Kan een satirisch stuk van meer dan 500 jaar oud waarin de vrouw wordt afgeschilderd als een zot wezen van antwoord worden bediend? Hélène Vrijdag vindt van wel. Want met ‘My Sweet Nasty Lunacy’ - dat tevens een presentatie is van een onderzoek voor haar opleiding Gender Studies - geeft Vrijdag tijdens Festival Cement antwoord op een wel heel bijzondere manier.

Pand 18 is nog niet druk, maar wie er is, is wel gespannen. ‘Woman Folly’ - vandaag het alter-ego van Hélène Vrijdag - staat al bij binnenkomst je op te wachten en gebaart dat de oordoppen in moeten. De snijdende stilte wordt onderbroken door het gefrummel van plastic verpakkingen en dat we moeten zitten bij wat een combinatie van dans, concert en performance gaat zijn, maakt het ook wat ongemakkelijk. Woman Folly kijkt iedereen recht in hun ziel aan, zij is klaar, de zaal ook, de stilte wordt alleen nog maar stiller en dan begint het.

Ken je dat, dat je een liedje luistert en dat precies dat klompje breincellen voor even raakt? Vrijdag presteert het om dat vijftig minuten lang te doen en kan tot je cellen doordringen met meer dan alleen muziek. Woman Folly is bewapend met imitatiebont en pakt muziekclichés zoals lange opera-uithalen en meerstemmige zang, en maakt dat volledig haar eigen, door dik aan te zetten, tot op het hysterische af.

Want ‘hysterie’, daar gaat deze voorstelling absoluut over. Dat woord betekent ook ‘baarmoeder’ en zo zien we Woman Folly dan ook even later met ‘Uterus Unhinged’ haar baarmoeder achterna lopen - heupen ver naar voren, rest naar achter, controle kwijt. Rondom haar staan palen met daarop bewegende lampen die actief worden betrokken in de voorstelling en bij dit nummer als een stel danseressen om haar heen gaan.

Muzikaal zit het tussen opera en hyperpop in, dat laatste is goed te horen in ‘Intrusive Thoughts Playground’ en zet je op het puntje van je stoel. ‘Wat gaat ze nu doen?’ en ‘Heeft ze dat zojuist echt gedaan?’ zijn de vragen die blijven hangen, de dynamische intensiteit van haar voorstelling blijft van hoog niveau. De ene keer voelt Pand 18 aan als een groot festivalpodium, een paar minuten later zijn we bij de psychiater en analyseert Woman Folly een van haar lampen die volgens haar last heeft van een verhoogde sex-drive en hysterie. De lamp is het niet eens met haar conclusie.

‘My Sweet Nasty Lunacy' is geen concert, geen dans en geen performancekunst. Het is alles. Haar performance van Woman Folly klopt zowel inhoudelijk als qua uitvoering. Een intense energie die de hele vijftig minuten blijft hangen en je daarna maar met één gedachte blijft zitten: deze vrouw moet je nog een keer zien. Groter podium, groter publiek, dezelfde intensiteit.