Daar is-ie dan, Bumble B. Boy op Grasnapolsky, waarvoor iedereen zo lang in de rij heeft gestaan. In een broeierige donkere ruimte waar de zweetdruppels inmiddels wolkjes stoom zijn heet hij ons geheel in de stijl van een animatieteam welkom, gekleed in zijn imkerpak, samen met zijn band in bloemetjespak (en dan niet bloemetjesprint, nee, echt bloempotten). Dat doet hij met een vooraf opgenomen introductiepraatje, want tegen het publiek praten durft-ie niet.
Maar zijn kinderlijke enthousiasme slaat om zodra hij begint te spelen: hij wordt hysterisch, trekt gekke bekken, het angstzweet druipt van zijn voorhoofd. Ondertussen vliegt er een zwerm bijen over het scherm, rent er een invasieve cameraman rond die niet alleen het zicht blokkeert maar ook nog eens iedereen over z’n kabels laat struikelen, gaat Bumble B. Boy van de zenuwen bijna over z’n nek op het podium én krijgt hij ook nog een ruzie met zijn saxofonist-in-bloempotoutfit. En dat allemaal terwijl hij er een set catchy kinderpunk doorheen blijft duwen. Ze zeggen wel eens dat je van oververhitting kan gaan hallucineren, maar dit was echt. Toch?
Tja, ga maar eens aan de mensen die al die tijd nog in de rij stonden vertellen wat je zojuist hebt gezien. Was het eigenlijk wel leuk? Ja, absoluut. Was de muziek goed? Zeker, daarover geen twijfel. Maar neemt-ie ons nou in de zeik of is hij echt zo raar? En hoorde dat kokhalzen er nou bij?
Tekst gaat verder onder de foto.