Emma Ruth Rundle houdt het kort maar krachtig Emma Ruth Rundle houdt het kort maar krachtig

Vanavond leken Emma Ruth Rundle en Jaye Jayle onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet alleen zitten ze allebei bij het platenlabel Sargent House, ook touren ze op dit moment samen door Europa en brachten ze eerder dit jaar de gezamenlijke EP ‘The Time Between Us’ uit. Toch hebben beide acts ook solowerk. Vorig jaar bracht Jaye Jayle hun debuutalbum uit en releaste Emma Ruth Rundle haar tweede album 'Marked for Death'. De muziek van Rundle past prima in het rijtje met Chelsea Wolfe, Helen Money en de band Miserable die allen tonen dat folk net zo donker en intens kan zijn als metal. Waar Emma gewoonlijk enkel met haar gitaar speelt, werd ze vanavond vergezeld door de leden van Jaye Jayle, die tevens de avond aftrapten.

De uit Kentucky afkomstige folkgroep Jaye Jayle overweldigt het publiek vanaf het eerste moment met hun lome, donkere, indie rock. De heren maken hun muziek naar een beroemde uitspraak van Woody Guthrie: “Anyone who is using more than two chords is just showing off”. Het minimalistische geluid van de band bestaat uit herhalende drumpartijen met gitaar- en bas-invullingen. Aangevuld met de karakteristieke warme stem van Evan Patterson en een experimenteel randje weet de band het publiek te boeien. Het experimentele zit hem vooral in onregelmatigheden in de muziek zoals onverwachte eindes en onderbrekingen. Dit zorgt ervoor dat er na elk nummer, en soms zelfs tijdens een nummer, een onzeker applaus uit het publiek klinkt. Als afsluiter speelt de band een nummer dat meer mainstream is met een voller en dynamischer geluid. Hiermee weet Jaye Jayle het publiek eindelijk echt in te pakken en sluit het viertal toch met een waardig applaus hun optreden af. Al met al geven de heren een meevoerend optreden dat een goed voorproefje is voor Emma Ruth Rundle.

Wanneer Emma Ruth Rundle het podium betreedt, is de kleine zaal in Paard jammer genoeg nog niet eens voor de helft gevuld. Gelukkig dit doet niet af aan het optreden. Haar donkere en melancholische teksten blijken heel geschikt voor een intiem concert. Toch schuilt er achter deze fragiele teksten een krachtige vrouw die vocaal de grenzen opzoekt en niet vies is van shoegaze-achtige gitaarerupties. Ze betovert het publiek met poëtische nummers die verpakt zijn in slepende soundscapes, één van de contrasten die het moeilijk maken om haar muziek onder een noemer te plaatsen. Als we dan toch een poging doen hangt het ergens tussen folk en ambient in. Het is minimalistisch maar ook een explosie van emoties en soundscapes. De nummers zijn ingetogen maar tegelijkertijd zeer krachtig.

Terwijl het publiek zich in een dromerige wereld bevindt, kondigt Rundle aan dat ze helaas niet veel langer meer kan spelen vanwege een blessure. Ze sluit in haar eentje af met een ingetogen nummer dat de emoties tot een hoogtepunt brengt. Het optreden is kort, net aan drie kwartier, maar het publiek is voldaan en heeft dubbel en dwars gekregen waar het voor kwam. Deze vrouw weet hoe ze gevoel moet overbrengen op publiek. Emma Ruth Rundle verdient de volgende keer een propvolle zaal!