Een groot deel van de optredens van de CMJ marathon speelt zich af op Manhattans Lower East Side. De Cake Shop op Ludlow St is een platenzaak annex, jawel Cakeshop, waar vinyl en cheesecake gebroederlijk naast elkaar verkocht worden. Een met Eddings en stickers bewerkte trap brengt concertbezoekers naar hun doel: de kelder. Dit is het toneel voor de tweede maal Subbacultcha! in New York. Er spelen zeven bands, waarvan drie Amsterdamse.

Het is gezellig en goed gevuld met locals, Nederlanders en New Yorkse hipsters. Het geluid is erg slecht is. Schel en bizar hard. Het lijkt alsof de setup bestaat uit een koppel blikken iPod-boxjes die het gebrek aan woofer compenseren met volume.

Ook de dame en heren van de eerste Amsterdamse act, Hospital Bombers hebben er last van; ze horen zichzelf weerkaatsend tegen de muren, maar niet op de monitors.

Tot zover de negatieve noot. De Bombers, de plaats van de gestopte Remco Mooijekind werd ingevuld door Awkward i's    Djurre de Haan, ze zijn enthousiast en brengen New York wat we van ze in Nederland kennen: catchy folk/gitaarpop met dubbele vocalen en viool met veel overtuiging gebracht.

Na het Californische Best Coast is het de beurt aan The Moi Non Plus, het duo bestaande uit Leon Caren en Bas Morsch, de drijvende krachten achter de organisatoren van de avond: Subbacultcha! The Moi Non Plus live is gewoon altijd iets om je op te verheugen. Een stelling die het New Yorkse publiek na deze avond zal beamen. De Amsterdammers laten weer eens zien hoe live spelen in zijn werk gaat. Met een drumstel, gitaar en een arsenaal aan knopjes, echo op de mic en knallen! De energie spat eraf zowel in beweging als muzikaal.

De volgende band, het Nieuw Zeelandse Surf City stak al wat schraal af tegen voorgangers The Moi Non Plus. En toen kwam nog zZz. En zZz bombardeert de Cake Shop kelder met een explosie van rauwe, psychedelische brokstukken, waarbij de orgelmelodieën het publiek in hypnose brengen om vervolgens door de klappen van drums keihard in de realiteit te worden teruggerukt. Wat een kracht. Wat een drive. Hoe kun je zoveel kabaal maken en toch zo in controle blijven? 'Caged fury!', schreeuwt een New Yorkse recensent in mijn oor, terwijl ze haar beslagen bril opheldert. Daan Schinkel en Björn Ottenheim maken geen grappen.

De CMJ marathon is bij uitstek een ontdekkingsfestival. Grote namen zijn er nauwelijks en ondanks het enorme aantal acts (1200) is het niveau hoog. Publiek komt naar een van de vele, vaak kleine, venues om iets nieuws te horen. Voor wie vanavond gekozen had voor de Cake Shop, zal morgen de piepende ruis in de oren herinnering zijn aan een topavond.

Gezien: Subbacultcha! tijdens de CMJ Marathon 2009

The Cake Shop, New York, 20 oktober 2009