Throwback Thursday: Kyki Vermaire over IZAH in Mezz
Terugkijken in corona-tijd, omdat het begint te kriebelen
Mag het weer, kan het weer en zo ja wanneer dan? Omdat het langzaam een beetje terugkeert naar “normaal”, maar toch nog niet helemaal. Herken je dat gevoel, of weet je niet meer wat het is om je longen uit je lijf te grunten, mee te brullen of überhaupt met z’n alle op een oppervlakte staan zonder er bij na te denken met hoeveel personen je bent? Lekker moshen, noem maar op, I know you get me, wink wink. Elke donderdag neemt 3voor12/Breda je mee naar een event, omdat de onderbuik inmiddels te rijk is aan kriebels, screams, opgekropt feestgevoel en veel meer.
Dag Covid,
Je kent me niet, maar ik jou wel… Inmiddels ben je al veel te lang onder ons en maak je het ons niet makkelijk. Al drie mutaties verder, misschien duik je later nog eens op in een andere variant, wie zal het zeggen? Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje klaar met je. Al is het tegenwoordig wel wat beter te verdragen en mag er steeds meer. Ik wil wel graag iets met je delen, iets waar ik met heel veel heimwee aan terug denk.
Duik met me mee naar januari 2016, Mezz Kleine Zaal: de leeuw die nu niets met voetbal te maken heeft. Op die avond sleurde hij me mee naar een donkere plek. Niet rustig aan je hand, nee gewoon rauw bij je haren ofzo. Ik weet het niet precies, het is ook lastig om te omschrijven, misschien is dat juist iets wat je moet ervaren. Nou wil ik haren trekken niet aansporen, maar snap je? Toen kon je hoesten van de rook, de rookmachine was misschien iets te enthousiast, en niemand keek geschrokken. Er was geen enkele fan die een link legde met jou. Zo’n avond die mij bij is gebleven omdat ik meegesleurd werd door performance, projectie, rook, muziek. Best een hoop dus. Al klinkt het chaotisch, er was toch echter een bepaalde vorm van rust, schoonheid en rust die avond. Stort een bak met herrie, vergis je niet het was echt wel een knap staaltje vette muziek, over het publiek, voeg daar vette visuals aan toe: een rijkelijke beloning voor je oren en ogen.
Wanneer er weer een bericht komt van een concert wat dit jaar niet doorgaat, huil ik stilletjes en zet ik al mijn zinnen op 2022 in de hoop dat er weer gigs zijn waarbij ik dat gevoel real life kunt ervaren, online is het gewoon anders. Drukte om je heen hoort wel een beetje bij een gig…
Lees het hele verslag van Kyki, met foto’s van Michael Bastiaansen.