Voordat de bands op het punt staan te beginnen, verzamelt heel Suck City zich voor De Boulevard. Biertje in hun hand en grijpend naar frikandellen. Velen blijven tijdens de eerste band, Hellbilly Hookerpunch, buiten staan. Deze formatie speelt naar eigen zeggen de setlist achterstevoren. Ze beginnen met de slotakkoorden, waarop ze hopen dat een luid applaus los komt. Dit gebeurt echter niet, dus de mannen proberen het gewoon opnieuw. Na drie pogingen begint men aan een energieke show. Dit slaat over op het publiek en er wordt gedanst. Dat Hellbilly Hookerpunch pas sinds februari dit jaar bestaat, is nergens aan te merken. De onvervalste Rotterdamse ‘bluegrass punk’ schalt door het café. Na iets meer dan drie kwartier stapt de band het podium af en vertrekt het publiek naar beneden.

Hier staat Rockin’ Robbish, de enige one man band deze avond. Na drie nummers lijkt het alsof we nog steeds naar hetzelfde nummer staan te luisteren. Jammer, want deze psychobilly zanger kan overduidelijk goed zingen. Ook op zijn drumskills is niets aan te merken. Het handjevol mensen dat in het café staat, heeft het naar zijn zin. Mannen en vrouwen swingen, lachen en enkelen roepen wat naar de goed ogende man achter het drumstel. Interactie neemt deze show de overhand. Rockin’ Robbish doet zijn naam eer aan en rockt er op los. Dat veel songs op elkaar lijken, is daarom snel vergeten. Een leuke afwisseling na de eerste band.

Het grootste feest is toch wel tijdens Tio Gringo. De setlist is geen verrassing meer voor Suck City. Iedereen weet wat men kan verwachten. Het plezier straalt van het podium, zorgt ervoor dat de helft van de zaal in een moshpit verandert en frikandellen belanden in grote getalen tussen de band. Naast het feestje dat band en publiek viert, staat men ook stil bij het gesprek van drummer ‘Dokter Worst’. Het is het laatste optreden van Jeroen de Bont en daarom moet het knallen. Zanger Mo houdt het redneck gehalte hoog, terwijl zangeres Bonny het publiek bespeelt tijdens haar moment of fame. Alle clichés haalt de formatie door de blender en spuwt ze door de zaal. We zijn halverwege Frikantival, maar voor de bezoekers is het festival nu pas echt begonnen.

Wellicht komt het door de extreme overgang qua muziek, maar het café is verrassend leeg als Myllie Tunes begint. Vanavond komt het vermaak niet alleen van haar, maar ook door haar band. Loepzuiver en met een rauwe rand aan haar stem zingt ze, zoals we van haar gewend zijn, openlijk over seks en liefde. Daarnaast bewijst ze van alle markten thuis te zijn. Folk, rock en soul komen voorbij, ze bespeelt de gitaar alsof ze ermee geboren is en begeleidt haar band als een geboren muzikant. Deze singer-songwriter mag dan niet geheel in het straatje passen tijdens Frikantival, de sfeer zit er overduidelijk in. Na ongeveer een half uur is het echter tijd om ons te verplaatsen naar boven, waar de laatste band De Boulevard gaat afbreken.

We hebben het natuurlijk over The Goddamn Gallows. Rondvliegende frikandellen en spuug, heel veel spuug, nemen de overhand bij de headliner. Naast een uitgebreid rockinstrumentarium, pakken de mannen ook een mandoline, washboard en accordeon om een aanstekelijke mix van country, folk, psychobilly en bluegrass te maken. Niet alleen muzikaal entertainment maakt deze formatie, ook de theatrale show zorgt dat je aandacht erbij blijft. Even met je dachten afgedwaald? Geen nood, de mannen weten je terug te halen met crowdsurfende bandleden of door voorwerpen te gooien. Het overdreven ADHD-gehalte van accordeonist TV's Avery slaat al gauw over op het publiek. Al moshend en dansend wordt een succesvolle editie van het festival afgesloten.

Gezien: Frikantival. De Boulevard, vrijdag 29 juli 2016.