Amsterdam kent talrijke oefenruimtes op de meest gekke locaties. Wekelijks spelen bands hier de meest prachtige dingen. Urenlang sluiten zij zich vrijwillig op in donkere goed geïsoleerde plekken van een paar vierkante meter. In deze reeks gaan we met de bands en artiesten mee naar de ruimten waar ze het meest spelen maar bijna niemand ooit komt kijken. Deze keer: Phoam.

Hoe zijn jullie hier in vredesnaam terecht gekomen?
Woody: “We waren op zoek naar een andere ruimte waar we ook onze spullen konden laten staan. Na de halve finale van de Amsterdamse Popprijs in november kreeg ik een mail  toen ik in Georgië zat. Monumentaal pand/ woonboerderij beschikbaar in Castricum. Ik ben niet zo’n online boy…”

De rest (buldert luid): “Maar hij rockt je leven in het echt, haha”

Woody: “Dus ik dacht boeien, maar Daniel zat naast me en die ging helemaal loco! 'Dit is een kans, die moeten we pakken!' Toen pas dacht ik, oh ja wacht dit moet ik oppakken, en hebben we binnen een half uur vanuit Georgië contact gezocht. Dat heeft echt goed uitgepakt: de volgende dag was het al bijna rond. Sinds we hier zitten is de band nog meer een ding geworden, het is nu echt je leven. Je thuis is de band.“
Roy: "Ik heb nog steeds het gevoel dat ik op vakantie ben."
Daniel: "Het is ook nog lastig om te landen omdat het nog steeds een beetje een jongens droom is om met je vrienden in een band op een prachtige plek te wonen. Dat is echt nog moeilijk om te beseffen. Vanmiddag nog kwam ik hier aan fietsen, dan zie ik ons huis en denk ik jezus, wat is dit toch eigenlijk raar."
 
Ondertussen opent Roy een koelkast, en kijkt teleurgesteld. Hij loopt vervolgens rustig 2,5 meter naar rechts in de gigantische woonkeuken. Waar blijkbaar nog tweede koelkast vol bier staat.

Hebben jullie nou 2 koelkasten?
"Drie."

Hoe is Phoam ontstaan?
Stanley: “Het is begonnen met Roy en mij. We wilden een band beginnen in de stijl muziek die we nu maken. We waren met zijn tweëen en daar schiet je alleen niet zo veel mee op. Toen vroegen we Daniel erbij en die kwam op het idee om Denzel erbij te vragen.”
Denzel: “We hadden allemaal al wel bandjes maar die waren een beetje gestopt, toen gingen we een keer jammen bij Roy.”
Roy: “We kenden elkaar ook allemaal al wel via de muziekopleiding op het ROC.”
Stanley: “Na die keer jammen dachten we cool, en zijn we nummers gaan schrijven die we wilden gebruiken voor de eindpresentatie van mijn opleiding. We hadden eerst iemand anders op zang, maar die vond het toch niet helemaal zijn ding. Pas 2 maanden voor mijn eind presentatie kwam Daniel met het idee om Woody erbij te vragen, die ik vaag een beetje kende. Woody kwam een keer mee....”
Woody (onderbreekt met een raar stemmetje):  “Op auditie..”

Stanley: “Nee hij kwam gewoon langs, en ik dacht dat hij alleen even kwam zingen. Maar hij had gewoon al teksten geschreven en van alles meegenomen. Ik had zoiets van oké dit is vet, hij doet moeite uit zichzelf. Toen hebben we in 2 maanden snel alles in elkaar gezet en nummers geschreven. Dat ging allemaal onwijs soepel en het werd ook goed ontvangen. Dus besloten we er mee door te gaan. We zijn daarna een jaar intensief nummers gaan schrijven en veel samen gaan spelen. Daniel had het jaar erna zijn eindpresentatie; een mooie gelegenheid voor eerste speelminuten. Maar als je dat vaker doet wordt het een beetje een roestige bedoeling. We wilden daarom echt live gaan spelen, om echt op gang te komen. We konden nog niet inschatten hoe onze muziek live zou gaan werken. Het is toch wel heel anders als je op het podium staan. Komt het wel aan? Duurt het het te lang? Verliezen mensen hun aandacht? Hoe staan we er zelf in?”

Daniel: “Het idee was dat we try-out shows gingen doen.”
Stanley: “We hadden eerst een show in de Nieuwe Anita en dat ging boven verwachting goed.”
Denzel: “Ja de zaal ging best wel los inderdaad.”
Stanley:  “Dat hadden we dus helemaal niet verwacht. We zouden een half uur spelen, alleen na krap 20 minuten was ons materiaal op. We hadden nog één nummer maar dat was nog niet helemaal af en het einde was een beetje raar. Alleen we konden niks anders dus toen hebben we dat maar gespeeld. Daniel tikte af, we keken elkaar aan met het idee: nu wordt het echt spannend. Ik heb optreden nooit meer zo intens mee gemaakt als toen, ik was zo zenuwachtig.”

Denzel: “Maar het ging wel lekker, we dachten op een gegeven moment fuck it we maken het kapot.”
Stanley: “Toen waren we klaar met spelen en wij zaten op de grond aan onze pedalen te draaien. Ik keek omhoog en iedereen zat te klappen. Achteraf bleek het gefilmd te zijn en aan de hand van dat eerste optreden hebben we uiteindelijk zelfs 2 optredens in Duitsland overgehouden.”
Daniel: “Tijdens de try outs ging de bal meteen rollen. Want wij dachten aan iets van vijf try out shows, maar elke show bracht weer meer nieuwe optredens mee.”

Stanley: “Door die shows ging de bal sneller rollen. We wilden eigenlijk nog gewoon nummers schrijven en materiaal maken. We kregen zoveel optredens aangeboden dat we daar niet eens aan toe kwamen.”

