Bevrijdingsfestival Den Haag 2013: vrijheid spreek je af (deel 1)

Zon, zand en vrijheid

Frank Veldkamp, Liza Kleijberg en Peisam Tsang | Foto’s: Wouter Vellekoop, Ramond Jaggessar, Remie Stronks, Peisam Tsang en Jan Piet Hartman ,

Het blijft merkwaardig om bij het betreden van een Bevrijdingsfestival in eerste instantie dranghekken, borden met regels, beveiligers en militaire voertuigen te zien. ‘Vrijheid spreek je af’ is het thema dit jaar. Een contradictio in terminis met een eufemistisch randje. Onze vrijheid is een groot goed en we vieren vandaag de vrijheid waarin we met z’n allen leven in Nederland. Maar regels zijn regels en een flesje water meenemen naar het zonovergoten Malieveld behoort niet tot de vrijheden vandaag. Gelukkig is er ook nog muziek om de dorst te lessen.

Eén van de meest gehoorde vragen op de zesde editie van het Bevrijdingsfestival Den Haag is “Waar is het gras gebleven?”. Het Malieveld ligt er niet meer zo groen bij als de meeste bezoekers het kennen en is veranderd in een dor woestijnlandschap. De enige hoek waarin nog gras ligt, is het de hele dag door het drukst bezette deel van het veld.
 
Om 13.00 uur opent burgemeester Van Aartsen het festival, wat tegelijkertijd op nog dertien locaties in Nederland van start gaat. Volgens de organisatie bezoeken vandaag naar schatting 45.000 mensen de Haagse editie. Een slimme zet dus om het Spuiplein te verruilen voor het ruimere Malieveld, waar het de hele dag door een komen en gaan van bezoekers en artiesten is. Terwijl op de SENA Talent Stage de Global Battle of the Bands (GBOB) plaatsvindt, staan in een tent meer inhoudelijke programma onderdelen op de planning en spelen de grotere acts op het hoofdpodium. (FV)
 

Grote Prijs van Nederland-winnaars en Haags pronkstuk Woot mag deze editie van het Bevrijdingsfestival Den Haag met een tweetal gastmuzikanten openen op een zonovergoten Malieveld. Bij het eerste nummer worden de drie mannen vergezeld door de Indiase sitarspeler Pandit Ashok Pathak, zoon van een beroemde sitarspeler. Pathak werkt bij tijd en wijle samen met Westerse artiesten. Dat een samenwerking goed kan uitpakken, kunnen we ook vandaag horen. De muzikale communicatie is bijzonder te noemen, rock versus Indiase klassieke muziek. Daarnaast mag ook toetsenist Maurizio Pinna (The Deaf) een nummer meedoen. Drie-eenheid Woot speelt alsof het leven ervan afhangt, het hakt, springt, ketst en duikelt, geen podiumplek blijft onbenut. Tijdens het laatste nummer zijn zowel Pinna als Pathak weer van de partij. Tegen het eind stiefelt zanger Tobias de trap af en duikt daar al gitaarspelend het publiek in om vervolgens de laatste noten te doen uitwaaien over het grote veld. (PT)

Leona Philippo presenteert in 2012 nog een deel van het Haagse Bevrijdingsfestival, maar het is hard gegaan in het afgelopen jaar. Ze wint The Voice of Holland, formeert een band om zich heen en staat nu zelf op het hoofdpodium. Helaas zonder band en met een set die uit enkel covers bestaat die haar aan de winst bij The Voice hebben geholpen. Het vooral jonge publiek maakt het niet uit en zingt uit volle borst mee. Van opener ‘Let me entertain you’ is geen woord gelogen. Na afloop neemt Philippo uitgebreid de tijd om bij de backstage ingang met haar fans op de foto te gaan en handtekeningen te zetten.

