CB18: Honey Harper
Een weirdo en een dief, maar wel met mooie liedjes
Na een redelijk lang betoog van wethouder van cultuur Robert van Asten mag de in Londen woonachtige Amerikaan Honey Harper The Raven aftrappen. Met zijn zelfbenoemde 'cosmic American music' (een nieuw woord voor country) heeft de zanger onlangs zijn eerste EP gereleaset.
Harper is een vreemde. Met zijn blonde haar in twee staartjes en een baret op zijn hoofd loopt de zanger wat verdwaasd over de bühne. Maar als de Amerikaan begint te zingen weet hij wel emotie over te brengen. Een flinke snik maken van de fraaie melodielijnen een bijzonder geheel. Af en toe gooit de toetsenist er een natuurgeluidje doorheen, wat niet persé nodig is, maar over het algemeen zijn de door gitaar en pedalsteel gedragen liedjes meer dan mooi.
Honey Harper heeft ook goed geluisterd naar de grootheden in zijn genre (lees: Bob Dylan), zo erg dat de akkoordenschema's van 'Secret' letterlijk 'Knocking On Heavens Door' is, en kort daarna herken je 'All Along The Watchtower'. Maar de draai die Harper er aan geeft is uniek genoeg.
Het moment: Als afsluiter zingt de Amerikaan 'You Don't Have To Say You Love Me' van Dusty Springfield mee met een bandje. Jammer, want het prachtige 'SOFR' schittert daardoor door afwezigheid. Met groteske bewegingen dartelt de zanger over het podium, terwijl de band de spullen opruimt. Des te groter is het contrast als naast de breed bewegende Harper de bilnaad van de bukkende pedalsteelspeler te zien is.