Liar’s Dice vangt de avond aan. Geen conventies, geen regels en geen gezeik, maar alleen rauwe en harde rock. Dat is waar deze band voor staat. De hyperactieve combinatie van 60's en 70's bluesrock met een moderne touch is interessant, maar door het slechte geluid helaas moeilijk te volgen. De gitaar- en toetsenpartijen kunnen moeilijk een plek vinden in de brij van geluid. Gelukkig spelen de heren alsof Bazart drie keer over zijn capaciteit is heen gegaan.
Van geluidsproblemen heeft 44Venom beduidend minder last. De band omschrijft zichzelf als ”Stereophonics on crack, Rod Stewart on acid, Bob Marley on speed and Leonard Cohen on MDMA”. De gitaren, drums en bas klinken als een mooi geheel en zijn toch ook weer makkelijk van elkaar te onderscheiden. De eerste paar grooves die de band Bazart in slingert klinken erg smakelijk. Het ritmische werk van deze band is dik in orde. Toch weet de band niet gedurende het gehele optreden de spanning vast te houden. 44Venom speelt strak, maar mist variatie in de set.