Divers aanbod bij Amsterdamse Popronde in De Nieuwe Anita

Yoshimi!, I Am Oak en Mindpark laten zien wie ze zijn

Tekst: Jannie Post en Sanne Visser | Beeld: Daan van der Schroeff ,

Rond half negen druppelen de eerste mensen binnen; letterlijk (even voor achten begint het hard te regenen) en figuurlijk (de bezoekers kwamen in groepjes of alleen rustig binnen wandelen). Nadat ze een Hollandse Nieuwe CD hebben ontvangen en hun natte jassen op de kapstok hebben gehangen, is het tijd voor de eerste band van de avond: Yoshimi!.

Yoshimi!, I Am Oak en Mindpark laten zien wie ze zijn

Even voor acht uur barst de hemel open. Is dit een treurig begin van de Popronde? Nee, gelukkig doet Yoshimi! het slechte weer helemaal vergeten. Met aanstekelijke energie zet Yoshimi! meteen aan tot dansen. Ook worden er instrumenten uit de koffer gehaald die menigeen sinds de muziekles van de lagere school waarschijnlijk niet meer heeft gezien. De sfeer heeft ook iets van het speelplein, doe maar wat je leuk vindt en geniet. Het is echter niet zo onschuldig als het lijkt. Zo gaan er liedjes over existentialistische angst en over meisjes. Het ziet er allemaal swingend en veelbelovend uit: ‘Ik wil alleen maar… dansen!’

De tweede band die mag aantreden is I Am Oak. De zaal barst bijna uit haar voegen, de trappen zitten overvol en over de reling staan mensen te kijken naar Thijs Kuijken en zijn mannen. Het publiek is verwachtingsvol. De vier muzikanten spelen pure folkmuziek met een prominente plek voor de banjo. Aangezien de speeltijd kort is, zit het tempo er goed in. Extra woorden zijn dan ook overbodig, want de muziek spreekt voor zich. Een gedeelte van het publiek staat bijna ademloos naar de band te luisteren, terwijl het andere gedeelte echter onverstoorbaar blijft doorpraten. Hierdoor komt de muziek geen moment tot zijn recht. Dat is zonde, want deze band verdient het om naar geluisterd te worden.

De laatste band in De Nieuwe Anita is Mindpark. Een knallende afsluiter, zo lijkt het. Lekker harde gitaarmuziek van vier mannen die ervoor gaan. Er staan ernstig kijkende mannen vooraan, met hun huppende vriendinnen aan de zij. De basgitarist kijkt tevreden om zich heen, maar bij sommige nummers kan de band jammer genoeg de opgebouwde spanning niet vasthouden. Op het moment dat je verwacht: ‘Nu gaan ze los!’, wordt het weer rustig. Dit zorgt ervoor dat de aandacht van het publiek soms verslapt. Bij de laatste paar nummers gaat de band wel los, wordt er bewogen en meer contact met het publiek gemaakt. De haren zijn dan los geschud en een sigaret wordt aangestoken. Juist, zo willen we het zien: raggende mannen met goede teksten en dito gitaar rifs. Een mooie afsluiter die de energie van het begin van de avond opnieuw aanzwengelt. Dit publiek kan nog wel even door en hoeft voorlopig nog niet door de regen naar huis te fietsen.

Gezien: Amsterdamse Popronde, De Nieuwe Anita, 16 september 2010.