Dat de geleedpotige artiest en zijn bijbehorende band elk jaar naar Amen afreizen is misschien wel het slechtst bewaarde geheim van Drenthe. Ook deze editie, op zondag 24 februari, zijn zowel de middag- als de avondvoorstelling stijf uitverkocht. Eén vrouw stuitert het uit bij het idee vanavond aanwezig te kunnen zijn, zij was namelijk één van de mensen die vol spanning op de wachtrij zaten te wachten op een vrijgekomen kaartje.
De jaarlijkse shows zijn dan ook zeker de moeite waard, al is het alleen al om de manier hoe De Jong en zijn gezelschap op elkaar ingespeeld zijn. De goed geoliede machine weet precies hoe het moet omgaan met de chaotische energie van de 58-jarige liedjesmaker. De Jong plaagt rechterhand Saartje van Camp met een geïmproviseerd liedje over het leven van de celliste, maar zij heeft het laatste woord met een speelse laatste noot. Drummer (vandaag tevens bassist) Marcel van As en pianist en gitarist Lucas Oldeman houden ondertussen alles in gareel.
“Ik dacht dat het nog maar de zevende keer was,” vertelt Erik de Jong nog voor de eerste gehaktbalpauze van de avond, “maar voor Marcel is het al de negende keer hier, en hij kwam er pas later bij.” Hij lacht. Als je ouder wordt lijken de jaren pas écht voorbij te vliegen. Voor je het weet verliezen de bomen weer hun bladeren en zit je warmpjes bij het jaarlijkse bezoek van Spinvis in De Amer.
Inhakend op ‘Artis’, een nummer waarbij een stel vrienden elke zeven jaar naar de Amsterdamse dierentuin gaat om bij te praten, valt het op dat er ook in slechts één jaar tijd veel kan veranderen. Zo gaat ‘Ik Wil Alleen Maar Zwemmen’ sinds het laatste bezoek deels door het leven als ‘Ich Will Ganz Einfach Schwimmen’, een Duitse versie speciaal voor de shows in Duitsland en Sud-Tirol. Of nou ja, Duits. De Jong vertelt een verhaal over een lokale concertbezoeker die na de show enthousiast naar hem toe kwam en zei: “Ik hou van Zweedse muziek!”
Toch is er met stipt één ding dat deze avond anders maakt dan de voorgaande jaren. De woorden “goede reis en hou je haaks en kijk goed uit” galmen nog na in de kleine ruimte wanneer De Jong de tijd neemt om stil te staan bij het overlijden van het boegbeeld van De Amer. “Daar stond Jan altijd,” zegt hij terwijl hij gebaart naar de bar achterin de hoek van de oude boerderij. “Elk jaar. Hij was er altijd.” Hij hoeft het verder niet uit te leggen. ‘Alles Is’, een nummer dat deze avond opgedragen is aan De Haan, zegt meer dan woorden ooit zullen doen.
Presentator Patrick van Hees is er stil van, net als meerdere vaste gezichten van De Amer. Je kunt geen stap zetten in De Amer zonder zijn aanwezigheid te missen. Jan de Haan was De Amer, maar De Amer gaat verder dan Jan de Haan. Het cultureel café opent een nieuw hoofdstuk; één met nieuwe en oude namen voor een divers publiek. Zo hoort het ook, want zolang de muziek klinkt in De Amer zal De Haan voortleven. En volgend jaar? Dan gaan we weer gewoon naar Spinvis.