Het derde album onder Jan Stroomer's bandpseudoniem The Stream is vanaf de allereerste tonen van het toepasselijk getitelde ‘Ouverture’ een overdonderende ode aan een tijdperk waar mega-acts de wereld bewandelden. Met eerbied wordt eer aangedaan aan de helden uit het genre dat zonder enige aarzeling door iedereen als ‘Seventies’ wordt genoemd. Over het hele album tref je verwijzingen aan naar het pianowerk en operette-achtige vocalen van Queen, naar de opbouw en wijdsheid van Pink Floyd, de prachtige melodiën van John Miles en het absurde theatrale van The Rocky Horror Picture Show. En The Stream doet niet veel onder voor al deze grootheden, muzikaal gezien zeker niet.
Albumrecensie: The Stream - 'Art Nouveau'
The Stream is te goed om met anderen te worden vergeleken
Jan Stroomer (anno 1980) kiest er op ‘Art Nouveau’ voor om volledig onder te duiken in het decennium dat zijn aanvang kent in het jaar 1970. Waar een experiment als dit nogal eens ten onder kan gaan aan goede intenties en ongebreidelde ambitie weet Stroomer precies waar hij mee bezig is. Het resultaat is groots, dramatisch, intens, meeslepend en verdient aandacht.
Maar ieder zwaard heeft twee scherpe kanten. Online research naar het album doet je namelijk weinig anders vinden dan “het lijkt op dit, het lijkt op dat” en “wat klinkt het toch als...” Heeft The Stream dan geen eigen identiteit vraag je je onwillekeurig af. Wees niet bang, die heeft de band meer dan voldoende. Het stemgeluid van Stroomen bijvoorbeeld is niet per sé heel sterk, hij is nu eenmaal geen Freddie Mercury, maar
met zijn timbre en toonhoogte plus onmiskenbaar Nederlandse accent, is hij wel direct herkenbaar. Daarnaast zijn de pianomelodiën zonder uitzondering inventief en bijzonder melodieus. Vrijwel ieder nummer op het album is na één luisterbeurt mee te hummen, waarbij het heerlijke ‘Miss right’ en het prachtige ‘Slow down’ de kroon spannen.
De mastodonten uit lang vervlogen jaren kent iedereen al. Dus als we het dan toch over vergelijkingen hebben, laten we dan wat modernere voorbeelden pakken. En wat schetst de verbazing? Jan Stroomer en zijn Stream lijken op vrijwel geen enkele hedendaagse muzikant van naam. De twee tracks die het dichtst in de buurt komen zijn nota bene afkomstig uit de filmindustrie: in de hilarische film ‘The Hangover’ brengt Stu een ode aan zijn maten, getiteld ‘Three best friends’ en in ‘Forgetting Sarah Marshall’ doet de Jason Segel een redelijk briljant staaltje rock-opera met het fantastische ‘Dracula’s lament’. Als je beide liedjes niet kent, en die kans is vrij groot, neem dan even de moeite om ze op te zoeken via Youtube. De vergelijking met The Stream is spot-on en vanwege het hoge niveau van de songs moet dat absoluut als een compliment worden beschouwd.
‘Art Nouveau’ is een 49 minuten durende rock musical en hét bewijs dat er dus echt nog wel unieke muziek gemaakt wordt in Nederland. En dat allemaal onder de rook van Den Haag… Mooie ontdekking en niet te missen!