In afwachting van het concert van Caro Emerald mag Thomas Day de zaal opwarmen. Samen met zijn percussionist en bassist brengt hij muziek in de stijl van Jason Mraz en John Mayor. Geen grootse of spannende opkomst, maar gewoon inpluggen en spelen, waardoor het publiek bijna verrast wordt wanneer de stevige baslijn ingezet wordt. Helaas weet de zanger met uitzondering van afsluiter Blue Suede Shoes verder niet te verrassen.

Dan wordt de spanning groter en stroomt de zaal voller en voller. Opvallend veel vrouwen in kekke jurkjes en rokjes weten hun weg naar het podium te vinden.  Als eerste betreedt DJ D-rock het podium en onder begeleiding van zijn beats komen ook de blaas- en ritmesectie tevoorschijn. Een band die gedurende de avond de swing erin houdt en fantastische solo’s neerzet.

"Ik denk dat ik in mijn stoutste dromen nog niet had gedroomd van een joelend Paradiso" zegt Caro na het eerste nummer. En gejuicht en gejoeld wordt er. Nummer na nummer wordt er luid en lang geklapt en vanuit het publiek komt zelfs "you go girl!". En terecht. Caro zingt zuiver en helder met haar prachtige jazzy stem. Een stem die zich kan meten met een Doris Day en Grace Kelly. 

Onder een continue deining van de zaal komen alle nummers van het album Deleted Scenes From the Cutting Room Floor voorbij. Er wordt gezongen en gedanst. Behalve door Caro. “Ik ben in februari van het paard afgeflikkerd en het daarbij mijn rug gebroken. Ik mag alles wel weer doen, maar wel rustig aan” is haar verklaring hiervoor. Als ze in de tweede helft van het optreden haar schoenen, met pijnlijk hoge hakken uittrapt, krijgt echter ook zij de energie erin.

Caro vertelt dat Paradiso een speciale plek voor haar is. Toen ze dertien à veertien jaar was zat ze blowend in het portiek, de tijd dat haar oma eraan twijfelde of het ooit goed met haar zou komen. Nou het is meer dan goed gekomen. Hoe kan het ook anders, als tussen de laatste nummers hitsingles Bad Romance en Night Like This zitten.

Gezien: Caro Emerald, Paradiso woensdag 28 april 2010