Waar vorig jaar het Bevrijdingsfestival nog in het water viel, is er dit jaar ruimte voor een stralende zon en veel verschillende soorten muziek. Vooral de muzikale veteranen lukt het vandaag om het publiek in beweging te krijgen. Met een heerlijk zonnetje en zelf meenomen versnaperingen, heeft het aanwezige publiek dan ook een prima alternatief.

Moss

De Amsterdamse band Moss trapt enkele minuten voor aanvangstijd het Bevrijdingsfestival 2010 in de hoofdstad af. De heren zullen na afloop linea recta richting hun volgende optreden in Den Haag afreizen en zijn er dus bij gebaat bijtijds de besnaarde degens te kruisen. "Het komt niet door jullie, maar omdat we hierna meteen weg moeten", stelt zanger en gitarist Marien Dorleijn het toegestroomde publiek gerust. Als een soort van Nederlandse Paul Simon met de kenmerkende Afrikaanse drumritmes zonder snarentrom en de kraakheldere meerstemmige zang, lukt het Dorleijn en de zijnen al vroeg op de middag het publiek lichtjes heen en weer te laten wiegen. De zon breekt verder door, er wordt gelachen en de duiven boven het damplein vliegen van oost naar west. Waar de menigte gisteren op de Dam tijdens dodenherdenking na een intense schreeuw zichzelf nog angstaanjagend uit elkaar dreef, is zij vandaag gebroederlijk bijeen om de vrijheid te vieren. Met drie sprankelende gitaren, de stuwende basgitaar, een swingende tamboerijn en hier daar wat sfeervolle samples, blijkt Moss een uitermate goede opener te zijn van deze dag.

The Tunes

Nadat Annemiek Schollaardt het publiek heeft uitgelegd waar de nog gedoofde fakkel voor staat, loopt er een groepje kinderen met fakkels en gekleed in blauwe t-shirts het plein op, gevolgd door een blaaskapel. Nadat de vlam is ontstoken begint ook de ‘Blaas of Glory’ te spelen, maar omdat zij onversterkt spelen, zijn zij helaas niet overal even goed hoorbaar. The Tunes , die direct daarna spelen, zijn dat wel. Met hun folk overgoten rock ‘n roll weten zij het publiek direct verder te laten dansen. "Zijn jullie gelukkig?", vraagt zanger Mischa Velthuis zijn luisteraars en er wordt instemmend geknikt. De muziek is vrolijk, hoekig en met telkens weer die opduikende harmonicalijntjes. Met de lekkere mix tussen het rollen van de contrabas en de belegen bluezy elektrische gitaarlijntjes, heeft dit kwintet een heel herkenbaar eigen geluid op weten te bouwen. Velthuis kijkt tevreden naar zijn publiek, maar moet enigszins teleurgesteld constateren dat hij "had gehoopt ook met de helikopter opgehaald te worden, maar dat viel vies tegen".

The Mad Trist

Dan is het de beurt aan de nieuwe rocksensatie uit het zuiden des lands. The Mad Trist knalt er letterlijk meteen hard in. Wanneer er her en der gehoorbeschermers zijn ingedaan en de geschrokken geluidsman de volumeknop op zijn mengpaneel ook een stuk naar beneden heeft geschoven, willen de heren op het podium in eerste instantie niets van een matiging weten. Met de dreigende ‘spookgitaren’ en de pompende drums trekken de in nette overhemden geklede heren direct van leer. Met een ingestudeerd klapmomentje verslikken de heren zich enigszins in de bereidwilligheid van aanwezige bezoekers om mee te klappen. Het merendeel geniet gewoon van de zon en van de meegenomen blikjes bier en flessen rosé. Even later bij een tweede ingestudeerd klapmomentje blijkt de Amsterdammer iets gewilliger om de handen op elkaar te doen, maar nog steeds is het een beetje een pijnlijke vertoning. "Door alle emoties heb ik de verkeerde gitaar erbij gepakt’ legt zanger Arthur von Berg aan het publiek uit. Toch laat The Mad Trist zich niet snel kennen en zodra het nummer Alibi wordt ingezet, komen alsnog de eerste voetjes van de vloer. Mooi metaforisch gesproken haalt Von Berg zijn gram: "12 graden en regen, ik dacht ‘t niet Piet".

