Koninginnedag is de dag waarop heel Nederland naar Amsterdam afreist, om met gekke oranje petjes op over fietsen heen te pissen. Net als vorig jaar is er dit jaar een heel acceptabel alternatief. Naast Paradiso is op een braakliggend stukje land gratis een aantal nieuwe bands live te zien: op het London Calling buitenpodium. Als eerste staat Moke geprogrammeerd. Moke is de nieuwe band van Felix Maginn van Supersub, met in de gelederen een gitarist die we nog van Tröckener Kecks kennen en een keyboardspeler die vroeger bij Flemming speelde. Britpoppers uit de oude doos dus. Waar Supersub vroeger vooral klonk als Oasis, lijkt voor Moke Richard Ashcroft de blauwdruk. Het is allemaal wat langzamer en gedragener. Spannende vernieuwende muziek hoeven we van Felix en kornuiten waarschijnlijk niet te verwachten, maar voor stijlvaste jaren negentig-britpop met bijbehorend kapsel zijn we bij Moke aan het juiste adres. The Immediate is een ambitieus stel waarvan we misschien wèl spannende vernieuwende muziek kunnen verwachten. De nummers lopen over van de ideeën; er wordt voortdurend van instrument gewisseld (waarbij de linkshandige in de band de basgitaar gewoon ondersteboven bespeelt) en meerstemmige zang wordt afgewisseld met Frank Black-achtig gekrijs. Het maakt de band, in tegenstelling tot wat hun naam doet verwachten, nogal ondoorgrondelijk; vier kapiteins op een zwalkend schip. Dat ze dan vervolgens ook nog geteisterd worden door technische problemen, maakt het er allemaal niet makkelijker op. Maar als dan een aantal bezoekers die de hele middag al rondlopen met speelgoedinstrumenten op het podium mee mogen doen, wordt het toch nog gezellig. Ik begrijp echt niet wat de volgende band hier doet. Last Man Standing klinkt en ziet eruit als het soort band dat niet verder komt dan de voorronde van de Amsterdamse Popprijs. Rockmuziek van het meest belegen en humorloze soort. De teksten, de melodieën, de drumbreaks, de podiumpresentatie, het is allemaal even gaapopwekkend. Maar... ieder zijn meug. Oordeel zelf: lees, luister en huiver op hun website. Gelukkig komt het daarna allemaal helemaal goed met de geniale Sesamstraatpop van Misty's Big Adventure. In het midden van het podium staat een gezellige droogkloterige man met een hoed op. Links en rechts van hem staan twee vrolijke meiden die zang en blaasinstrumenten afwisselen en daartussendoor loopt een... ja wat is het eigenlijk?... een man in een bizar pak met allemaal blauwe handjes erop, wiens functie het is om rond te dansen en buttons uit te delen in het publiek. De liedjes klinken kinderlijk eenvoudig, maar zitten slim in elkaar en zijn knap gearrangeerd en de teksten zijn komisch en diep als Bert en Ernie. Two Brains is bijvoorbeeld een superhit in een parallel universum. (Leuke website ook) De band waar ik het meest naar uitgekeken had, is daarna eigenlijk een klein beetje een tegenvaller. Voor een fan van The Shangri-La's is The Pipettes natuurlijk verplichte kost en de tekst "About The Pipettes" op hun website wekt ook verwachtingen. Voor een deel worden die verwachtingen ingelost: polkadot jurkjes, girlgroup-danspasjes, fijne popliedjes. Maar daar gaan we al: allemaal verkleinwoordjes! Het is vooral schattig, maar het mist toch een beetje de frisheid, de gekte, de dramatiek en scherpe randen die The Shangri-Las of de Phil Spector- of Joe Meek-producties kenmerken. Het blijft vooralsnog teveel steken in een heel leuk, en keurig uitgewerkt concept. Daarna zakt het echt in met Dustin's Bar Mitzva, een verschrikkelijk middelmatige en melige poppunkband. Een band in dezelfde categorie als Last Man Standing. Ze doen godbetert ook nog een cover van Bonnie Tylers Total Eclipse of The Heart en vinden dat waarschijnlijk zelf erg origineel. The Rifles zal ook geen originaliteitsprijzen winnen, maar is al wel weer wat beter te pruimen. Ze klinken een beetje als een wat bedaagdere versie van The Libertines. Het is best aardig, maar inmiddels begin ik toch aardig honger te krijgen en het wordt ook behoorlijk koud op het veldje naast Paradiso. Tegen de tijd dat Shit Disco op het podium staat, zit ik lekker warm ergens binnen pizza te eten. Ik hoor later (als ik te laat weer terug ben) dat ik de leukste band gemist heb (en ik had ze ook al niet gezien in februari toen ze ook in Amsterdam speelden). Op hun MySpace-pagina zijn wat nummers te beluisteren: hippe discopunk.