn, 'Communication' en 'Schiksal' en 'I’m lost again'. Deze nummers komen het dichtst in de buurt van mijn persoonlijk muzikale voorkeur - lichte new wave met een Duits randje - en waarschijnlijk daarom steken deze nummers voor mij net iets boven de rest uit.. 'Finest words' en 'Merci' zou je aan elkaar kunnen koppelen. Gaat het ene nummer over de lieve woordjes die je tegen elkaar kan zeggen, bij 'Merci' kun je al het andere invullen. De eerste van de twee is in mijn ogen een van de mindere tracks op het album, iets te zoet. 'Merci' maakt dit met een strakke bass weer enigszins goed. Na maanden wachten is het eindelijk tijd voor de cd-presentatie in het TAC. Het is goed gevuld, de kachel staat onnodig aan en het bier is lekker koud. Alles lijkt er dus klaar voor. Drummer Roelof trekt zijn shirt nog eens recht en samen met de overige bandleden begint de band enthousiast aan hun set. Het geluid gooit echter roet in het eten, wat zowel de mensen in de zaal merken, maar ook de heren op het podium. Iets klopt er niet en als Michel springt, dan klopt het heel duidelijk hoorbaar niet. Niet springen is geen optie, dat hoort nu eenmaal net zo bij hem als het petje met daaronder het kale hoofd. 'Welcome to the party' is het tweede nummer wat de heren ten gehore brengen en langzaam maar zeker gaat het iets beter met het geluid. Ik hou mijn hart nog wel even vast als er een gevuld flesje water omkiepert, maar er gebeurt gelukkig niets. Via Duitse new wave, rock, breakbeat en een vleugje hiphop belanden we zaterdagavond laat uit bij een regelrechte country kraker 'The girl from country heaven', geheel met gastzangeres Josien. Om de zaak af te sluiten maken de heren even tijd om reclame voor zichzelf te maken en het publiek te bedanken. En reclame mogen ze best voor hun nieuwe cd maken. Iedereen die de cd gaat beluisteren of zelfs kopen wens ik veel succes met de vreemde muzikale reis aan de hand van Emotional Elvis, een reis die zeker de moeite waard is. Gezien: Emotional Elvis in het TAC, 31 maart 2007 Gehoord: Sounds like Music