Al bij de eerste kenmerkende zweverige klanken die Tommy Twee (sequencer, vocalen en vocoder) inzet, staan bij de Kern Koppen-kenners de  armharen al recht overeind. Al snel komt er een goede beat onder en komen de broertjes Van der Steen het podium op. Ze stralen zelfvertrouwen uit en willen laten zien dat hun nieuwe EP ‘Lente Koorts’ er eentje is om te gaan luisteren en van te genieten. Het eerste nummer is afkomstig van die EP, ‘Open armen ogen dicht’. Diepzinnige teksten met een lekkere flow, de catchy oneliner “armen open ogen dicht” en de brandende zon op ieders rug brengt het publiek naar een hoger niveau. Kern Koppen is terug met het vertrouwde geluid, gemixt met het gevoel van de lente; de teksten, de klanken en de energie passen perfect bij dit jaargetij. Na nog wat promotiewerk is het tijd voor een wat bekender nummer; ‘Me eigen’. Een tijdloze beat die iedereen laat dansen en deinen, een goede keuze. Ze eindigen met hun aankomende nieuwe single ‘Ruimte weer’. Kern Koppen laat een betoverende indruk achter. (LK)

Het huis voor democratie en rechtsstaat ProDemos organiseert het Bevrijdingsdebat. In een matig gevulde tent wordt gediscussieerd over politieke stellingen. Stokpaardjes en hangijzers over zorg en vrijheid van meningsuiting komen voorbij. Hero Brinkman oreert op de automatische piloot over zijn voormalig best friend Wilders en antisemitisme en zo neuzelt het debat verder. Slechts een handje vol mensen is geïnteresseerd en eerlijk is eerlijk: het is veel te lekker weer voor politieke prietpraat vandaag. Ook op de festivalmarkt is het bij de standjes van de goede doelen en politieke partijen niet erg druk. De onvermijdelijke rozen, tomaten en groene vlaggetjes zijn een vast onderdeel van de viering van Bevrijdingsdag, maar als ze een keertje verstek zouden laten gaan, valt het waarschijnlijk niemand op. Nee, dan de marktkraam met mondharpen. Keuze uit exemplaren uit Nepal, Vietnam en Oostenrijk. Je zal er maar naar op zoek zijn.

Joris Linssen en Caramba hebben ondertussen plaats genomen op het hoofdpodium. Linssen, vooral bekend van zijn televisieprogramma ‘Hello Goodye’, speelt met drie muzikanten een theatrale set Mexicaanse smartlappen met Nederlandse teksten. Ideale achtergrondmuziek om bij op een handdoekje te liggen, al komt de intieme aanpak van de band in het theater beter tot haar recht.
 
Dat gelul in een tent tóch mensen kan trekken bewijst Puur Gelul om half vier. Karel Kanits begint met de biecht dat hij eigenlijk een Duitser is. Want ja, nog steeds is onze vrijheidsviering onlosmakelijk verbonden met een bezetting die 68 jaar geleden is afgelopen.
 

Na een ijzersterk optreden van Kern Koppen, is het tijd voor Atlantic Attraction om te laten zien of ze door kunnen naar de finale van Global Battle of the Bands. Het wordt geen gemakkelijke opgave; in het rijtje met deelnemers zitten geduchte tegenstanders. Met de ‘aantrekkingskracht’ zit het wel snor, diverse jonge meiden staan tegen de barrière aangeplakt met camera en of mobieltje in aanslag, verliefde blikken werpend naar zanger Kevin de Haas. De mannen moeten er met ‘The excuse act’ echt nog even inkomen. Gaandeweg de set komt vooral De Haas los. Hij springt het drumpodium op en af, en zoekt zijn bandmaten dikwijls op. Ondanks alle krachtinspanningen lijkt de band vandaag verdwaald in de podiumrook, het wil niet echt lekker vlotten. Met single ‘Another one saved’ is er tegen het einde een opleving, maar de vonk slaat helaas niet over. Atlantic Attraction geeft vandaag een degelijk optreden, maar mist uiteindelijk kanonvuur. (PT)

