Vladimir Ivkovic: ‘Draaimolen zal het onmogelijke mogelijk maken’ Vladimir Ivkovic: ‘Draaimolen zal het onmogelijke mogelijk maken’

Ergens diep in het bos van Draaimolen, op een geheime stage waar geen mens van wist, stond een dj die vrijwel niemand kende acht uur lang magische platen te draaien. ‘Het was belachelijk eigenlijk’, vertelt Vladimir Ivkovic erover met een glimlach. ‘Ik mocht er zelfs mijn goede vrienden niks over zeggen. Niemand had een kaartje gekocht om mij te zien. Heerlijk, nul verwachtingen. Dat geeft nóg meer vrijheid.’

Langzaam maar zeker druppelde het bos vol met ravers, ontstond een echt feest. Het werd een van de bijzonderste dj-ervaringen die Ivkovic ooit op een festival meemaakte. Ja, er zijn daar wel tranen gevallen. Tijdens de soundcheck al, toen hij het nieuwe 3D-geprinte Addit Sound-geluidssysteem uittestte. Hij legde er zomaar een viertal platen op – waaronder ‘een van de meest cheesy platen van de jaren tachtig’ – en verdomd! ‘Het klonk zo mooi dat ik tranen in de ogen kreeg.’

Hij wil niet klinken als een ‘ontspoorde bomenknuffelende hippie’, peinst hij, maar… ‘er waren geen verwachtingen over hoe te dansen. Niet knallen op harde techno. Geen handjes in de lucht op disco-house. Vaak zijn er toch normen en regels hoe je je hoort te gedragen in 2025. Dit voelde compleet vrij. Een hele dierbare herinnering.’ En terwijl de rest van het festival ’s avonds in knalmodus was, sloot Ivkovic zijn acht uur af met een duistere, wonderschone plaat van The Sabres of Paradise. Dik tien minuten. ‘Het is geen plaat die ik zomaar voor de lol opzet. Een hartverscheurend nummer, waar je op kunt dansen, maar ook op kunt huilen, verliefd mee kunt worden, met andere werelden mee kan communiceren. Ik kom weer in de ontspoorde hippie-zone, maar: het is een lied voor de doden. Het opent een portaal. Door dat nummer te draaien, kon ik publiekelijk afscheid nemen van dierbaren die zijn overleden. Zo voelde het echt op Draaimolen, in het duister tussen de lasers. Er hing totaal geen hysterie, zoals je vaak op festivals hebt. Het klonk keihard, maar het was ook een moment van verstilling.’

Begin je Ivkovic al een beetje te doorgronden? Een zeer filosofische man is het. Gesoigneerde baard met toetsen grijs, stijlvol brilletje, een totaal eigen benadering van dj’en. In zijn platentas is evengoed ruimte voor de spookachtige ambient van Biosphere als de psychedelische droompop van Mazzy Star, voor de industrial van Einstürzende Neubauten naast acid house en goatrance (die hij steevast op véél trager tempo afspeelt). Voor Joegoslavische new wave, no wave, minimal wave, post-punk, minimal. Zie hem als opwarmer in een club, en je gaat meer onwaarschijnlijk mooie tovermuziek horen dan je ooit hebt gehoord. Zie hem primetime op zijn thuishonk, en opeens sta je te dansen op piepende, knarsende herrie die in de handen van een ander zou doodvallen. Die benadering deed hij op als jongen in Belgrado, en later in de wonderlijke bar Salon des Amateurs in Düsseldorf. Een bar die in 2004 opende in de kelder van de Kunsthalle voor hedendaagse kunst.‘Voor de opening van de Salon had ik wel gereisd als dj, maar ineens was deze plek er, zo kostbaar en zo fijn. En ik dacht: waarom zou ik met mijn platenkoffer naar anderen reizen? Laat mensen maar naar óns komen.’

