Ondanks dat alles uiteindelijk goed kwam, moest er even gewacht worden tot de geest eindelijk de fles uit kwam. De Amerikaanse heren van Casa de Chihuahua verzorgden het voorprogramma, en zij konden de aandacht slechts moeilijk vasthouden. Gebroken snaren op zowel de mandoline als viool zorgden daarbovenop nog voor wat vertraging tussen nummers door, waardoor steeds meer luisteraars hun focus naar hun gesprekspartners verlegden. Men kon een kritische vrouw horen opmerken: “Ze zijn niet erg in tune vanavond.” Gelukkig was daar bandlid Pedro Barba om haar gerust te stellen: "Dat hoort er een beetje bij."  Wat er ook zeker bij hoorde, was de rock-'n-rolloutfit van de violist. Goeie hoed, goeie laarzen en bovenal een hele goeie baard.

Ondanks dat het niet-gestemd zijn blijkbaar onderdeel uitmaakte van de act van de Chihuahua’s, was het toch een verademing om de Pedro’s het podium te zien betreden. Eerdergenoemde Pedro Barba had zijn derde whisky al geconsumeerd, dus dat beloofde wat. Door een overvloed aan instrumentatie (van accordeon tot mandoline), en vooral de ritmische toevoeging van de contrabas kwam er meteen veel meer bodem in de muziek. En het publiek merkte dat direct op. Reeds na het inzetten van de eerste maten waren er al enkelen die enthousiast hun beste countrymoves tentoonspreidden.

Ook was direct duidelijk dat de Pedro Delgados in staat is een connectie te maken met het publiek. Ondanks de soms wat lange en onverstaanbare praatjes tussen nummers door, was het voornamelijk de energie en overgave waarop het publiek wel móest reageren. De Pedro’s doen dit duidelijk voornamelijk omdat ze er veel plezier in hebben, en dat is vandaag de dag lang niet elke muzikant aan te zien.

Muzikaal gezien leken de Pedro’s precies te snappen hoe dergelijke muziek gespeeld moet worden. Het draait in de bluegrass niet om een al te strakke organisatie. Het draait om het gevoel van het ritme en goeie samenzang. Het is juist het feit dat er aan alle kanten iets gebeurt dat bluegrass zo spannend kan maken. Er moet overal wat te horen zijn, en het enthousiaste “yeah” en “oh boy” dat regelmatig te horen was droeg daar zeker aan bij. 

Hiermee is de grootste verdienste van de Pedro Delgados echter nog niet benoemd. Bluegrass blijft relatief oude muziek, en kan al heel erg snel vrij oubollig aandoen. Oorspronkelijk was de muziek echter bedoeld als uitgaansmuziek, en dat werd tijdens dit optreden wonderwel weer eens duidelijk. Op die manier draagt de Pedro Delgados er aan bij dat deze muziek nog tot ver in deze eeuw meekan.

Gezien: Pedro Delgados, Pacific Parc, 2 oktober 2009.