Britse songwriter Anthony Burford wil onderdeel zijn van Haagse muziekscene

Interview met de 3voor12 Selecteert act van januari

Tess van der Zwet | Foto’s: Nienke Verhoef en Samantha Stauttener ,

Wie verwacht nou dat een van origine Britse muzikant die nog maar enkele jaren in het Haagse woont, prima Nederlands spreekt? Wij niet. Zo spraken wij ruim twintig minuten met de Anthony Burford in het kader van 3voor12 Selecteert, om er na de vraag ‘Hoe is je Nederlands eigenlijk?’ achter te komen dat dit talent zich prima redt in onze taal. Lekker bijdehand.

Anthony Burford studeert af in Drama en Theater aan de Chester University en werkt daarop zes maanden in Den Haag als leraar op een internationale basisschool. “Ik had het al snel naar mijn zin hier en raakte gewend aan de manier van leven. Men is relaxed, maar rechtdoorzee. Daar houd ik van. Ik leerde heel veel nieuwe mensen kennen en wilde na die zes maanden dus ook écht niet meer weg. Gelukkig zorgen Skype en Facebook ervoor dat ik mijn familie en vrienden overzees niet hoef te missen, want ik ben nog niet van plan hier weg te gaan.”
 
Wanneer Burford naar Den Haag komt, heeft hij geen idee van de muziekgeschiedenis van de stad. “Een vriend van mij vertelde mij dat het vroeger echt een rock ’n roll stad was, maar dat het niet meer is wat het geweest is. Er komen geen bands meer uit Den Haag die plotsklaps groot worden in het buitenland. Wel wordt iedere muzikant hier de vrijheid te geven zijn muziek te laten horen. Dat is te gek.” De jonge muzikant begint in het Haagse zijn passie voor muziek te ontwikkelen. Achter zijn piano schrijft hij in razend tempo het ene na het andere nummer. “Ik was echt verrast door alle positieve reacties, welke me aanspoorden om alleen maar beter te schrijven.”
 
Op dit moment is Burford bezig met zijn debuutalbum ‘Notes Across The Table’. “Dat is eigenlijk nog maar een werktitel. De basis van de nummers staat al. Ik weet ook precies wat ik wil en hoe het moet klinken, echter ontbreekt mij de technische kennis. Ik ben dus hard op zoek naar de juiste mensen die mijn ideale geluid kunnen vertalen en mijn album kunnen produceren.” Dat het niet altijd even makkelijk is om dit geluid over te brengen blijkt als hem de clichématige vraag wordt gesteld hoe hij zijn muziek zou omschrijven of omschreven zou willen zien. We klagen wat over de heersende cultuur waarin alles en iedereen een sticker op zijn voorhoofd geplakt krijgt. “Ik hoor mijn eigen muziek anders dan anderen. Sommigen vergelijken mijn geluid dan met Rufus Wainwright of zelfs Coldplay of Snow Patrol. Ik hoor dat niet; ik hoor vooral mezelf. Qua genre is het misschien te omschrijven als contemporaine, piano-based pop. Maar ook weer geen ‘pop-pop’. Ja... Waarom zou je iets eigenlijk onder een bepaald genre willen scharen? Als je de muziek te gek vindt, heeft het toch geen woordelijke definitie nodig?”
 
Welke rol ziet Burford zichzelf toebedeeld in de Haagse, of zelfs Nederlandse muziekscene? “Ik wil er nu alleen maar onderdeel van zijn en zorgen dat mijn muziek gehoord wordt. Als ik écht iets wil gaan betekenen voor de muziekscene heb ik nog een lange weg te gaan, haha. A very long way.”