De bar zou in een klein hoekje van de Europese clubgeschiedenis superinvloedrijk worden. Dankzij huis-dj’s als Tolouse Low Trax, Lena Willikens en Vladimir Ivkovic werd het een broedplaats waar muziek die op andere dansvloeren volstrekt zou doodslaan was, toch gedraaid werd. Van obscure krautrock tot Steve Reich. ‘“Music for 18 Musicians” is gewoon trance. Er zit misschien geen strakke kickdrum in, maar het is wél een dansplaat. In eerste instantie was het best een risico om te draaien. Maar als je dat twee, drie, vier keer uitprobeert, dan kun je het daarna zonder problemen doen.’ Dikke grijns: ‘Lang was het ondenkbaar om veel van de Salon-des-Amateurs-superhits ergens anders te draaien. Maar inmiddels zijn veel van die platen opnieuw uitgebracht, geaccepteerd, zelfs opgenomen in de canon van de échte dansmuziek van 2025. Fantastisch!’

Ivkovic bevindt zich in een wereld die soms niks te maken heeft met de grote boze techno-industrie, er ook wel eens mee botst, en soms mooi samenkomt. Via de Salon des Amateurs werden vooral hij en Lena Willikens internationaal tourende dj’s, graag geziene gasten op Dekmantel, in De School en Garage Noord. Vorig jaar liep Ivkovic voor zijn set nog verwonderd rond op Draaimolen. ‘Ik hoorde overal brute, meedogenloze computermuziek. Als dat goed wordt uitgevoerd is het fantastisch, maar het is geen sport waar ik goed in ben. Ik kan andere dingen. Vergelijk het met NFL of professioneel voetbal. Dan ben ik eerder de minigolfspeler op de camping. Of een amateur, een gepassioneerde toeschouwer van curling. Daar gaat het niet over kracht en testosteron en gekte. Ik koester het idee van een tragere wereld, daar probeer ik me op af te stemmen.’

Vrij letterlijk zelfs, hij staat erom bekend Goa-trance-platen en techno-rammers zwaar te vertragen, van 45 naar 33 toeren. ‘Research and development’, noemt-ie dat. ‘Het is misschien een kinderlijke nieuwsgierigheid: wat zou er gebeuren als ik op die gele knop druk? Sommige kan ik op hun bedoelde tempo echt niet verdragen, maar als je ze vertraagt, krijgen ze een waanzinnige kracht, dan blijkt er een verborgen leven in te zitten. En dan komt de vraag: hoe verbind ik dat alles tot iets dat zinvol is?’

Vraag Vladimir maar eens waarin de kunst van de dj zit. Dan volgt een mooi verhaal. ‘Er is een stokoud dj-cliché, hè? Zoek één persoon in de zaal en draai voor diegene. Maar telkens als ik dat probeer, zie ik meteen iemand die zich kapot verveelt. Staat–ie daar, in een hoek, mij te haten, muziek te haten, het leven te haten. Dan ben ik meteen afgeleid. Dus ik kijk niet. Ik bied gewoon een buffet aan opties: neem wat je lekker vindt, laat de rest liggen. Worst, kaas, boeken, muziek, maakt niet uit. Ik hoop dat we uit alles wat we kiezen ergens tijdens de nacht of dag een gemene deler weten te vinden. Daaruit kan iets wonderbaarlijks ontstaan: intens, tijdelijk, en daarna weer verdwenen. Het blijft als een herinnering achter. We zijn nooit meer helemaal dezelfde als we uit de clubs of van de festivals komen.’ Hij zucht. ‘Het is zo ingewikkeld om hierover te praten! Het is als in de Griekse komedies: je moest ook een beetje lijden, samen huilen, tot het moment van catharsis komt – en daarna het licht.’

Zijn platenkoffer is meer dan gereedschap, wil hij maar zeggen: het is een doos vol herinneringen. ‘Elke plaat is een soort geheugenapparaat. Muziek kan me in één klap naar een herinnering terugbrengen. Als ik dáár ben, is het mijn plicht om dat te delen.’ Dus toen begin dit jaar zijn koffer zoekraakte op Düsseldorf Airport, voelde dat alsof hij een deel van zichzelf kwijt was. ‘Sommige platen had ik sinds 1989 bij me. Die zijn onvervangbaar. Maar goed, dat is het leven: de koffer vult zich opnieuw.’

