De tweede voorronde van de Amsterdamse Poprrijs 2010 is er een zonder echte uitschieters. De gezelligheid in Volta is er echter niet minder om. Na een zeer rustig begin van de avond stromen de nazomerende fans toe om de zon te verruilen voor een knus podium met zes bands in de spotlichten. Rond middennacht staat de tent vol en dan kan het zomaar gebeuren dat de bekendmaking van de winnaar veelal gefronsde wenkbrauwen oplevert.
Junkbeat
Opener Junkbeat komt namelijk als winnaar uit de bus. Een vierkoppige band die voor de 'happy few' bewijst hoe in de muziekwereld op dit moment ronduit succesvol geflirt kan worden met verschillende stijlen en genres. In hun set is duidelijk een mix van rock en dance hoorbaar; waar dan de ene stijl overheerst, en bij het volgende nummer het andere. Openen mag dan misschien lastig zijn, maar deze avond zit het beste vooraan. Na verschillende festivals, waaronder Lowlands, nu rechtstreeks door naar Paradiso voor de halve finale.
Pilot Paco
Deze opgeschroefde versie van Tim Knol doet je al snel verlangen naar tochten over lange snelwegen door de Amerikaanse woestijn. Toch laat hun muziek zich niet vangen in een cliche. Ze rocken wel degelijk en vinden zichzelf dan ook een festivalband bij uitstek. Met de prettige stem van voorman Jim Bakker waar af en toe de geest van Bob Dylan in doorklinkt, en met het gebruik van veel verschillende folky instrumenten, neemt het aantal huppende voetjes en brede glimlachen met het nummer toe.
The Relish
Om het lekkere weer te vieren, lijkt The Relish niet op een betere avond als deze te kunnen aantreden. Lieve popliedjes die van soul naar jazz naar funk gaan en een frisse bezetting zijn alles wat een zomerse dag afmaakt. Met een beetje meer pit kan de band groter worden in het festivalcircuit.
Mondegreen
Het staaltje gevarieerde rock komt vanavond van Mondegreen. Lange uithalen, funky basloopjes, meeslepende rifjes: zo goed als dat mogelijk is in twintig minuten wordt het publiek betoverd. Bij de up tempo-momenten gaat de zaal voorzichtig dansen. Dat het toch niet echt goed uitpakt heeft niets met overmoed te maken. Wel met een half wegvallende zangsolo van de bassist waardoor de samenhang compleet wegvalt. Ook het charisma van frontman Kevin Finnegan kan daar weinig aan veranderen.
Waiting For Lenny
Met een sneltreinvaart van een set en een zingende en pratende frontman in standje ADHD, gaat de prijs voor de meeste energie alvast naar Waiting For Lenny. Na de vijf nummers voelt het aan alsof we een dikke twee uur verder zijn. In de hoofdrol: een piano en een onverstaanbare toetsenist. Echt uniek is de rockende pop niet: het nummer One Of A Kind lijkt zo van de tekentafel van Something Happens' Parachute gepikt. Prettig gestoord is het wel, en dat werkt voor iedereen die gewoon uit zijn dak wil gaan.
Diggedyshweng
Net als vorig jaar zit Diggedyshweng bij de dertig deelnemers, en sluit dit keer de avond af. Met een verlate drummer begint hun set rommelig en moet er noodgedwongen gewacht worden. Door het getreuzel krijgt het publiek voordat er ook maar een noot is gespeeld alle tijd om te zien wat voor vlees ze in de kuip hebben. Op basis van hun stijlvolle klassieke look zijn de verwachtingen hooggespannen. Als de drummer met een stropdas die op half elf hangt komt binnensnellen, zet zangeres Lisa Loeb het eerste nummer in. Het plaatje is mooi en de funky jazzliedjes over wijn, sigaretten en de liefde klinken lekker. Toch werkt het gezelschap als los zand naar het einde toe. De muzikanten zijn stuk voor stuk goed, maar het collectief mist een eigen smoel.
Gezien: Amsterdamse Popprijs 2010, Voorronde 2, Volta, 3 september 2010