Dekmantel Selectors 2021: een ontladende reünie met bitterzoet randje Dekmantel Selectors 2021: een ontladende reünie met bitterzoet randje

Even verderop ligt een stel feestneuzen uitgeteld op een plateau in zee te zonnen, maar hier staat het hele strand én water vol met dansende mensen. Elke plaat van Carista en Elias Mazian wordt weer extatisch ontvangen. Obscure discokraker hier, r&b-hitje daar, dan een nineties houseplaat, en ‘Sex on the Beach’ van DJ Assault om het af te maken. Een groepje Britse Gary’s dacht eigenlijk te brak te zijn maar heeft toch besloten er weer vol voor te gaan, pitchers gevuld met cocktails vloeien en ledematen vliegen door de lucht. Hier in Tisno, een klein Kroatisch dorp aan zee, wordt eindelijk zonder beperkingen van muziek genoten en gefeest. 

En eigenlijk is dat de sfeer continu op de vijf dagen Dekmantel Selectors. Normaliter is Selectors het eind van het festivalseizoen voor heel veel dj’s, een intiem vakantiefestivalletje waar de favorieten uit de hoek van de Amsterdamse festivalorganisator Dekmantel eens lekker in het water duiken tussen het draaien van lange sets (de meeste dj’s krijgen 3 of meer uur in het blokkenschema) en zelf feest vieren. Nu doen ze dat ook hoor: KI/KI zoeft voorbij in een speedboot (en viert haar verjaardag!), Skatebård zit te snacken in de food court, mad miran en Identified Patient doen stiekem kusje geven en alle dj’s komen bij elkaars sets staan dansen. Met een capaciteit van 2500 is Selectors ook als bezoeker zo intiem dat je aan het eind van de week alle gezichten al herkent, en regelmatig per ongeluk een dj tegen het lijf loopt op wiens set je een dag eerder helemaal uit de plaat ging.

‘Ik barstte in huilen uit op m’n hotelkamer na die set’, vertelt de Rotterdamse held David Vunk bijvoorbeeld. En Elias Mazian vond het de eerste dagen zelfs nog lastig om daadwerkelijk van het festival te genieten, zegt–ie. Zo surrealistisch is het om na anderhalf jaar weer met het hele Nederlandse nachtleven samen te komen. 

Die emotionele ontlading is telkens weer voelbaar. Ook bij Spielraum-resident Afra, die ‘Gemist’ van De Jeugd van Tegenwoordig erin knalt in een set vol electro en ghetto house op de boatparty van Clone Records. ‘Ouwe pik, ouwe pijp, 'k heb je gemist’, klinkt het uit de speakers terwijl de hele boot op en neer host. Labeleigenaar Serge kijkt glunderend toe. Ja, het is fijn vertoeven langs de Adriatische eilanden met het zonnetje op je snoet, én om het af te maken zwemt er af en toe zelfs een dolfijn langs. 

Meestal uit de emotie zich in extreme knaldrang op Selectors. De vele Nederlanders, Britten en Fransozen (wie een Kroaat spot krijgt een Sex on the Beach-pitcher) hebben duidelijk anderhalf jaar stilgezeten en zijn ervan overtuigd om alle overtollige energie er in vijf dagen volledig uit te persen. Kamma en haar vaste partner in crime Masalo zien hoe euforisch hun house en disco worden ontvangen. Hun set als afsluiter op de Beach-mainstage is super high energy en met een extreem goede opbouw. Eigenlijk hadden ze tweeënhalf uur de tijd, maar telkens zie je ze kijken: zullen we er nog eentje doen? Nog eentje? Uiteindelijk draaien ze wel vier uur en ze worden door het publiek onthaald als winnaars van de Wereldbeker. ‘Het leek wel een rare droom’, vertelt Kamma achteraf. ‘We zeiden de hele tijd tegen elkaar: “Besef wat er gebeurt, hoe bijzonder is het om te kunnen doen wat we nu doen.” Iedereen was er. In Nederland kan dit nog niet, dus dit is een van de weinige momenten die we met elkaar hebben. Bovendien hebben we de laatste tijd zo veel muziek gemaakt en platen gedigd die we eindelijk kwijt konden. Dat was ook echt een uitlaatklep. Dingen waar je al heel lang naar uitkijkt, die allemaal perfect samenkomen in een set. Echt onvergetelijk.’

