Pall Jenkins en Tobias Nathaniel maakten onder de naam Black Heart Procession al vier albums met medewerking van een clubje vrienden. Van diverse recensenten kregen de platen de toevoeging ‘Je moet er van houden’; Het duistere, melancholische werk van de band sprak niet iedereen meteen aan. Maar op Amore del Tropico uit 2002, een conceptalbum over een moordmysterie op een tropisch eiland, liet de band al een wat vrolijker geluid horen. Die ontwikkeling wordt doorgezet op de nieuwe plaat The Spell: nog steeds donker en droevig, maar ook lichter en meer up-tempo. Pall (een relaxte kerel die klinkt als Jack Black) en Tobias (iets energieker, ‘zeg maar Toby’) gaven tekst en uitleg over het album in Amsterdam, een stad die ze goed kennen. “Voor en na elke Europese tour komen we hier een paar dagen, om op te laden of uit te blazen. Dus we kennen de stad iets beter dan de gemiddelde toerist,” vertelt Tobias. The Spell is het tweede album dat Jenkins en Nathaniel in hun eigen studio in San Diego opnamen. Voor een volgende plaat willen ze misschien wel weer de diensten van een andere producer inhuren, vertelt Jenkins: “Doordat het onze studio is en we zelf de controle over de plaat in handen hebben, wordt de druk misschien juist wat groter. We willen dat de kwaliteit net zo goed is als wanneer we in een andere studio of met een andere producer zouden werken. De laatste paar platen waren we nieuwsgierig hoe het is om alles zelf te doen, maar voor de afwisseling willen we in de toekomst weer met iemand anders werken.” Het geluid van Black Heart Procession, een duistere versie van bands als Calexico, lijkt perfect voor een lange autorit door de woestijnen van de USA. De teksten van Jenkins zijn ondertussen tegelijkertijd toegankelijk en ondoorgrondelijk. “Ik wil graag dat de teksten open genoeg zijn, zodat mensen hun eigen ervaringen erop kunnen projecteren. Ik doe het ook voor mezelf, ik zie oude teksten van mezelf soms plotseling in een nieuw licht.” Het element van de muzikale reis is ook iets waar Black Heart Procession naar streeft: “Dat vond ik vroeger als kind al de leukste platen. Albums die je bij het beluisteren naar een andere plaats meenemen. Ik kon me al die plaatsen en dingen voorstellen, je voelt je helemaal op reis gaan. Zoiets proberen wij dus ook te doen.” Wie Black Heart Procession voor het eerst hoort kan al snel concluderen dat het om een zwartgallig rockbandje gaat. Ze horen het vaak en raden mensen vooral aan om verder te luisteren. Jenkins: “Soms denken mensen dat we echt zo’n depressief clubje zijn, maar we hebben ook een zeker sarcasme en een lichtere kant om het uit te balanceren.” Nathaniel voegt daaraan toe: “Dat krijg je als je de tekst en muziek zo open laat voor interpretatie. Soms zijn we het er zelf niet over eens wat een liedje betekent. Waar we het in ieder geval wel over eens zijn, is dat er hoop en licht zit in de muziek en dat er onder de oppervlakte meer aan de hand is.” The Spell was in twee weken opgenomen. Meer tijd moet je er ook niet voor nemen, vindt Jenkins: “Je kan ook te hard werken aan bepaalde dingen en ze op die manier kapot maken. Je moet het per geval bekijken: sommige liedjes komen snel, die zijn binnen een halve dag klaar. Het is mooi als dat gebeurt. En sommige liedjes moet je weer wat meer tijd geven. Het is net tuinieren: je moet een zaadje planten en water geven, de voedingsbodem moet goed zijn. Dan is het wachten tot je de sleutel tot het liedje vindt, waardoor je het helemaal begrijpt en alles bij elkaar komt.”