Waar denk je het eerste aan bij het woord zomer? Juist, vakantie. Dit moeten de heren ook gedacht hebben bij het componeren en samenstellen van de tweede EP. Het opzwepende openingsnummer ‘Vliegen zonder vleugels’ bevat de drive en de onoverwinnelijke energie om er vandoor te willen gaan. Waar naartoe? Dat maakt niet uit. Het liefst zo ver en zo hard mogelijk. En laat dit nou geheel toepasselijk terugkomen in ‘Open dak’. Met zwetende handen aan het stuur en de voet op het pedaal laten we de chaos en drukte van de stad ver achter ons.

 

Bijgekomen van de reis ontwaak je verbaasd in een hangmat op een Hawaiiaans eiland met een kokosnootdrankje binnen handbereik. In de verte klinkt de zang van Tom Giles. Hij verwelkomt je, op een wijze die doet denken aan de tune van een tekenfilmserie uit de jaren tachtig, op ‘Lulu eiland’. Het meest exotische droomvakantieparadijs wat er bestaat. Hier wil je eigenlijk nooit meer weg. Maar zoals aan elke vakantie een eind komt, zo is ook de zomer niet oneindig. Het verlangen naar het volgende jaar kan bijna beginnen. De herfst is in aantocht. De laatste picknick op het strand tot en met de allerlaatste zonnestralen. We genieten nog even van de zon op ‘Voordat ze ondergaat’.

 

Ondanks dat de winter dit jaar maar niet wil doorzetten, zorgen Kern Koppen met de afsluiter van het vierluik er toch voor dat de koude rillingen over je rug lopen. Met de stevigste beats van de vier EP’s tot dusver gecombineerd met een subtiel pianodeuntje, lijkt ‘Donderwolk’ zo uit de koker van Dr. Dre te zijn gerold. De psychopathische teksten van Guus van der Steen aangevuld met de Outkast-achtige refreinen geven ook deze track genoeg potentie om het tot nieuwe single te kunnen schoppen. Ondanks de diversiteit aan nummers is er toch één die er wel heel erg tussenuitspringt. Geschreven door de nieuwste aanwinst op toetsen, Sergio Escoda, onderscheidt ‘Deken’ zich als een ambiant-trip van alle voorgaande tracks. Met name het Pink Floydse einde is duidelijk een stap buiten de geijkte hiphop paden, maar ook dat is weer helemaal Kern Koppen. Niet in een hokje te stoppen en met veel emotie en doordacht gecomponeerd. De samenwerking met producers Bas en Tijmen van Wageningen heeft hoorbaar invloed gehad op het schrijfproces want het uptempo nummer ‘Kijken in het donker’ had zowaar (na ‘Say something’ uit 2012) een mooie samenwerking met DI-RECT kunnen zijn. Om de luisteraar op het verkeerde been te zetten keert ‘Deken’ middels  een zogenaamde “reprise” aan het einde weer even terug. Tot slot neemt de band, onder begeleiding van een heerlijk klinkende piano, met het integere ‘Ik wil niet dat dit stopt’ afscheid van de luisteraar. En komt zo op passende wijze een einde aan het ambitieuze vier seizoenen project.

 

Eindconclusie: Het resultaat mag er absoluut zijn. Kern Koppen hebben de zichzelf opgelegde uitdaging met een moddervette  voldoende volbracht. De perfectie en details in elk nummer zijn  tekstueel en muzikaal van een zeer hoog niveau. Tussen deze zestien nieuwe nummers zit dan ook meer dan genoeg materiaal om menig concert/festivalbezoeker het komende jaar te overtuigen van hun opmerkelijke kwaliteiten.