Tegen het eind van de middag klaart het flink op en schijnt er zelfs een lekker zonnetje. Het verbeterde weer en de acts Peter Pan Speedrock en Rosie zorgen voor een flinke toename van publiek. Behalve de twee populaire rockacts waren er ’s avonds onder andere ook nog optredens van Bimbo Electrico, Supra Naturals, Trio Escobar en Pop Up Animal Kids.
De Haagse formatie The Bohemes doet het de afgelopen jaren erg goed. Een clubtour door Nederland als supportact van Bettie Serveert en een korte door Engeland zijn slechts twee van de wapenfeiten. Sinds een paar maanden is Detlef Villerius (Spider Rico, Dyzakc) de nieuwe drummer van de band, en hij is absoluut een aanwinst. Villerius speelt gedreven en venijnig en geeft precies datgene mee aan het repertoire dat voorheen mistte. Toch weet de band nog niet volledig te overtuigen. De samenzang tussen frontmannen Léon Huisman en Milan Weekhout is regelmatig vals en de meeste nummers willen niet echt beklijven. Daarbij bekruipt toch het gevoel dat de band eigenlijk helemaal geen zin heeft om in Musicon te spelen. Misschien begrijpelijk, na optredens in onder andere Paradiso, 013, Tivoli, Paard van Troje, en Doornroosje, maar echt sympathiek komt het niet over. (RvdH)
Om 18.30 uur klinken de klokken over het plein. Niet die van de naastgelegen kerk, maar het is de introtape van Rosie. Die staan sinds twee maanden weer op de bühne, na een pauze van bijna twee jaar. Opener ‘Lady little luck’ komt niet goed uit de verf, want de leadzang is maar moeilijk hoorbaar terwijl de backing vocals alles overstemmen. Wanneer die problemen zijn opgelost, resteert een kleine drie kwartier op AC/DC-leest geschoeide hardrock, zoals iedereen die Rosie de afgelopen dertig jaar heeft gezien wel weet. Nieuwe zanger Hans Philipsen lijkt meer moeite te moeten doen dan de overleden Arjen Thielsch om de rauwe zang uit z’n strot te krijgen, maar blijft wel zichzelf. De muziek zweept het publiek genoeg op om een aantal mensen te inspireren tot een duik vanaf de stage, hetgeen de band gelaten ondergaat. Regelmatig ontstaat een pit, vooral aan het eind van de set tijdens ‘Rock’n roll ratt’ waarbij ook gitarist Arjan Petri een rondje door het publiek maakt. (FB)
Het Brabantse Cirrha Niva speelt progressieve metal, denk bijvoorbeeld aan Dream Theater. Vanavond wordt de laatste release ‘For Moments Never Done’ uit 2009 op één nummer na geheel gespeeld (en veelvuldig te koop aangeboden). De vrouwelijke zangpartijen van ‘Dreamon’ en de gesproken tekst van ‘Golan heights’ zijn hierbij gesampled. De muziek is niet de makkelijkste maar wordt prima uitgevoerd. De nodige rockstar poses komen voorbij maar ook dat draagt eigenlijk wel bij aan het geheel. Gedurende de set krijgt de band steeds meer handjes op elkaar en mag dat als verdienste bijschrijven. De Iron Maiden cover ‘The trooper’ noopt het publiek tot meezingen. (FB)
Het gehypte Pop Up Animal Kids duikt tegenwoordig overal op als de nieuwe Haagse belofte. Gehuld in gekleurde pyjamapakjes betreden de bandleden het podium en brengen zij muziek ten gehore die allemaal nèt iets te herkenbaar klinkt. Hoewel misschien de insteek 'voor ieder wat wils' is, is het ontbreken aan een echt eigen geluid wel degelijk een minpunt - waarbij echter op de uitvoering niet veel aan te merken is. Een leuke band, maar misschien was het toch beter geweest iets eerder op de programmering te staan. (RH)
