“Tijdens een singer-songwriteravond in Café Sappho hoorde ik een man zeggen: ‘Ik heb een videoclip gezien van een geweldige artiest. Hij heet Davie Lawson’.” Davie Lawson vertelt het trots. Het gaat goed met hem. Hij is afkomstig uit Wales, maar woonde enige tijd in Nederland. Hij is een prominent lid van het Amsterdam Songwriters Guild en bracht zijn eerste album Konichiwa? niet in zijn thuisland, maar in de Benelux uit. “Ik heb hier zelfs een metroabonnement.” 3VOOR12/Amsterdam sprak met Davie Lawson over de tour die hij deed met Lucky Fonz III [Otto Wichers] en over de opnames van zijn nieuwe album. “De optredens van deze tour zijn de beste die ik ooit gedaan heb”, vertelt hij. “Iedereen was ontzettend aardig, we zijn overal komen opdagen en er zijn geen rampen gebeurd. En iedereen was stil. Fantastisch was dat. Ik maakte me vooraf wel een beetje zorgen over Paradiso. Als er ergens gepraat zou worden zou het daar zijn. Maar zoals overal werd ook daar de bar tijdens het optreden gesloten. Tussendoor zijn er dan wel genoeg momenten om drankjes te kopen, dus we houden niemand van het bier af. Zolang mensen weten dat ze hun bier wel kunnen krijgen, is het goed en zijn ze stil tijdens de show.” De overgang was groot voor Davie Lawson. De laatste keer dat hij in Amsterdam was, stond hij in Winston Kingdom voor niet meer dan vijfentwintig mensen te spelen, en nu kon hij plotseling in de grote zaal van Paradiso optreden. “Ja, dat was vreemd. Maar in zekere zin zijn optredens in cafés moeilijker dan in Paradiso. Daar moet je doorheen voordat je dit soort dingen kunt doen.” De tour met Lucky Fonz III gaf hem nu de mogelijkheid op te treden op bijzondere plekken. “Paradiso was heel bijzonder natuurlijk, maar het optreden in Rotterdam was pas echt ongelofelijk. Dat was in een hele mooie oude kerk. Je kon de wierook van de ochtenddienst nog ruiken. Het was eind van de middag en er viel nog licht door de ramen heen. Prachtig was dat. Betoverend mooi. Otto en ik hebben ons erover verbaasd dat we in zo’n geweldige positie beland waren.” De meeste optredens van deze tour speelde Davie Lawson samen met drummer Ro Halfhide [van o.a. M-Jo]. “Dat verbaast mensen soms. Akoestische gitaar en drums is niet de meest voorkomende combinatie, maar het werkt heel goed. Ro is een geweldige drummer en spelen met hem geeft me veel extra vrijheid. Het maakt het voor mij gemakkelijker om gewoon wat rond te springen en te genieten.” “Ik was altijd erg zenuwachtig. De enige reden dat ik ooit live speelde was dat mijn vriendin me er bijna toe dwong. Ik had een duwtje nodig. Door haar viel ik in het diepe en tijdens de opnames van het eerste album was ik nog steeds aan het vallen. Er zat niks anders op dan proberen te zwemmen. Met dat album is het ongelofelijk gegaan. Ik had de mogelijkheid dingen op te nemen terwijl ik nog bijna nooit had opgetreden. Dat is heel speciaal. Die mensen van het label [Smoked Recordings] hebben mijn album gewoon uitgebracht terwijl niemand van me gehoord had. Dat is bijna verkeerd om. Maar het is heel fijn. Het album is daardoor heel eerlijk. Ik verberg me nergens achter.” Inmiddels is Davie Lawson dan ook toe aan het uitbrengen van een nieuw album. In januari zijn de nummers daarvoor opgenomen en als alles goed gaat komt de cd met de titel Tree Tumble Wait Mother in mei 2008 uit. “Ik wilde het album in een weekend opnemen, maar dat was hopeloos optimistisch. De meeste dingen zijn in Glasgow opgenomen, maar ik was niet helemaal tevreden over een nummer. Dat heb ik in Nederland opnieuw opgenomen. In de studio hier was een zeventig jaar oude Italiaanse gitaar, die altijd heel laag gestemd is, het is net een piano. Die paste perfect in dat nummer, en ik ben echt heel blij met het resultaat.” Ro Halfhide kwam een paar dagen naar Glasgow voor de opnames van de nieuwe nummers, en ook een bevriende gitarist en pianist kwamen naar de studio om liedjes in te spelen. “Het is heel subtiel gebleven, maar klinkt wel anders. Levendiger is niet het goede woord, het is niet als een band, maar wel voller dan eerst. We hebben alles op band opgenomen. Heel mooi is dat. De nieuwe nummers zijn iets minder voorzichtig, minder gereserveerd dan de oude. Misschien weten mensen nu zelfs wel waar ik over zing. Ik heb nog steeds gestoorde titels, maar mensen die me kennen, zullen wel begrijpen waar de songs over gaan. Toch blijft er genoeg verborgen.” “Nederland betekent voor mij de start van mijn carrière. Ik heb hier op festivals gespeeld, mijn album uitgebracht en mijn naam begint een beetje bekend te worden. Het volgende album komt dus gewoon weer hier uit. Ik ga misschien proberen om een paar nummers van het eerste album af te halen en die uit te brengen als een EP in Engeland. Ik voel me er niet oncomfortabel bij dat het in Engeland nog niet heel erg loopt. Ik ben heel tevreden over hoe het nu gaat. Bob Dylan heeft ook maar een paar duizend exemplaren van zijn eerste plaat verkocht. Soms zie ik iemand spelen en denk ik ‘shit, hij is beter dan ik’. Maar het is ook goed om genoeg zelfvertrouwen te hebben om dan te denken ‘hij is goed, maar ik mag er ook zijn.’” “Zeggen dat ik mijn eigen liedjes nu begrijp, zou helemaal verkeerd zijn. Ik leer er nog steeds van. Soms kom ik daar achter tijdens het spelen. Je bent dan zo kwetsbaar als iemand maar kan zijn. Andere mensen zien dat aan me. Ze zien dat ik leer en dat ik beter word. Ik ga nog steeds bergopwaarts. Ik hoop dat dat nog even doorgaat. Ooit komt er een punt dat het stopt. Je weet nooit hoe hoog de heuvel is.” Tree Tumble Wait Mother, het tweede album van Davie Lawson, komt dit voorjaar uit. Interview en foto's: Brechtje Keulen