Na een lang en mysterieus intro betreden de altijd in stijl geklede Belgen stipt op tijd de bühne. Het moet wel even wennen zijn geweest voor de heren van Triggerfinger, want het podium waarop deze rockgiganten spelen wordt vrijwel volledig in beslag genomen door het drumstel. Mede hierdoor hebben bassist Paul van Bruystegem en zanger/gitarist Ruben Block amper de bewegingsruimte die ze normaal gesproken op de festivalpodia van bijv. Pinkpop of Lowlands hebben.
Intieme try out van Triggerfinger in Paard van Troje
Charismatische Vlamingen walsen kleine zaal plat
In dezelfde week dat ze tijdens een uitzending van De Wereld Draait Door lieten weten verheugt te zijn om dit jaar te mogen spelen in grote zalen als Vorst Nationaal (BE) en de Heineken Music Hall, stond het trio verrassend genoeg in de kleine zaal van Paard van Troje. Onlangs verscheen het langverwachte vijfde studioalbum dat inmiddels op nummer één staat in België en Nederland , en in aanloop naar de komende Europese tour werd donderdagavond alvast een try-
out gegeven voor zo’n driehonderd dolenthousiaste fans.
Zodra Mario Goossens plaats heeft genomen achter het drumstel start de band met ‘Game’, wat tevens de openingstrack is van het goed ontvangen nieuwe album ‘By Absence Of The Sun’. Met de in beton gegoten groove en dissonante gitaarlicks staat het optreden direct als een huis. De verdeling tussen ouder en nieuw materiaal is vanavond fifty/fifty waardoor de recente catchy single ‘Perfect match’ wordt opgevolgd door het duistere ‘My baby’s got a gun’. Als een door de duivel bezetene loert Block door de zaal om deze bij de climax te overdonderen met Led Zeppelin-achtige oerkreten. Wanneer de frontman vervolgens de aanwezigen vraagt om hun meest seksuele paringskreet, antwoordt de gehele zaal “Spelen!”. Lachend en zwoel reageert Block : “Allee dat mag ook”. Drummer Goossens doet er, nadat ‘All this dancin’ around’ is gespeeld, nog een scheutje publieksparticipatie bovenop: “Den Haag, stelletje lamzakken dat kan beter of niet?”. Bij Triggerfinger moet alles gewoon hard. En harder wordt het. Want met ‘First taste’ wordt het eerste gedeelte voor het toegift vervolgens stevig afgesloten.
Na een ultra korte pauze zien we ineens een Triggerfinger zonder basgitaar en drums. Deze zijn voor het rustige ‘Without a sound’ tijdelijk omgeruild voor twee keyboards. Als vervolgens aan de rechterzijde van het podium twee mokken inclusief besteksetje worden opgesteld kan dit maar één ding betekenen. De cover van Lykke Li’s ‘I follow rivers’ waarmee de band in een ware stroomversnelling terecht kwam, zal op net zo’n briljante wijze worden gebracht als destijds bij Giel Beelen. Om tot een passend slot te komen van de anderhalf uur durende en intieme try-out is gekozen voor ‘Big hole’ en ‘Black panic’. Met name het laatst genoemde kan als één van de betere van het nieuwe werk worden beschouwd. Met het aanstekelijke en gevarieerde arsenaal van nummers hadden de heren, met hetzelfde gemak een bomvolle grote zaal van Paard van Troje, omver kunnen blazen. Dat er echter werd gekozen voor een kleinere setting maakte deze show dan weer net iets unieker. Den Haag heeft in ieder geval al een flinke portie van het gitaargeweld mogen ontvangen dat de band dit jaar over de vele festivalweides zal uitstorten.