Een kunstenaar, 2 drums, 3 bassen, 6 gitaren, 14 zangers, 22 koeienbellen, 27 hammonds, 34 tuba's, 63 banjo's, 78 trompetten, 88 triangels, 101 didgeridoos, 124 violen, 204 piano's, een kerkorgel, een rapper, 2 blokfluiten, een mandoline, een cello, 3 doedelzakken en Elvis Presley. Nou is dát wel een beetje overdreven, maar het Beukorkest is wel degelijk een orkest. Zo eentje die net op het podium van de kleine zaal van de Effenaar past. Een behoorlijke bezetting dus. De directeur van het Beukorkest, de Eindhovense kunstenaar Rik van Iersel, heeft de muzikale collage gerealiseerd met behulp van Stuurbaard Bakkebaard. De heren weten een bijzonder imposante dosis muzikanten op te trommelen, met een al even imposante staat van dienst. Laten we even opsommen; Stuurbaard Bakkebaard en Van Iersel worden bijgestaan door Johnny Dowd, Def P (Osdorp Posse), Bart Maris (dEUS / Zita Swoon), Dead Elvis, Woody & Paul, Phantom Engeneer, Senga Etna en de vandaag afwezige André Manuel. Het is Rik van Iersel zelf die de eerste tonen tevoorschijn mag toveren. Alsof hij stofzuigt, schuift hij zijn gitaar over de vloer van het podium, waardoor een monotone drone ontstaat die dient als achtergrondgeluid bij het opkomen van zijn collega muzikanten. Het heeft iets van Thurston Moore (Sonic Youth) in zich, waarmee eigenlijk meteen de toon van de avond wordt bepaald. Vanaf dat moment staan alle verwachtingen op losse schroeven, hier kan van alles gaan gebeuren. Het is lastig vast te leggen wat nou precies de muziek is die het Beukorkest speelt, de invloeden van Stuurbaard Bakkebaard vallen voorlopig nog behoorlijk goed te traceren, en ook de teksten die Senga Etna's Arjan Amin lijken herkenbaar van de hand van André Manuel. Toch, niks is zeker, en je zou er zomaar van staan te kijken als het niet zo is. De eerste die eigenlijk het meest herkenbaar naar voren treedt is Def P, niks mis mee, de rap van Def P is nou eenmaal de rap van Def P. Zijn eerste aantreden in het Beukorkest lijkt bijzonder getimed, hij zal toch niet gewoon zijn stukje komen doen en dan weer wegwezen? Niet veel later valt op dat de rapper het podium op en af blijft klimmen om zich als een echte beukorkester te verkleden in alle gedaantes die gewenst worden. Tijdens een zangsolo van Woody Veneman, die toch door country, roots en blues gekenmerkt wordt, springt hij het podium op en lijkt tegen de zingende Veneman te zeggen 'schrik niet, ik ga effe meerappen'. En het werkt. Woody Veneman, op zijn beurt, komt uitermate goed tot zijn recht. Hij overschrijdt met een zichtbaar plezier de grenzen die hem bij het Woody & Paul duo binden. Zonder al te veel problemen of chaos schuiven de heren - d'r zit geen enkele vrouw in het Beukorkest team - over het podium. Dead Elvis, Johnny Dowd, voor dit project overgekomen uit Amerika, en Def P lopen veelvuldig op en af. Rik en Joshua van Iersel wisselen aan de lopende band van plaats achter de drumkit om de in zijn karakteristieke spasmen vervallende Stuurbaard Bakkebaard drummer Marc Koppen bij te staan. Opvallend is dat ook Rik zelf soortgelijke gezichtstrekken tentoonspreidt, wellicht is het drummers eigen. En als dan het slotakkoord gegeven lijkt, blijven de Phantom Engeneerders staan om in een lomp geweld te ontspringen, en daarmee een soort van brug te slaan naar de toegift, waarbij alles en iedereen nog even zijn koppie laat zien en een waardige afsluiter creëert. Beukorkest is een beetje blues, een beetje roots, een beetje rap, een beetje country, stijlvolle poëzie, stoner, grunge, rock n roll, Sonic Youth, Tom Waits, Calexico, Bob Dylan. Beukorkest is een beetje vreemd, en bijzonder lekker. De regie van puzzelaar Van Iersel zou zomaar de genialiteit kunnen benaderen. Beukorkest is de subtiele grens tussen singer-songwriter, kippenvel en gehoorbeschadiging.