Aan Silence Is Sexy (met ex-Gathering-toetsenist Frank Boeijen) de schone taak te openen voor Moke. Al lang voor het optreden was de zaal volledig uitverkocht maar niet iedereen neemt de moeite om ook deze Utrechtse band te komen aanschouwen. De meeste artiesten hoor je hel en verdoemenis uitspreken over de niet betalende downloader, maar Silence Is Sexy geeft het album ‘This Ain’t Hollywood’ gratis weg. Hiervoor ontving de band eerder dit jaar op Eurosonic/ Noorderslag de ‘Interactive-award’, voor de manier waarop ze hun werk via torrent-sites aan de man brengen.

Een dik half uur krijgen ze om hun kunstje te vertonen en dat doen ze zeer verdienstelijk. De muziek van Silence Is Sexy doet denken aan Interpol en het oude werk van Editors en in dat licht is de keuze om ‘Southern Man’ van Neil Young te coveren geen voor de hand liggende.  

Tegen het einde van de set springt gitarist Pim van de Werken van het podium om in de zaal een gewillig slachtoffer te zoeken om zijn gitaar om de nek te hangen. Lijdend voorwerp is een Pete Doherty look-alike die, klaarblijkelijk niet gehinderd door enige gitaarervaring, wel wat klanken wil produceren. Van de Werken zelf zit dan al geknield op het podium aan de knopjes van de gitaarpedals te draaien. Een heel aardig en onderhoudend stukje audience-participation.

Na wat gedoe met een pedal doven de lichten in de bomvolle zaal en opent Moke zijn set met het titelnummer van de nieuwe cd ‘The Long And Dangerous Sea’. Al sinds het begin gaat het Moke behoorlijk voor de wind; op sleeptouw genomen door Paul Weller en Karl Lagerfeld, een household-name door de veelvuldige optredens bij ‘De Wereld Draait Door’. Dan moeten de recensies van de nieuwe cd’s toch even slikken zijn geweest, alhoewel ik denk dat een band die met zo’n zelfverzekerdheid op het podium staat daar gewoon zwaar het schijt aan heeft.

Van een gebrek aan bezieling (één van de kritiekpunten in de desbetreffende recensies) is live weinig te merken. Nieuw materiaal, afgewisseld met nummers van het debuut ’Shorland’ wordt enthousiast ontvangen. Frontman Felix Maginn bespeelt het publiek met het grootste gemak. De grote Orange-bakken die Phil Tilli’s gitaren versterken geven het geluid van Moke het veelbesproken Britpop-randje. Dat geluid staat als een huis en het kan niet anders gezegd worden: Moke is een hele sterke live-band.

Voor de toegiften trapt Maginn akoestisch af, maar na een nummertje of drie draait de band weer op volle kracht. Tijdens de eindspurt maakt Phil Tilli nog even van de gelegenheid gebruik zijn bewondering voor Breda uit te spreken. Vraag me alleen af of hij dat in elke stad doet… De band begon al wat later en ze spelen ook nog eens behoorlijk lang. Niet iedereen laat er de laatste trein voor schieten, tenminste ik neem aan dat dat de reden moet zijn om de zaal voortijdig te verlaten, want over het optreden is niets negatiefs te melden. Moke heeft eens te meer bewezen een van ’s lands sterkste live-acts te zijn die er ook zonder strakke pakkies en dito kapsels wel gekomen was.

Gezien: Silence Is Sexy, Moke. Mezz, donderdag 22 oktober 2009.