Daniel: “En de speeltijd werd ook steeds langer. Dat denk je echt: hoe gaan we dit nou weer oplossen, zoveel hebben we nog helemaal niet. Het werd echt noodgedwongen shit schrijven. Is dit cool? Ja dit is goed, hup in de setlist.”

Woody: “We maakten vaak ook wel een beetje overhaaste stappen. We waren soms misschien nog te weinig met stijl bezig. Heel veel nummers zijn ook nog tig keer aangepast nadat we ze live voor het eerst speelden.”

Denzel: “Dat wordt nog steeds gedaan. Soms merk dat een nummer live een beetje een drag wordt en het publiek in slaap valt en afhaakt. Maar er schieten ook zomaar ideëen binnen waar van je denkt: jongens, check dit even. Vaak ga je dat dan uitwerken en denkt de rest 'nee dat moeten we echt niet doen'. Of juist 'wow, nice!'”

'Ik heb je gister gezien, en ik vond het zo mooi dat ik heb staan huilen..'

Phoam
bestaat uit Woody (zang), Stanley (gitaar), Roy (bas), Denzel (toetsen), Daniel (drum). Eigenlijk is dat niet helemaal waar want ze spelen allemaal meerdere instrumenten.

2016
Het is Phoam afgelopen jaar voor de wind gegaan. Ze kregen boekingen binnen uit Duitsland en werden daar zeer positief door de pers ontvangen. Ze waren de verrassing van de halve finale van de Amsterdamse Popprijs. En als klap op de vuurpijl sloten ze het jaar af met de aanwinst van een eigen kapitale villa. Wacht, wat? Ja dat lees je goed, welkom in villa P-Home, de repetitie ruimte van Phoam.

Hebben de live optredens jullie persoonlijk ook iets mee gegeven?
Denzel: “Ik kan me goed herinneren dat we de eerste keer in Duitsland waren. We speelden zo slecht maar de energie spatte er vanaf. We hadden zolang gereden en we waren zo moe maar we keken er wel naar uit. We hadden bij de andere bandjes al gezien dat het publiek veel gaf, dus we dachten dit wordt leuk. Dat werd het absoluut, ik kon me echt helemaal blootgeven op het podium. Dat is echt iets dat wij allemaal hebben meegenomen. “

Denzel: “De volgende dag zaten we ergens te eten en er kwamen ineens mensen naar ons toe. 'Ik heb je gister gezien, en ik vond het zo mooi dat ik heb staan huilen..' Dan denk je echt: wat is dit nu? Mensen hebben zelfs Facebook aangemaakt om ons te volgen en berichten te kunnen sturen.”
Daniel: “Het was zo surrealistisch. We kwamen daar zonder cv, niemand kende ons. Na afloop stonden we ineens in 7 kranten, waarvan één met een oplage van 16 miljoen, die ons de verrassing van het festival noemde, heel bizar.”

Roy: “Omdat iedereen ons op dat eerste festival blijkbaar zo cool vond, mochten we het tweede festival op een groot podium gaan afsluiten. We kwamen aan bij een oude bierfabriek met een klein podium. Super cool met een kroonluchter en alles, dus ik was enthousiast. Maar toen was het ineens: 'euhm.. sorry jullie moeten daar verderop zijn bij de mainstage...' Dat was wel even een flinke sprong in het diepe.

Woody: “Daarna zijn we echt veranderd van mentaliteit, we kunnen hier wel echt iets moois van maken."

Wat hopen jullie met de muziek te kunnen bereiken?
Denzel: “Ik denk gewoon kijken hoe ver we kunnen komen.”
Woody: “Concrete doelen hebben we niet echt, in de zin van we willen op dat en dat festival over zoveel jaar staan. We zijn daar niet mee bezig. We willen er wel heel graag van kunnen leven. We lopen nu heel erg tegen het probleem aan dat iedereen ook gewoon werk heeft, daarom zijn we ook bijna nooit met zijn vijven thuis. Natuurlijk wel op de vaste repetitie dagen, maar het zou fantastisch zijn als we hier onze fulltime baan van zouden kunnen maken.”

De Repetitie
Villa P-Home bestaat uit meerdere repetitieruimtes. Elk van de leden heeft 1 of twee kamers vol met apparatuur en een bed dat ze ook hun slaapkamers noemen. Wat er in de praktijk blijkt te gebeuren is dat omdat niet iedereen altijd thuis is ze vaak in twee of drietallen concepten uitwerken en die meenemen tijdens de gezamenlijke repetities. Die vinden ironisch genoeg plaats in een kleine zolderkamer, die verdacht veel lijkt op de kleine donkere hollen van andere bands waar we al zijn geweest.

De ruimte functioneert ook als een opname studio. Droog en grappig als ze zijn, in hun muziek maken de heren van Phoam geen grapjes. Ik krijg de kans om de opnamen en mix te bekijken van de aankomende single 'Pure'. Een ruime tweehonderd sporen telt de track momenteel, een duizelingwekkend aantal. Tijdens de repetitie lijkt ook de live uitvoering er al goed in te zitten. Het is dat ik geen Duits fanmeisje ben maar ook mij laat de muziek van Phoam niet ongemoeid.

Showtime
Wil je checken of de atmosferische sound van Phoam je live ook tot emotionele incontinentie dwingt. Zaterdag 11 Maart presenteert Phoam hun nieuwe single Pure tijdens de eerste editie van Club 3voor12 in de Cinetol. Daarnaast staat deze avond ook Holymen op de planken, ook zij zullen veel nieuw materiaal spelen en verschijnen binnenkort in deze interview reeks. We gaan ook nog eens een kaartjes weg geven dus hou de socials in de gaten.