Na een aanloop van ruim anderhalf jaar, is debuutalbum Master Club een feit. Het kan dan ook niet anders dan dat The Mighty Breaks dit vierden met een spectaculair releasefeestje op vrijdag 6 september met maar liefst drie support acts; Tousch, Bull en Steve French. Het doel was om de tofste show uit hun tour door Italië over te doen, de show in The Master Club. Inderdaad, waar de plaat naar is vernoemd. The Master Club is 3 trappen ondergronds, dus als locatie koos de band voor dé ondergrondse van Den Haag: The Grey Space. En hebben de fuzzy garagerockers hun doel bereikt?

Wanneer wij bij aanvang om 21:30 uur bovenaan de trap staan om de kelder van The Grey Space te betreden, worden wij verrast met een vintage style projectie van bewegende beelden van The Mighty Breaks. Een elegante teaser. Eenmaal beneden, blijkt dat de zaal, op een paar bandleden en eregasten na, volledig leeg is. Teruglopend naar boven om dan nog maar een biertje te halen, ontstaat het gevoel op een verjaardag te zijn waar wij niet echt thuishoren. Iedereen schijnt elkaar te kennen, en wij hebben duidelijk het voorstelrondje gemist.

Tousch
Een half uur later staat de kelder in één klap halfvol. Het energieke Tousch vormt een explosieve opening die de lat hoog legt. En niet zo'n beetje ook. Het ene na het andere nummer knalt kort maar krachtig door de donkere zaal. Loeiharde drums en scheurende gitaren. De voorste linie beweegt spastisch, terwijl achterin de hoofdjes op en neer gaan. Het publiek is in trance. Alleen als frontvrouw Natousch Gerritsen een ietwat gevoeliger nummer instart, begint een aantal mensen hier doorheen te lullen. Gelukkig is het direct daarna weer volop beuken en raggen. Ondanks het boze gezang is de frontvrouw wel even lief als ze met een zwoele blik “hallo” zegt. En een hele set lang op je gitaar spelen met haar voor je ogen is ook een prestatie.

© Sophie Gipmans / The Mighty Breaks
© Sophie Gipmans / The Mighty Breaks

Bull
Voor de Britse act Bull komt een deel van het publiek letterlijk naar beneden gerend, waar frontman Tom Beer voor de gelegenheid zijn Lowlands-shirt heeft aangetrokken. Keiharde punk is op basis van het uiterlijk de verwachting, maar de band trapt af met een zekere vorm van Britpop. De vervolgens ontstane combinatie van slacker rock en indie doet het petje van drummer Tom Gabbattis van zijn hoofd flikkeren, terwijl de zaal gezellig meezingt met de kreet; 'Woohoohoo'. Van tedere nummers met random gegil tot het hardere werk op het maniakale af, het is een emotionele en vooral verwarrende achtbaan. Wel leuk dat alle vier de bandleden de zang verzorgen, een gelijkenis met de hoofdact van vanavond.

Steve French
Vijf lieve jongetjes met een nerdy look vormen Steve French. Deze Amsterdamse indie act staat in schril contrast met de vorige. Minder explosief, gewoon rechttoe rechtaan wegdromen bij fijne melodieën aangevuld met beukende baslijnen. De formatie weet het publiek, dat inmiddels volop aan het bouncen is, in te pakken met hun gelaagde sound voorzien van goede solo's. Het constante uitsteken van het tongetje door de frontman is daarbij wel een beetje vreemd. Als uitsmijter wordt een special effect gecreëerd door nog even de rookmachine aan te zetten. De kelder is definitief opgewarmd.

© Sophie Gipmans / The Mighty Breaks
© Sophie Gipmans / The Mighty Breaks

© Sophie Gipmans / The Mighty Breaks

The Mighty Breaks
Redelijk onaangekondigd beginnen The Mighty Breaks, ver na middernacht. De hordes toegestroomde bezoekers staan strak tegen het podium aan, terwijl het vijftal vol overgave begint met spelen. Het album doorloopt de band integraal, van begin tot eind. Waar openingsnummer ‘God of You’ nieuw is, komen we met ‘Supervision’ en ‘Faking Chasing’ bij nummers die de garagerockers eerder als single hebben uitgebracht. In het publiek is dat zichtbaar te merken, er wordt flink gesprongen en hier en daar kennen de fanatieke fans de tekst uit het hoofd. Wat jammer is, is dat het geluid behoorlijk dof is. Of je nu links, rechts, vooraan of achteraan staat, het geluid is, tja, dof. En dat is niet tof.

Na het rauwe ‘Göteburg’ zet de band ‘You Can Take Me’ in. Dit is één van de weinige avonden dit jaar waar EUT niet op het affiche prijkt, dus bij gebrek aan frontvrouw Megan de Klerk, roept de Haagse groep zangeres Natousch Gerritsen opnieuw het podium op voor een duet. Song van het jaar, we vallen in herhaling, maar het blijft een verdomd goed nummer. En als de zaal zelfs los gaat op een uitvoering met piepende versterkers en een zang die wegvalt tussen al het instrumentale kabaal, dan heb je gewoon een hit hoor.

© The Mighty Breaks

Het enthousiasme in de ondergrondse is ondertussen helemaal aan; de verdovende middelen hebben rijkelijk gevloeid, ongeduldig wordt geroepen: "Spelen!", en het publiek staat zo dicht op het podium te springen dat de hele boel omdondert. Een explosie. Marieke McKenna van Mink Records lacht zich suf, en Camiel van Son Mieux is regelmatig degene die vanuit het springen een moshpit start. Ook worden schouders beklommen waarmee een enkeling ontdekt dat het plafond van dé kelder van Den Haag best hard is.

Met ‘Where’s The Having Fun?’, een upbeat track die de fuzzy sound een beetje doorbreekt, mag saxofonist Kars van den Heuvel even losgaan, waarna hij door een gulle fan een lauw biertje krijgt aangereikt. Beter iets dan niets. Van meer upbeat eindigt de set met de rustigere ‘Quitting for a Smoke’ en ‘After All’.

Met Master Club bewijzen The Mighty Breaks dat zij genoeg materiaal hebben om een volwaardige set op het podium neer te zetten. Als we de show de volgende keer naar een ruimte met fatsoenlijke akoestiek verplaatsen, dan komt de muziek helemaal tot zijn recht. Aan de andere kant, als je een album op studiokwaliteit wilt horen, kun je ook veilig thuis op je bank gaan zitten. Met andere woorden, als je geen oude zak bent, was je hier en ging je los. Want een ondergronds feest was het zeker. Een spectaculaire verjaardag, waar ook de onbekende gast zich uiteindelijk thuis voelde. De fuzzy garagerockers hebben, wat ons betreft, hun doel glansrijk bereikt.

© The Mighty Breaks