Drie jonge Vlamingen van Atomic Vulture openen de avond. Instrumentale stoner is wat zij doen en zij doen dat volgens het boekje. Er komen prima gruizige klanken uit de solide Gibson, een pittig punkrocktempo tussendoor haalt de nummers omhoog. Ja, dit is stonerrock. Maar het doet wat statisch aan, dit trio mag nog wel een beetje loskomen. We missen toch zang en waar is die sexy groove die het genre zo aanlokkelijk maakt? Stoner is immers de Barry White van de rockgenres: ronkend en zwoel. Wat dat betekent, laten de mannen van hoofdact Troy Torino ondubbelzinnig zien. Deze vijfmaster, samengesteld uit verschillende legendarische Nederlandse hardrock- en metalbands heeft de zeven zeeën der rock’n’roll al heel wat jaartjes bevaren. Met comfortabel gemak zetten ze een set potente rock neer waar de meeste landrotten een puntje aan kunnen zuigen.

 

Zanger Pekke staat met zijn grijzende lokken en strijdlustige blik als een levende legende op de voorsteven. Een door de wol geverfd burlend hert. Gitarist Sidney bouwt samen met Arjen Rienks op bas een dijk van een ritmefundament waar ex-Celestial Seasongitarist Olly zijn onweerstaanbare riffs overheen speelt. Allemaal met net genoeg galm voor dat woestijngevoel. Het schip wordt voortgestuwd door Sureel (hij drumde voorheen bij Orphanage) die gecontroleerd zijn strakke tempo’s als rotsblokken door de kelder laat donderen.