Junkie XL

Om vijf voor vijf is het vervolgens eerst tijd voor een korte landelijke wave. Zodra de speech van Guus Meeuwis in Groningen erop zit, wordt er massaal met de zojuist uitgedeeld witte doekjes heen en weer gewapperd. Na een korte ombouwtijd verschijnt dan Junkie XL ten tonele. Voor deze internationaal gelauwerde dj en producer die meerdere malen voor duizenden mensen heeft gedraaid, moet dit optreden voor enkele honderden mensen een inkopper zijn. Dat blijkt het uiteindelijk ook te zijn. Met zijn bekende ingrediënten weet hij ook nu weer het gretige publiek kundig te bespelen. De set begint met poppy samples en hier en daar enkele Oosterse klanken en funky gitaarpartijtjes die geleidelijk overgaan in meer electrobliebjes en diepere bassen. De beats worden monotoner en droger, net zo als de kelen van het publiek. Met een stralende zon en een beweeglijk publiek, vloeit de alcohol rijkelijk. Wanneer Junkie XL een stilte laat vallen en met zijn handen vragend naar het publiek gebaart of ze er nog zin in hebben, reageert de hongerige meute bevestigend. Dan beklimt hij de tafel waar zijn laptop op staat. Zodra hij de schuiven opendraait en weer van tafel springt, stuitert de enthousiaste dansende drom als het bekende roze konijn dat net van een nieuwe batterij is voorzien.

Ed Kowalczyk

Ed wie? Ed Kowalczyk, de voormalig zanger van de succesvolle jaren negentig band Live. "Ah is dat díe gast", reageren veel omstanders uit het publiek. Want dat Live in Nederland veel hits heeft gescoord en veel nummers daardoor bekend in de oren klinken blijkt vanmiddag wel weer. Zo horen we onder andere Selling the Drama, The Dolphin’s Cry, All Over You en Lightning Crashes. Wat dat betreft voelt het toch een beetje raar dat we niet naar Live staan te kijken, maar naar ‘Ed Kowalczyk’. Hij geniet zichtbaar van de herkenning en ook de andere bandleden lachen breeduit. Alsof ze denken: ‘Zo moet dat dus altijd gevoelt hebben om in Live te spelen’. Bij het nummer I Alone begint de band met een onherkenbaar intro en ook bij het couplet is het nog niet voor iedereen duidelijk. Zodra het snoeiharde refrein erin beukt, is de opluchting bij het publiek groot en schudt de Dam op haar eeuwenoude fundament. Bij de nieuwe single Grace waggelt het publiek op zich lekker mee, maar bij het allerlaatste nummer Overcome - waar Janne Schra overigens de tweede stem zingt - kirt het publiek van plezier: "Ooh dit vind ik zo’n mooi nummer!". Het is duidelijk, Ed Kowalczyk mag met of zonder Live gerust terugkomen.

Gotcha! Allstars

Voor veel mensen uit het publiek lijkt de militaire verkleedpartij die zojuist op het podium stapt, een onbekend gezelschap. Toch is Gotcha! al vanaf 1986 actief en na een lange geschiedenis recentelijk weer op het op podium beland. Het is hiphop met dikke gitaren en je hoort Afrikaanse conga’s en jazzy saxofoonspel. Het is een ratjetoe van stijlen, maar muzikaal van een hoog niveau. Soms lijkt het één grote jam, maar altijd in dienst van het feestje voor het publiek. De lange intro’s en uitgesponnen tussenstukken creëren telkens een relaxte sfeer waarna vervolgens weer vakkundig wordt opgebouwd naar een muzikale explosie en uitbarsting van energie. Opvallend is de groovy gospel versie van John Lennon’s Imagine waarbij de zangeres uithalen maakt die doen denken aan de schreeuwen uit het nummer The Great Gig in the Sky van Pink Floyd. De Gotcha! Allstars zijn fris, vuig, vrolijk, raar en bouwen een feestje voor iedereen: "Free your mind and your ass will follow" glimlacht de zanger. De heren en dames op het podium maken volmaken een dikke knipoog naar Frank Zappa die zich ooit afvroeg ‘Does Humor Belong in Music?’

Naast dit volle programma op de Dam stonden er ook artiesten op het andere podium op het Nes. Ook hier heeft 3voor12/Amsterdam verslag van gedaan.

Gezien: Moss, The Tunes, The Mad Trist, Junkie XL, Ed Kowalczyk, Gotcha All Stars, Bevrijdingsfestival De Dam, Amsterdam, 5 mei 2010.