Snel naar Kaapstad meets Kytopia, waar het begrip vrijheid een meer hedendaagse invulling krijgt. DJ DNA (ooit van Urban Dance Squad) reisde naar Zuid-Afrika en ging daar op zoek naar hedendaagse jonge muzikanten. Hij pikte er vijf uit en nam ze mee naar Kytopia, de muzikantencommune rondom Kyteman. De resultaten van het cross-over project zijn het perfecte programmaonderdeel voor een Bevrijdingsfestival. Hiphop, rock, Afrikaanse ritmes en reggae vormen een smeltkroes waarop het flink zweten is. Ronduit fascinerend is de rapper die met zijn bolhoed de wetten der zwaartekracht tart. Maar ook PinKi en Daddy Spencer mogen er zijn met hun raps. Bij de laatste track krijgt het optreden een opzwepend Beastie Boys meets Rage Against the Machine-gehalte, waarbij het tot het laatste moment spannend blijft of de sportbroekjes van de heren rappers wel of niet op de billen blijven hangen.

Friends of the Family staat met maar liefst negen man op het podium, waarvan zes gitaristen bemand met instrumenten van banjo’s tot mandolines, waarmee het Engelse en Amerikaanse folkgeluid goed vertegenwoordigd en direct herkenbaar is. Hier staat de groep muzikanten dan ook bekend om. Indiefolk met een sterk akoestisch geluid. Naast de negen muzikanten komen er bij twee nummers nog een saxofonist en violiste bij. Deze vallen echter behoorlijk in het niet bij het enthousiasme en stampende geluid van de groep. De band is op zijn best wanneer iedereen voluit speelt en opgaat in de muziek, voornamelijk in de refreinen van de nummers komt alle energie en muzikaliteit tot zijn hoogtepunt. De rustigere delen zijn snel rommelig. Niet iedereen speelt dan mee en hierdoor is de concentratie weg en is er geen eenheid meer. Ook aan de samenzang moet nog flink worden gewerkt. De frontman is er echter een met charisma en een sterke stem met een rauw randje, die deze verbeterpuntjes al snel doet vergeten. Een band met een sterk eigen geluid, groot enthousiasme en bijzonder om naar te kijken. (LK)

Om vijf voor vijf is het Vijf voor Vijf: een moment waarop alle bevrijdingsfestivals gezamenlijk stil staan bij de viering van de vrijheid. ‘Dance (The war is over)’ van Handsome Poets schalt over het veld, terwijl studentes van de dansacademie het podium vullen. Even stilstaan bij de goede zaak en daarna barst het feest echt los met een verrassingsoptreden van Haagse trots De Kraaien. In twaalf minuten raggen de rare vogels er vier tracks doorheen, waarbij de ekstertjes, in tegenstelling tot het optreden op Life I Live vorige week, wel netjes hun pakjes aanhouden.

Door het ingelaste optreden van De Kraaien blijft er minder tijd over voor Ex-Simple Minds (XSM), één van de publiekstrekkers van het festival. Het is een lastig te plaatsen band: Een paar originele leden van Simple Minds, die Simple Minds-nummers spelen zonder Simple Minds-zanger Jim Kerr, die met andere muzikanten als Simple Minds óók nummers van Simple Minds speelt en wél de naam Simple Minds gebruikt, waardoor déze Simple Minds als Ex-Simple Minds door het leven gaat. Om een lang verhaal kort te maken: Eendagsvlieg Owen Paul (‘You’re my favorite waste of time’) zingt, maar mist de gemene scherpte van Kerr in zijn zang, waardoor de nummers van toen, nu een stuk zwakker klinken. Ex-Simple Minds speelt vooral oud werk van de eerste albums, die niet bij iedereen even bekend zijn. Als Paul een meezinger aankondigt die niemand kent is hij zelf ook het spoor bijster. Met ‘Promised you a miracle’ gaat het nog even de goede kant op, maar wanneer boven het Malieveld de helikopter verschijnt die Dio in Den Haag komt afleveren, trekt dat meer aandacht dan het meezingmomentje in ‘Don’t you (forget about me)’ waarmee XSM na een half uurtje haar optreden afsluit. (FV)