Al een uur praat Vladimir zo door, in meanderende filosofische volzinnen. Maar wacht eens even: hoe kan het dan dat hij, de bedachtzame outsider, op Draaimolen back to back zal draaien met Loco Dice?! Een van de grootste supersterren van de internationale techhouse-industrie. Eigenlijk heel logisch, vindt Ivkovic. ‘Ik werkte in platenzaak Flipside, ergens in 2005 of 2006. Toen was Loco Dice al larger than life, en hij was een vaste klant. In die tijd hadden bekende dj’s hun eigen bakje in de winkel, met platen die speciaal voor hen werden apart gelegd. Zijn vaste dag was woensdag, maar toen kwam hij eens op donderdag. Mijn dag, de dag van de shoegazers en buitenbeentjes. Ik legde hem zijn gebruikelijke stapel voor, maar hij vroeg: “Heb je nog wat anders?” Ik gaf hem een enorme stapel platen die ik zelf mooi vond. Hij zette ze op en ik zag – eventjes! – een twinkeling in zijn ogen, een pure glimlach, echt kinderlijk plezier. Dat ene moment is de basis van onze vriendschap, die nu al bijna twintig jaar duurt. Hij kocht de hele stapel, een vermogen aan platen, en kwam daarna steevast op donderdag langs.’

Na een paar weken vertelde Loco Dice aan Vladimir Ivkovic dat hij een label wilde beginnen. Of Ivkovic de labelmanager wilde worden? ‘Dus richtte ik met hem Desolat op. Al het A&R-werk was natuurlijk Dice’ visie, hij koos de muziek die hij wilde delen met de wereld. Maar ik was degene die die platen mogelijk maakte, die de contracten tekende. Heel lang was het een eenmansoperatie. Elk van die releases is dus ook mijn verhaal, mijn herinnering.’

Dat leidde tot een diepe vriendschap, hoewel hun platentassen nauwelijks overlappen. Hij schiet in de lach wanneer hij vertelt over de keer dat Dice hem vroeg op zijn verjaardag te draaien op het legendarische Space in Ibiza. ‘Ik dacht: gezellig, een klein feestje onder de volle maan. Maar toen ik aankwam, bleek het de grootste knalfuif van het eiland te zijn met Carl Cox en Dice zelf in de main room en ik in de tweede ruimte. Ik liep binnen met mijn platen, zag die overweldigende entertainment-tempel en wilde het liefst verdwijnen!’ En dan was er nog die ene zondagavond in Salon des Amateurs, rond 2007. ‘Mensen weten dit niet, maar Dice heeft Salon des Amateurs ooit gered van een faillissement. We hebben die hele avond samen gedraaid, de eerste echte house-avond in de Salon.’

Toen Draaimolen hem vroeg met wie hij b2b wilde draaien, hoefde Ivkovic niet lang na te denken. ‘Ik zei: Loco Dice. Er viel eerst een radiostilte van een paar dagen….. Ze wisten niet of ik een grap maakte. Maar uiteindelijk past het perfect bij de geest van dit festival: het onmogelijke mogelijk maken. Ik ben benieuwd! We hebben nog niet eens echt besproken wat we gaan draaien.’ Hij gniffelt. ‘Misschien wordt het een historische ontmoeting die nog generaties lang wordt naverteld, misschien alleen een heel curieuze. Maar dat maakt niet uit: het gaat om het moment.’

Tegelijk ziet Ivkovic hoe denigrerend sommige mensen in de underground over Dice praten. ‘Het is altijd makkelijk om te roddelen over mensen die succesvol zijn, of die iets vertegenwoordigen wat je zelf niet bent of niet wilt zijn. Ik heb genoeg mensen meegemaakt die lacherig deden over Dice en zijn kring. Maar vroeg of laat, zodra ze hem echt ontmoetten, draaiden ze bij. Want hij is eerlijk, toegewijd, een echte muziekliefhebber. En misschien is Draaimolen wel precies die plek waar zulke werelden elkaar mogen kruisen. Ik ben blij dat ik er deel van mag uitmaken.’