Jimmy Eat World in een uitverkochte Melkweg

maar overtuigt nog niet helemaal

Gejo Hoogeveen, ,

Gejo Hoogeveen ging kijken in de Melkweg of Jimmy Eat World, net als vorige keer, het dak eraf zou spelen aan de vooravond van het verschijnen van hun nieuwe cd Futures.

maar overtuigt nog niet helemaal

Enkele jaren geleden raakte ik per ongeluk verzeild bij een Jimmy Eat World concert. Destijds een optreden met niet de grootste diepgang, maar wel een enorm feest, waarbij het dak er vanwege de catchy up-tempo gitaarsongs vanaf ging. Anno 2004 lijkt er in eerste instantie weinig verandert te zijn. De opening met wat ouder werk van onder meer Clarity uit 1999 doet een zelfde avond vermoeden. Het publiek vindt de herkenning prima en de sfeer zit er goed in. Zo goed zelfs dat een enkeling het tot crowdsurfen waagt. Hierop vraagt zanger Jim Adkins om iets minder gevaarlijk te doen en het leuk te houden voor de andere aanwezigen, die misschien liever de show zien dan op te moeten passen niet door een verdwaalde schoen geraakt te worden. Een terechte opmerking, hoewel iets te lang uitgerekt. En vervolgens was het stil. Hij waarschuwde al niet als onze vader te willen klinken, maar juist vanaf dit moment gebeurde er enige tijd weinig interessants. Niet voor en ook nauwelijks op het podium. Enkele nieuwe nummers worden gespeeld, die minder lekker in het gehoor blijken te liggen en bovendien weinig dansbaar zijn. En na het vierde oppervlakkige nummer begint de show zowaar gezapig te worden. Maar Jimmy Eat World zou deze band niet zijn als ze tegen het einde weer op hun hitjes van hun vorige cd Bleed American terug zouden grijpen. Eerst The Middle, alvorens in de toegift met enkele andere sterke songs van dezelfde cd terug te grijpen. En dan blijkt weer waar de kracht van Jimmy Eat World ligt: swingen en springen. Leuk voor de vele aanwezige jongeren, hoewel ook de aanwezige ouderen het uitermate naar hun zin hebben. En hoe: als de titeltrack van Bleed American wordt ingezet zingt tot achter in de Oude Zaal van de Melkweg iedereen mee. Maar hoe staat het met de vooruitgang van de voorheen leuke frisse band? Nu al terend op oude roem, komen de nieuwe songs live nog niet lekker uit de verf, of lijkt het nieuwe songmateriaal gewoon minder op het vertrouwde geluid, waardoor het nog niet op waarde geschat kan worden? Een vraag die met de release van de nieuwe cd Futures half oktober beantwoord zal kunnen worden.