Na de traditionele kinderact De Mannen van Dink is het de beurt aan singer-songwriter Fabian. De Voorburger won in mei de bandcompetitie Waterproof en daarmee ook de eer om de zaterdag van Waterpop officieel te openen. Volgens het juryrapport viel Fabian op door zijn afwisselende mix van singer-songwriter muziek en hiphop. Van die verrassende combinatie is vandaag niet zoveel terug te horen. De festivalbezoeker die zich heeft laten lokken door de beloftes in het festivalkrantje zou zich daardoor nog wel eens een beetje bekocht kunnen voelen. In plaats daarvan krijgen de festivalgangers een mengeling van Jack Johnson en Jason Mraz met een flinke scheut blues en een vleugje country voorgeschoteld. Vergezeld van een aantal muzikanten, waaronder een bassist die wel een strijkplank lijkt te bespelen, neemt Fabian het publiek mee naar het diepe zuiden van Amerika met onder andere een hele bluesy versie van 'When the saints'. Het is leuk, het zit goed in elkaar, maar heel bijzonder wordt het niet en het publiek stroomt ook niet massaal naar het podium om de singer-songwriter toe te juichen. Misschien dat Fabian volgende keer toch het trucje moet doen wat hij voor de Waterproof jury ook deed en krijgt hij de handen meer op elkaar als hij het publiek die kennelijk zo geslaagde mengeling van singer-songwriter muziek en hiphop voorschotelt. (MP)
Verslag Waterpop 2012: de middag
Met Fabian, Bliksem, Moss en meer.
24.000 bezoekers, daar houdt de organisatie het op voor de zaterdag van deze 35e editie. Het oogt in ieder geval gezellig in de middag in het zonnige Hofpark. Muziekfans van allerlei kunne mengen zich met gezinnen met kinderen en daar doorheen paraderen enkele opvallende theateracts. Het is Waterpop zoals we het kennen.
De buzz rondom de Groningse heren van Dope D.O.D. was het afgelopen jaar enorm. Hun biografie leest als een soort spannend jongensboek: Je zet je clip op YouTube, dat clipje wordt vervolgens 7 miljoen keer bekeken en vervolgens sta je in het voorprogramma van grootheden als Limp Bizkit en Korn. Terwijl de zon doorbreekt boven het Wateringse Hofpark duikt MC Skits Vicious, getooid met een ijshockeymasker, half haar en enge contactlenzen, het podium op. Ook de andere MC's lijken goed over hun imago te hebben nagedacht. De één is voorzien van een grote afro en de ander speelt de rol van doorsnee Groninger. Alsof ze alledrie dagelijks een pakje dubbelzware shag vreten slingeren de mannen schor allerlei boze en semi-stoere teksten de atmosfeer in. Bij de jongste festivalgangers slaat de act aan, de rest van het publiek staat een beetje meewarig naar de voorstelling op het podium te kijken en laat de nummers van de band (stuk voor stuk hard en voorzien van een zelfde soort eentonige dreun) over zich heen komen. De mannen van Dope D.O.D. hebben zowel qua act als qua muziek bands als Slipknot goed bestudeerd. Voor Nederlandse begrippen zijn ze misschien heel origineel en vernieuwend, maar het is nog maar de vraag of ze met dit toneelstukje de status van eendagsvlieg of hype van de dag kunnen inwisselen voor die van blijvertje. (MP)
Nog vroeg in de middag begint het te onweren op het kleine podium in het Hofpark. Met donder en tja, bliksem wordt er meteen flink op de trommelvliezen ingebeukt. De 5-koppige Belgische band Bliksem maakt thrash metal. Ze bestaan als sinds 2007, maar het vinden van een frontman wilde niet echt lukken. Drummer Rob Martin had de ideale oplossing, zijn vriendin Peggy Meeussen neemt de vocalen op zich. Hierbij moet je niet denken dat ze een mannenstem imiteert, of de welbekende sprookjes gothic stem opzet. Nee, de frontvrouw produceert haar eigen rauwe stemgeluid. Bij het eerste nummer is haar zang helaas niet te horen. Beetje jammer ook dat ze vandaag vergeten is een broekje aan te trekken. Dat had ze volgens veel Waterpoppers beter wel kunnen doen. De thrash metal van het kwintet wordt soms licht bewaterd met stoner, prog, rock en psychedelische druppels. Veel teksten zijn gebaseerd op eigen ervaringen zoals 'Circus Schizophrenia'. Bij het voorlaatste nummer lijkt de zangeres een korte plaspauze te hebben genomen. Met haar kompleet uit beeld, raggen de mannen er 10 minuten instrumentaal op los. Leuk dat de de gitarist zijn gitaar bespeeld via een ijzerpaal van het podium. Het publiek is laaiend enthousiast, het optreden is ingeslagen als een vuurbal. (AvE)
Waterpop onderscheidt zich van andere festivals in de regio door de eigenheid van de programmering. Daar waar je op elk ander festival dit seizoen zo ongeveer standaard acts als Blaudzun voorbij ziet komen is er op Waterpop ook plaats voor bijvoorbeeld de Backcorner Boogie Band. Voormalig Jovink en de Voederbietels frontman Hendrik Jan Lovink verzamelde elf muzikanten om zich heen en zo zag de Backcorner Boogie Band het levenslied. Zoals ze het zelf omschrijven varieert hun muziek van ingetogen soul ballads naar Led Zeppelin-achtige gitaarnummers en van een jaren '50 sfeer naar Southern Rock Songs. Met o.a. zangeressen, zangers, gitaristen en blazers is het een drukke boel op het Waterpoppodium. Bij de eerste tonen is het al duidelijk dat je deze groep moet boeken voor de betere schuurfeesten. Op het podium staat een geroutineerde groep muzikanten. Kwalitatief prima, maar op de één of andere manier krijg je niet het idee dat je naar een band zit te kijken. De wisseling in de zangpartijen speelt hier een grote rol in. Erik Neimeijer is op papier leadzanger, maar hij wordt van het podium afgeblazen wanneer backing vocalist Eugene Latumeten de kans krijgt om op de voorgrond te treden. Wellicht heeft dat ook te maken met het feit dat Latumeten minder 'maniertjes' heeft waardoor de irritatiedrempel bij hem wat minder laag ligt. Maar of deze groep nu wel of niet als één geheel naar voren treedt, de herkenbare nummers gaan er bij het publiek in als zoete koek en er wordt volop gedanst. Hoogtepunt is de bluesy versie van het rete-irritante zomerhitje 'Call me maybe', wat na behandeling door de Backcorner Boogie Band opeens helemaal niet zo irritant meer is. (MP)
55 minuten hebben de Haarlemse heren van Moss om hun status als de absolute headliner van Waterpop 2012 waar te maken. Moss begint stroef en straalt net zoveel plezier uit als een Eskimo op strandvakantie. Flets en futloos staan de vier op het podium. Opener ‘What you want’ is gehaast en snel. Pas halverwege, na de hitsingle ‘I apologise’ lijkt het alsof de Haarlemmers, die volgende week ook te zien zijn op Lowlands, er zelf ook plezier in hebben. Het opzwepende ‘I like the chemistry’ is een hoogtepuntje te noemen en het viertal lijkt dan ook definitief wakker geschud. Het weer heeft ongetwijfeld invloed op de sfeer die de Haarlemse band normaliter zo goed weet neer te zetten. Als de band in de schemering had gespeeld had de bij vlagen dromerige muziek beter tot zijn recht kunnen komen. Moss sloeg even de plank mis, maar eindigt als een headliner. Daar hebben de heren genoeg kwaliteit voor in huis. (JvP)