De uit Nijmegen afkomstige formatie Fruit Of The Original Sin heeft het niet makkelijk vandaag. De band staat namelijk precies tegelijk met hoofdact Peter Pan Speedrock geprogrammeerd. Een handjevol publiek is dan ook het gevolg. Gelukkig laat de band zich daardoor niet uit het veld slaan en speelt de band alsof de zaal afgeladen is. Het resulteert in een gedreven set die ook muzikaal weet te overtuigen. De band maakt experimentele indierock dat regelmatig doet denken aan Smashing Pumpkins. De nummers zitten vol met interessante muzikale ideeën, maar helaas is de uitvoering ervan niet altijd even spetterend. De band komt wat verlegen en onzeker over, wat eigenlijk nergens voor nodig is. Wat meer vertrouwen in het eigen repertoire zou helemaal niet onterecht zijn. (RvdH)
Vervolgens door naar Peter Pan Speedrock, een van de grote namen van deze editie van het festival. Rocken? Check. Strak spelen? Check. Eeuwige “special guest” in de vorm van Dikke Dennis? Check. Pit met maaiende enthousiastelingen? Check. Helaas levert het desalniettemin toch niet een heel spannende show op. De heren staan er iets te geroutineerd bij en het spettert niet zodanig van het podium af dat ook eventuele nieuwe fans gerekruteerd zullen worden. Als dan ook nog plichtmatig 'Schoppenaas' wordt afgedraaid, is het feestje dat Peter Pan Speedrock heet alweer bijna ten einde en laat een onverzadigd gevoel achter. (RH)
Feest gegarandeerd bij een optreden van Supra Naturals. De Haagse danceformatie (onlangs uitgebreid van een duo naar een trio) weet met veel energie de live drum ’n bass de zaal in te slingeren. Eerder stond de SuperMarkt al op z’n kop en op Kaderock is het niet anders. Frontman Chris is een uitstekend vocalist en weet zich ook goed te presenteren op het podium, al mag het nog best wel wat meer ‘over the top’. Dat geldt eigenlijk ook voor de muziek. De beats (zowel uit de computer als door drummer Kit Carrera) en samples zijn goed, maar het mist nog wel wat. Iets wat stijlgenoot The Prodigy bijvoorbeeld wel heeft. Het mag allemaal wat vuiger, wat viezer. Het aanwezige publiek zit daar echter niet mee en gaat van begin tot eind los op Supra Naturals. En dat is toch eigenlijk precies de bedoeling. (RvdH)
Dan is het tijd voor het filmische Trio Escobar, dat veel weg heeft van muziek die in films van Tarantino gebruikt wordt, maar ook zo nu en dan wat weg heeft van het Belgische Triggerfinger. Een aangename verrassing - zeker voor degenen die niet bekend zijn met het vroegere Burma Shave - waarbij het vallen van de avond het perfecte natuurlijke decor is. Gevarieerd, traag, groovy, melodieus en meeslepend; een fijne act op een fijn tijdstip. (RH)
Afslutier van Kaderock 2011 is Bimbo Electrico, waarbij het spreekwoordelijke dak eraf gaat. De invloeden uit de jaren '80 zijn duidelijk hoorbaar en de simpele samenstelling van de band heeft een enorme aantrekkingskracht. Het maakt wel dat zowel dj/producers Martijn als zangeres Zoë erg kwetsbaar zijn (een achterban is er immers niet), hetgeen zowel een sterkte als een zwakte is. Hoewel het binnen nog maar matig gevuld is en de meeste toehoorders al een enigszins wazige blik voor hun ogen hebben, wordt er toch lekker gedanst en kan Bimbo Electrico rekenen op een positieve respons. Hard, snel en een tikkeltje vaag - waarbij het soms moeilijk is de invloeden van bijvoorbeeld Atari Teenage Riot naast je neer te leggen - is dit een terechte afsluiter. (RH)