Troy Torino heeft geen viagra nodig

Stonerrockers geven stomende set zonder inzakkers

Lilianne Laan ,

Het ging vrijdag 1 februari laag, lager, laagst in Dystopia op de Waldeck Pyrmontkade. Het Haagse undergroundpodium was het decor voor de eerste avond in de concertreeks ‘Dutch & European Stonerrock’, een initiatief dat in de toekomst meer avonden in de regio zal organiseren. Zonder verwarming en met een sobere belichting door vier TL-buizen slaagde Troy Torino er toch met gemak in om de stoom uit de kraagjes op te doen stijgen.

Drie jonge Vlamingen van Atomic Vulture openen de avond. Instrumentale stoner is wat zij doen en zij doen dat volgens het boekje. Er komen prima gruizige klanken uit de solide Gibson, een pittig punkrocktempo tussendoor haalt de nummers omhoog. Ja, dit is stonerrock. Maar het doet wat statisch aan, dit trio mag nog wel een beetje loskomen. We missen toch zang en waar is die sexy groove die het genre zo aanlokkelijk maakt? Stoner is immers de Barry White van de rockgenres: ronkend en zwoel. Wat dat betekent, laten de mannen van hoofdact Troy Torino ondubbelzinnig zien. Deze vijfmaster, samengesteld uit verschillende legendarische Nederlandse hardrock- en metalbands heeft de zeven zeeën der rock’n’roll al heel wat jaartjes bevaren. Met comfortabel gemak zetten ze een set potente rock neer waar de meeste landrotten een puntje aan kunnen zuigen.
 
Zanger Pekke staat met zijn grijzende lokken en strijdlustige blik als een levende legende op de voorsteven. Een door de wol geverfd burlend hert. Gitarist Sidney bouwt samen met Arjen Rienks op bas een dijk van een ritmefundament waar ex-Celestial Seasongitarist Olly zijn onweerstaanbare riffs overheen speelt. Allemaal met net genoeg galm voor dat woestijngevoel. Het schip wordt voortgestuwd door Sureel (hij drumde voorheen bij Orphanage) die gecontroleerd zijn strakke tempo’s als rotsblokken door de kelder laat donderen.
 
De riffs worden standaard op de lagere regionen gespeeld, met de gitaren op kruishoogte. De van alle grandeur verstoken podium-omgeving geeft je het gevoel bij ze in de oefenruimte te staan. Ze spelen met veel gusto nummers van hun nieuwe album ‘Torsion’ zonder praatjes tussendoor en zonder echte adempauzes. Het publiek ontkomt er niet aan om met het hoofd èn de heupen mee te doen van het hard rockende begin tot het stomende eind. Dat de heren zelf erg content zijn met deze niet-lullen-maar-poetsen tactiek blijkt uit de verlekkerde blikken die onderling uitgewisseld worden. En inderdaad - organisator Dutch & European Stonerrock mag zich in de handjes knijpen met deze act op de eerste avond.
 
De stroomtoevoer is wat krakkemikkig, de belichting is om te huilen, de microfoon van frontman Pekke staat erg zacht, maar als je onder deze condities zo’n vette show kunt neerzetten, dan ben je een echte. Dat staat als een paal boven water.