De kleine zaal in Paradiso is propvol, ongeduldig wacht het publiek op de Schotse band We Were Promised Jetpacks: vier onopvallende collegeboys die  lijken te zijn weggeplukt uit de collegezaal. Dat deze vier onopvallende vrienden uit Edinburgh met hun muziek het publiek compleet omver weten te spelen is op het eerste oog niet aan ze af te zien.

De jongens van We Were Promised Jetpacks zijn gemiddeld 21 jaar en hebben net hun studie afgerond. Eerder dit jaar in juni brachten ze hun debuutalbum uit onder de naam These Four Walls. Koste wat kost wilden ze alle vier wijs hun studie aan de universiteit van Glasgow afronden. Eindelijk mogen ze touren en daar verheugden ze zich al een tijdje op. ”We zijn geen studenten meer, we zijn nu officieel een band!” aldus gitarist Michael Palmer. Vanavond in Paradiso is de aftrap van hun tour. 

We Were Promised Jetpacks begint de avond in Paradiso subtiel: It’s Thunder And It’s Lightning heeft een sterke opbouw en begint met een uptempo één-snaartechniek zoals ook te horen bij de band Interpol. Het nummer werkt langzaam naar een climax toe om vervolgens uit te barsten in een dosis energie dat vol zit met donker gitaarspel en snelle drum. De melodramatische stem van Adam Thompson maakt het hele plaatje compleet: deze indierockband steekt dwars door je lichaam en eindigt in je ziel.

Ze krijgen het publiek direct mee, tevreden blikken verschijnen op de gezichten. Er staan een aantal echte fans bij die al het een en ander mee weten te zingen. De jongens van We Were Promised Jetpacks verroeren zichzelf niet meer dan nodig is om uit de instrumenten het nodige geluid te laten klinken. Ze maken geen contact met het publiek, geen contact met elkaar. Drummer Darren Lackie gaat als enige helemaal los en laat zijn blonde lokken rond zijn drumstel dansen. Als frontman had hij het zeker goed gedaan, jammer dat hij zo ver in een hoekje zit weggedrukt.

Vooral de nummers Quit Little Voices en Roll Up Your Sleeves blijken favoriet bij het publiek. Zanger Adam Thompson haalt zijn zang letterlijk en figuurlijk uit zijn tenen en staat nauwelijks met de hakken op de grond. Het publiek geniet, het applaus is daverend, de band blijft kalm. “Ik heb echt geen idee waarom jullie hier zijn, maar dank jullie wel!” zegt de bescheiden zanger. Verklaart dit de houding van de jonge mannen op het podium die zo nonchalant lijkt gedurende een energiek concert als dit? “Ik ben me er eigenlijk niet van bewust” vertelt Adam. “We zijn nou eenmaal geen cheesy popbandje met hun dansjes en pasjes. We staan niet op het podium om een stoere show weg te geven. Daar is onze muziek ook niet voor gemaakt." Gitarist Michael Palmer geeft toe dat ze wel erg verrast waren door de opkomst van het grote publiek: “Er werd ons van tevoren verteld dat er maar 18 kaarten waren verkocht. Toen we opmoesten bleek de zaal helemaal vol te staan. Het is ons eerste optreden van onze officiële tour dus je kunt je voorstellen dat het nogal overweldigend was voor ons.”

Van het nummer Keeping Warm staat op hun myspace de akoestische versie. De band kiest er echter voor om vanavond voor hard te gaan. Adam Thompson legt uit dat de omstandigheden hen destijds dwongen om het nummer akoestisch op te nemen. “We hebben hiervoor gekozen omdat drummer Darren Lackie vier maanden in Duitsland zat voor zijn studie. Wij wilden tijdens zijn bezoek aan Duitsland niet stilzitten en hebben het destijds zo opgelost. Maar we zitten er wel aan te denken om een akoestisch album op te gaan nemen in de toekomst.”

Het laatste nummer breekt aan; Sean Smith en Michael Palmer zetten hun bass en gitaar in en drummer Darren Lackie geeft het up-tempo ritme weer aan. Alle remmen gaan nog één keer helemaal los. Adam Thompson lijkt zich terug te trekken omdat hij van zijn microfoon wegloopt. Maar vervolgens begint hij met twee meter afstand van zijn microfoon nog één nummer op zijn tenen en vanuit zijn tenen, de longen uit zijn keel te zingen. De jongens staan te stralen van geluk en bedanken het publiek. De grijnzen op hun gezicht verraden de impact van deze avond.

Dat ze heel vernieuwend zijn hebben ze deze avond niet bewezen. Maar overtuigend is hun melodramatische muziek met een sprankeltje optimisme zeker.

Gezien: We Were Promised Jetpacks
Paradiso, kleine zaal 2 september 2009