Selectors is een festival waar de grootste op relatief kleine stages draaien: Hunee, Palms Trax, Antal, John Talabot en Danilo Plessow (t.a.f.k.a. Motor City Drum Ensemble) sloten allemaal de Dekmantel mainstage van het Amsterdamse Bos weleens af, en staan nu op de bill van dit veel kleinere festival in Kroatië. Maar helaas vallen er ook weer veel dj’s last minute uit. Positief getest op corona, kan gebeuren. 

Dan overkomt je wat Luke Cohlen overkwam. Hij is gewoon op Selectors om feest te vieren. Maar de Utrechtse dj kreeg opeens de vraag of hij een dag later een uitvaller kan vervangen. ‘Ik heb Tijmens [Tala Drum Corps] laptop naast me gepakt, mijn huisgenoten gebeld om al mijn muziek op te sturen en op de hotelwifi de hele nacht alles uitgezocht. Vervolgens heb ik de volle vier uren alles bij elkaar geïmproviseerd.’ Na afloop is hij zichtbaar aangedaan. ‘Omdat ik hier mag draaien, natuurlijk. Maar ook door het liedje waarmee ik afsloot, een liveversie van “My Heart is Empty” van Nico, van dat liedje word ik sowieso altijd heel emotioneel.’ 

Zo is Selectors ook al jaren de voorbode voor wat we in Nederland gaan zien. De onbekendere gezichten die hier in Kroatië opvallen, krijgen volgend jaar een geweldige spot op Lente Kabinet of Dekmantel en kunnen zo uitgroeien in de nieuwe dj-sterren. Het overkwam bijvoorbeeld Batu al eens: in 2018 draaide hij een geweldige set op Selectors, in 2019 kreeg hij de allermooiste spot in de Greenhouse op Dekmantel en een jaar later zou hij de mainstage afsluiten. 

Voor wie dat deze editie wel eens zou kunnen gebeuren is de Engelse dj en producer Anz, die zichzelf flink op de kaart zet. Wat een uitstraling, smaak en positieve energie heeft deze vrouw. Ze viel afgelopen jaar al op met de uitstekende club-banger ‘Loos In Twos (NRG)’ op Hessle Audio, en haar set vandaag voelt als een ode aan de ravecultuur, vol klassiekers en edits daarvan. Voor het publiek kan ze niks meer fout doen. Iets totaal anders gebeurt bij Rabih Beaini bij de Voodoo, de act (en stage) met het grootste Le Guess Who?-gehalte van het festival. De geboren Libanees komt uit een jazz-milieu maar maakt inmiddels gruizige, analoge techno met Arabische vocalen: een organisch geluid dat gek genoeg ineens heel verfrissend klinkt in het overwegend elektronische programma. 

Een andere ontdekking is de in Berlijn gevestigde dj Gigsta, die met de eerste track van haar mega-eclectische set meteen een flink deel van de zaal wegjaagt. In een set vol gure offbeat shit lijkt alles continu te ontsporen en schakelt van heftige breakbeats naar hitjes als ‘Bailando’ van Paradisio. Klinkt als een onaantrekkelijk allegaartje? Nou, ergens misschien wel. Maar het is vooral vet complex, als een middelvinger naar alle veel te serieuze dj-sets met een heel rechte lijn. Er is vrijwel niemand in de zaal die niet te airboksen staat. Precies het type dj waarop je hoopt te stuiten tijdens Selectors.

Met vier dagen in de benen is de maandag, de laatste dag, ook nog eens de meest uitgebreide van het festival. Ver na middernacht staan daar Roza Terenzi, Afra en Palms Trax tegenover elkaar. Roza Terenzi doet het goed met spannende breakbeats, en Afra draait een heel dikke, duistere set (die echter tegen het einde een beetje nare sfeer krijgt door drugsjagende beveiligers die in de nek staan te hijgen en er zonder aanleiding mensen uitpikken om te fouilleren). Maar het is de zalvende emohouse van Palms Trax waar mensen pas écht op zitten te wachten, een set om met de hele (nieuwe) vriendengroep af te sluiten. De set eindigt een beetje slap, maar goed, het is al bijna 4 uur en  om 10 uur moet alweer worden uitgecheckt. 

Dat was het surreële Dekmantel Selectors, een van de leukste weekenden van het jaar. Maar wel eentje met een bittere nasmaak: in Kroatië lijkt een prima werkbare oplossing te zijn gevonden, maar terug in Nederland is het nog onzeker wanneer we weer een meerdaags festival van deze omvang kunnen verwachten en nog grotere vraagtekens hangen boven het nachtleven. Dat maakte het weekend Dekmantel Selectors nog mooier en euforischer, maar ook nogal bitterzoet.