“Zo, ik krijg er een rode kop van, joh.” Na haar eerste nummer zet Leine toch maar even een raam open. Met dertig mensen is een studentenkamer toch wel flink vol en de temperatuur stijgt al snel. Het optreden van Leine op StuKaFest is populair: mensen die het huiskamerconcert graag wilden komen bekijken, werd geadviseerd snel te zijn met het kopen van een kaartje. Op de avond zelf is wel duidelijk waarom. Zonder enige versterking spelen, kan een artiest heel kwetsbaar maken, maar Leine windt de toeschouwers schijnbaar zonder moeite om haar vingers. Tijdens nummers als Familiar Grounds en het Nederlandse Voor Een Dag zitten zesentwintig meisjes en vier jongens ademloos te luisteren. Bij The Vow en Early Death of a Taxman wordt hartelijk gelachen om de verrassende wendingen in de liedjes. Het optreden is een wederzijds succes: het publiek ziet een heel intiem optreden van een van de beste Amsterdamse singer-songwriters, en Leine heeft het aandachtige publiek waar haar muziek om vraagt. Bij de optredens van Malkovich diezelfde avond is de sfeer helemaal anders. Bij binnenkomst wordt bezoekers gemeld dat het concert is afgelast. “Tijdens de eerste set is de politie al twee keer geweest,” vertelt iemand van de organisatie. Omwonenden hadden geklaagd over geluidsoverlast. De band zou de eerste en tweede ronde akoestisch spelen en de laatste volledig versterkt. “Maar helemaal akoestisch kan eigenlijk niet”, legt gitarist Thomas uit. “Dan komen we niet boven de drums uit. We moeten toch minstens de gitaren wel versterken.” Na lang overleggen met de politie krijgt de band uiteindelijk toch toestemming door te spelen tot elf uur. Er hangt een lacherige sfeer in de studentenkamer als het eerste nummer wordt ingezet. Blikjes bier worden uitgedeeld, een zak chips gaat rond en in de vensterbank staan de meegekomen fans te springen. Het is de eerste keer dat de band in deze opstelling speelt, en het is even wennen dat alles te horen is. Van de teksten moet Malkovich het niet hebben, maar dat de avond, die bijna in het water gevallen was, zo leuk eindigt, is vooral aan de muzikanten te danken. Tekst: Brechtje Keulen Fotografie: Anouck Wolf