Op maandag 9 juli jongstleden deed de ‘Godfather of the Britsh Blues’ De Boerderij in Zoetermeer aan. Niemand minder dat de 73-jarige John Mayall liet een uitverkochte zaal compleet uit zijn dak gaan, waarbij Mayall zelf nog wel het meest uit de band sprong. Mayall zong, speelde en danste alsof hij twintig was. Zo wil iedereen wel oud worden. Het concert van John Mayall trok voornamelijk bezoekers van middelbare leeftijd, waarvan enkelen de zoon of dochter hadden meegenomen. En bijna allemaal fans van het eerste uur, dus vanaf de jaren vijftig. Brave huisvaders die vroeger met leren jacks achter de meiden aanzaten. De sfeer van ‘toen’ was in ieder geval aanwezig op de negende juli: het bier vloeide rijkelijk en tijdens het voorprogramma van Vanilla Grits konden ze al goed opwarmen. Maar het publiek kwam uiteindelijk toch écht louter en alleen voor Mayall. “Ik ben fan vanaf mijn vijftiende. Zijn stem haal je overal uit, zo karakteristiek”, vertelt Annemiek uit Culemborg enthousiast. Ze is hier gekomen met man en dochter, die eveneens grote fans zijn. “Ook al moesten we uit België komen, gegaan waren we sowieso”, aldus dochter Jolande. Het is even na 21.00 uur en eindelijk komen ze dan op: The Bluesbreakers, de band van Mayall die de meest grote talenten heeft voortgebracht. Denk aan een Eric Clapton, Mick Fleetwood en John McVie. Met Buddy Whittington, Joe Yuele en Hank van Sickle zijn The Bluebreakers vandaag de dag nog steeds legendarisch. Als gitarist Whittington zijn eerste snaren inzet is het publiek meteen om. Deze man kan werkelijk alles met zijn gitaar, en knalt er meteen een supersolo in. Vrijwel meteen kan deze gitarist met een flink overgewicht, waar het publiek eerst even aan moest wennen, niet meer stuk. Zelden brengt een gitarist het publiek zo in vervoering, maar John Whittington is er één van. Ook zijn stem is authentieke soul: rauw, warm en doorleefd. Na tien minuten is het dan eindelijk zover en springt en danst John Mayall in een wit hemd het podium op. Zoveel energie bij iemand die je toch wel bejaard kunt noemen is zeldzaam. De positieve boost die van Mayall uitstraalt lijkt het publiek rechtstreeks te raken. Het gegil en geklap klinkt absoluut niet als dat van een middelbaar publiek, maar van een menigte 16-jarige tieners die het fenomeen Mayall net ontdekt hebben. Als eerste nummer speelt Mayall een nummer van grote voorbeeld Freddy King: Now I gotta woman. Een ouderwets bluesnummer met een funky randje. Het stemgeluid van Mayall, dat misschien wat rauwer klinkt dan veertig jaar geleden, klinkt nog altijd even warm. Iedereen zingt mee en aantal mensen hebben zelfs een danshoekje ingericht bij de bar. Het mooie van John Mayall is dat vrijwel alles aan zijn muziek authentiek is. De teksten, de instrumenten en de sound. Er is geen instrument dat Mayall niet kan bespelen: de keyboard, mondharmonica én gitaar. Mayall geeft een prachtige mondharmonicasolo weg, waarbij zijn adem oneindig lijkt. Bij I love you more everyday pakt Mayall zijn überhippe gitaar erbij en laat horen dat funk en soul prima samen gaan. Soms langzaam soms opzwepend (Oh pretty woman), maar nooit saai zijn de blues van Mayall en The Bluesbreakers. Om 23.00 uur is het feestje afgelopen, maar John Mayall zou John Mayall niet zijn als hij niet na afloop cd’s van zijn fans zou signeren. Steven uit Eindhoven heeft zijn lp uit de jaren zestig meegenomen, die zojuist gesigneerd is door Mayall. “Dat is nou zo leuk aan hem, dat hij zo bereikbaar is ondanks al zijn jaren van roem. Ik heb hem gewoon voor de vierde keer in mijn leven een handje gegeven.”