Grayson Capps, J.W. Roy, Shane Alexander en Solo brachten de Kleine Zaal van het Theater aan het Spui in andere sferen. Bij sommige optredens kon je een speld horen vallen. Hier kwamen de fijnproevers van de ware songsmeden aan hun trekken. Het was vooral Crayson Capps die de boel op scherp zette. Maar wat wil je ook als je de film Lovesong for Bobby juist dát meegeeft wat nodig is. Dat Grayson Capps fans in Nederland heeft is duidelijk: de Kleine Zaal is om half negen behoorlijk vol. Het eerste nummer begint rustig, maar halverwege slaat de vlam in de pijp. Zijn blues/country muziek doet je denken aan een rit in een grote truck over een zanderige highway in Amerika. Zanger/gitarist Grayson Capps heeft een krachtige stem. Opvallend is dat de hij links op het podium staat en hiermee ruimte geeft aan de andere bandleden. En terecht. De nummers klinken lekker in de oren en het publiek swingt enthousiast mee. Met dit optreden kan Crayson Capps een nieuwe schare Nederlandse fans aan zijn lijstje toevoegen! En dan is het tijd voor americana met een zachte G. JW Roy heeft een geïnspireerd gezelschap om zich heen verzameld. Achter de toetsen zit zijn oude maatje Roel Spanjer. Deze boomlange musicus krijgt van JW de ruimte om wat te laten horen van zijn soloalbum Birdcatcher. Invloeden als Randy Newman, Steve Winwood en zijn favoriet The Band zijn erg aanwezig in zijn eigen composities. JW doet het tegenwoordig op zijn Brabants. Je moet ervan houden. Zijn laatste album Laagstraat 443 staat vol met Brabantse levensliederen op een bedje van roots geluid. De John Hiatt adept ten tijde van zijn debuut Round Here is verdwenen. Nu lijken de composities van Roy meer te op die van Gé Reinders. Grappig maar meer ook niet. Roy presteert het beste in het Amerikaanse singer/songwriter genre. Gelukkig heeft hij het verleden niet helemaal van zich afgeschud en laat werk horen van Deeper Shades uit 1999. Omdat de soundcheck niet goed gaat, begint het optreden van Shane Alexander in de kleine zaal tien minuten later. Maar het wachten wordt beloond! De nog vrij jonge Amerikaanse singer/songwriter begint zijn optreden door te zeggen dat dit zijn tweede bezoek aan Nederland is en dat hij het hier heerlijk vindt. En dat vinden wij Nederlanders altijd leuk om te horen! Shane Alexander opent solo op zijn gitaar maar krijgt al snel gezelschap van een bassist. Vanaf het derde nummer staat de hele band op het podium en komt er meer vaart in. Irritant was de rookmachine op het podium. Waarschijnlijk bedoeld om een mystieke sfeer te creëren maar het leverde eerder geïrriteerde ogen op. Hoewel Shane Alexander geen typische artiestenuitstraling heeft, weet hij toch op te vallen met zijn veelzijdige en rauwe stem. Zijn sound wordt een beetje vergeleken met die van Coldplay en dat is eigenlijk wel een compliment. Essent Award winnaar Solo begon, anders dan de naam doet vermoeden, als duo. Michiel Flamman (gitaar, zang) en Simon Gitsels (achtergrondzang, toetsen) laten zich tegenwoordig begeleiden door een tweede toetsenist, een bassist en een drummer. Fans genoeg in de Kleine Zaal. Als Simon zegt: “Ik hoor dat jullie 17,50 euro moesten betalen”, roept iemand terug: “Ja, en we komen alleen voor jullie”. Simon prijst: “Ik merk dat jullie fijnproevers zijn. Jullie zijn zo stil.” Solo maakt mooie luisterliedjes. Omdat er een complete band staat, kunnen rustige en heftige nummers worden afgewisseld. Dat geeft wat meer reliëf aan het optreden. Het zou anders wat saai zijn. Knap is het gebruik van samples, die op het juiste moment iets extra’s toevoegen. De echte liefhebbers van het genre genieten. De nieuwe single Over the country wordt met gejuich en geklap begroet. Toch verlaten steeds meer mensen de zaal. De laatste trein halen?