Het Zeeheldenfestival trok zaterdag 30 juni wel erg veel water aan. Maar het publiek liet zich niet kennen. Er kwamen genoeg mensen op het Prins Hendrikplein af om er een spetterend feestje van te maken. Hoogtepunt van de dag was The Grit. Om vier uur laat Rapattack goed van zich horen. Rap, zang en beatboxen, lekker strak, goed gezongen en gerapt op mooie teksten. Kinderen Tegen Kinderen is soms grappig, soms oubollig. Echt een studentenbandje. Muzikaal is het niet al te sterk, maar het entertaint wel. De Instant Band probeert Creedence Clearwater Revival na te doen. Dat hebben we beter gehoord, John Fogerty zou er niet van onder de indruk zijn. Oké Sène daarentegen is erg goed en zweept de zaak prachtig op. Enig minpuntje is de zangeres: ze kan zich beter beperken tot dansen. Gemstone laat verstek gaan, maar geen probleem: de kern van de Stud Muffins, Ed en Jelmer, doet een fraaie akoestische sessie en verrast met nieuw materiaal. The Grit… Ja. Prachtig. Alles klopt. Snelle muziek, lekkere meezingers, en een bassist die zijn instrument behandelt als een seksobject. De ultieme festivalband, dat staat als een paal boven water. Vive le Rock! is leuk, maar daar heb je het dan wel mee gezegd. Winston Francis meets Rude Rich & The High Notes is een geslaagde ontmoeting. De man zelf geniet minstens zo veel als zijn toehoorders. Ska, rocksteady en reggae zoals ze bedoeld zijn.