Trentemøller komt akelig dicht bij perfectie

Je had er bij moeten zijn…

Jorgen van de Burgt | Foto's: Nike Liscaljet ,

Elektronische muziek is een moeilijk genre, live. Veel sets zijn visueel te beperkt om echt te blijven boeien, hoe goed de muziek ook is. Bovendien blijf je vaak achter met de vraag of de artiest zelf nu echt nodig was voor het optreden. In hoeverre staat hij daar achter zijn laptop echt muziek te maken? Trentemøller staat juist bekend als een uitzondering op die regel, met live-shows die verder gaan dan het checken van zijn eigen Facebook. Op 5 maart speelde Anders met zijn band in Paard van Troje, en was het tijd om die live reputatie waar te maken.

Is dit eigenlijk wel een optreden? Die vraag zou je ook kunnen stellen bij DJ T.O.M. and his Computer, het voorprogramma wat we deze avond voor headliner Trentemøller krijgen voorgeschoteld. De naam zegt het al, Tom staat er met zijn laptop en een Ableton Push controller. Visueel is er daardoor ook niet veel aan te beleven, toch weet Tom ons wel te boeien. Het is wel een wat vreemde mix van stijlen, die zijn beoogde publiek hier lijkt te missen. Het Paard is te groot en niet intiem genoeg. Bij binnenkomst bespeelt Tom zijn publiek met een track die zo uit Eyes Wide Shut lijkt te komen. Een muzikaal ritueel in een ambientsausje. De track kabbelt daarna in een richting die niet zou misstaan op een David Lynch soundtrack. Even later krijgen we iets dat meer richting Josh Homme en Desert Sessions gaat. Sfeervol, met af en toe de verlossing van iets wat bijna richting een beat gaat. Het is redelijk briljant maar Tom blijft, zoals het wel vaker met genieën gaat, onbegrepen door de massa. Het zij zo.

Hoe anders het optreden van hoofdact Trentemøller. Waar Tom het met zijn laptop moet doen, staat Anders Trentemøller met een zeskoppige band op het podium met “echte” instrumenten. De openingstrack is bovendien de meest recht-toe-recht-aan stamper van zijn laatste album ‘Lost’, ‘Still on fire’. Het contrast kon niet groter zijn. Anders Trentemøller is de epitome van een hipster, met zijn ultra strakke broek, leren jas en hoed. Hij beweegt als een androgyne Robert Smith (The Cure) op de door hem gecomponeerde tracks. Ook al zeggen hij en zijn gevolg de hele avond niets tegen het publiek, vanaf het begin lijkt er een verstandhouding te zijn tussen ons en hen.
 
Opvallend is trouwens dat veel van het vanavond toegestroomde publiek niet Nederlands lijkt te zijn. We horen Duits, Engels en Scandinavische talen om ons heen. Tekenend dat het autochtone publiek in Den Haag niet lijkt te zijn gevallen voor de Deense charmes van Trentemøller. Het concert is dan ook, enigszins verrassend voor een dergelijke naam, niet uitverkocht. De mix van techno en indie in de wat melancholische stijl is nog niet echt geadopteerd door onze popstad, zo lijkt het. Jammer. En we hebben zo veel gemeen met die gekke Denen.
 

Tegen het einde van de set worden een viertal lampions gehesen achter de band. Voor een band die bekend staat om een show met veel vuurwerk en effecten is het huisvlijt een tikkeltje aandoenlijk, om heel eerlijk te zijn. Gelukkig boeit het niet, de band is on fire vanavond. Anders en de zijnen weten knap te balanceren tussen net iets te perfect en net iets te slordig, voor een optreden wat overduidelijk echt live en toch retestrak is, daarbij geholpen door het fantastisch ingeregelde geluid. Dat hebben we in Paard van Troje wel eens anders gehoord. Marie Fisker windt met haar stem de zaal om haar vinger, en danst met haar compagnon een overtuigende robot. Ze zingt in de paar tracks waarin vocalen worden gebruikt fantastisch goed. Het klinkt als overdrijving, maar zelden zagen we een zodanig goed optreden hier in ons eigen Paard van Troje. Het soort concert waar je bij had moeten zijn. Jammer joh…