Domenico Mangione heeft de beste naam van de Nederlandse muziekwereld. Vooruit, op Thijs Boontjes na misschien. Hij kreeg hem van zijn vader, maar die leerde hem dan weer geen Italiaans. ‘Ik ben een Siciliaan, zei hij altijd, Italiaans is niet mijn taal en Siciliaans spreekt niemand’, vertelt Domenico. ‘Volgens mij had–ie er gewoon geen zin in. Mijn vader is zelf geboren in België, mijn moeder is half-Belgisch, en ze spraken vroeger Frans met elkaar als ze iets bespraken wat ik niet mocht horen. Wel jammer, als ik mijn naam zeg begint iedereen altijd meteen in het Italiaans tegen me. Maar ik ben wel trots op die naam. Weet je wat mijn achternaam betekent? Vreetzak. Veelvraat. Mooi toch?’
Domenico ontvangt in zijn appartement in Leiden Noord, zeg maar de Bijlmer van Leiden. Met zijn vette Leidse accent zou je hem met de ogen dicht voor een student aanzien, maar in werkelijkheid staat hij ver af van de elitaire brulapen van Minerva. Al heeft hij zijn cult matje laatst wel afgeknipt, omdat hij daarmee iets te veel bekijks trok bij schaamteloze dertigers. 'Op Down The Rabbit Hole stond de een na de ander ongevraagd een selfie met me te maken.' De wijk waar hij woont ziet er niet bepaald uit als het paradijs op aarde, maar de mensen zijn er aardig en de huur laag. 'Als ik een keertje hard Neil Young draai, zegt mijn onderbuurvrouw de volgende dag: mooie plaat!' Bovendien is Mangione het isolement ook wel een beetje gaan waarderen. Want als hij met zijn muziek iets niet wil, is het de trends van de scene volgen.
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?