Huh? Staat daar nu een nieuwe frontvrouw? Ja, de fans van l’Impératrice zal het niet zijn ontgaan: Flore Benguigui, de Parisienne die eerder het gezicht van de gezellige Franse nu-disco band was, is vertrokken – de band en de muziekindustrie zouden toxic voor haar mentale gezondheid geweest zijn. Van dat gif is vandaag gelukkig niets te merken op het gouden uurtje bij de One; sterker nog, het is de eerste band die het grote veld echt vol weet te krijgen, en wat is het er gezellig! In Benguigui’s plaats staat de coole poprockzangeres Louve te stralen bij de bijpassende disco-achtergrond. Ze zwiert over het podium, gooit een kittige diva pose: ‘Best Kept, I can’t hear you!’ Handjes in de lucht bij het ondergaande zonnetje voor een feestelijke dosis vrolijke synthpop, discogroove en een vleugje acid. Flarden aan Cerrone, Space komen voorbij, de Franse discopioniers waar ook de grote jongens van Daft Punk hun inspiratie vandaan haalden. French touch, j’adore!
Het zat Best Kept Secret niet mee op deze eerste festivaldag: door een grootschalige, laat aangekondigde NS-staking kon veel publiek het terrein maar moeilijk (of niet) bereiken, dan waren er ook nog ellenlange files en er was sprake van zo'n stevige hitte dat overdag niet elke show gemakkelijk van de grond kwam. Maar toch zagen we heel wat moois: van Eefje de Visser's headliner-show tot een onverwachte punkpoëet in een piepklein hoekje.
9. L’Impératrice
8. The Dare
Middernacht. Best Kept Secret heeft anderhalf uur met de ogen half gesloten staan wiegen op Eefje de Visser en is nu klaar om eens stevig in de bek geflitst te worden door The Dare. De hippe New Yorker ziet eruit als een toxic Wall Street poser eerste klasse, hij houdt van girls die drugs doen en hij is hier om disco de nek om te draaien. Die baldadige boodschap komt niet zo lekker aan als hij gewend is. Op de een of andere manier kan Best Kept Secret zich niet helemaal overgeven aan deze eenmans-LCD met zijn stapel nep-Marshalls. Hij moet er hard voor werken, maar uiteindelijk krijgt ie de Secret toch op de knieën, likkend uit een schaaltje melk.
7. Daniela Pes
De Muziekgieterij-stage is het meest sprookjesachtige stekje van Best Kept Secret. Zonder twijfel! Het heeft een hoge mate van Into The Great Wide Open-vibes daar tussen de naaldbomen, die ook nog eens vol hangen met stoffen mega-kroonluchters en lampenkappen. Het sprookje wordt afgemaakt door Daniela Pes, daar op het met stammen in elkaar getimmerde podiumpje. Geen folkie, maar elektronica voor festivals als Rewire en Le Guess Who. Te gek dat ze dat ook aandurven hier op Best Kept Secret!
Namen die tijdens haar show op komen borrelen zijn Marina Herlop, Lucrecia Dalt en Tarta Relena. Of beter nog, die ene scene in Mulholland Drive in het theater met die zangeres die neervalt maar dat de muziek dan doorgaat. Nee, doet dat geen belletje rinkelen? Oh. Hoe dan ook, mooie combinatie van Lynchiaanse spooksynths en die hoge en soms loeiharde stem vol drama. Geen idee wat ze zingt, maar dat is ook niet zo gek: het is een mengeling van lokaal Sardinisch dialect en verzonnen woorden, officieel onverstaanbaar. Die bewerkt ze, verdubbelt ze tot een groots koor, en met veel gevoel voor pathos. staat ze aan haar knopjes te draaien. Drama op de millimeter.
6. Frost Children
'We're Frost Children, and we're ready to fuck you up!' Hatsa, dáár is het feestje. Wat een weirde act is Frost Children, een broer-en-zus-duo uit New York die 100gecs-esque hyperpop met superprocessed vocals koppelen aan de zeroes poppunk van Cobra Starship, inclusief zeroes MySpace-aesthetic: hij, een dude met blauwe schuine pony en Amerikaanse poppunk-stem die keihard door de microfoon knalt, en zij een stuiterende spillebeen met beenwarmers en gouden vlag, die ze grijnzend heen-en-weer wappert iedere keer als er een moshpit wordt opengetrokken.'It's Frost Children, bitch!' Binnen een kwartier zijn de laatste grijze duiven de Casbah uitgefladderd, en voor wie de Myspace-era heeft meegemaakt is dit ook flink desoriënterend, maar niet schrikken als de coolkids over twee jaar weer allemaal rondlopen met schuine pony's en getoupeerd haar.
5. Orchestra Baobab
De legendarische Afro-Cubaanse band Orchestra Baobab uit Senegal wordt intussen bijna helemaal gedragen door de nieuwe generatie (waaronder een zoon van de overleden oerzanger). De band ontstond vijftig jaar geleden, toen Cubaanse muziek gebaseerd op Afrikaanse ritmes terug in West-Afrika belandde. De band werd een groot succes, raakte in de vergetelheid, maar werd aan het begin van deze eeuw herontdekt. Vandaag opent de band met ‘Utrus Horas’, het nummer dat die renaissance inluidde, gezongen in de wolof taal. De negen leden zijn stuk voor stuk gekleed in fabelachtig mooie, felgekleurde pakken. Rood, blauw, met goudkleurige patronen, die de sfeer oproepen van de chique dansclub in Dakar waar ze lang geleden huisband waren. Hier op Best Kept Secret luiden ze de langzaam afkoelende zomeravond in met een soepele, weemoedige swing.
4. Nia Archives
Een glas met een opblaasbanaan loopt langs. Een waterpistool gaat de lucht in. De eerste fingerguns ook. Pfjieuw pfjieuw, de Best Kept Secret-nacht is officieel geopend! Tijd voor het traditionele dansuurtje in de TWO, wanneer het kaf zich van het koren scheidt, de grijze muizen zich van de nachtratten losmaken en één grote dj de boel nog effe aan elkaar mag lijmen.
Lastig slot dus, eentje dat niet altijd super uitpakte: Jamie XX maakte er een potje van, Young Marco een knaluurtje, en ook Nia Archives is het type dat zo'n slot kan dragen. Grappig eigenlijk dat haar jungle-anthems zulke cross-overpoptunes zijn geworden, want het blijven wel echte clubanthems die ze vanavond door de TWO knalt: 'Get Loose', 'Bad Gyalz', 'Forbidden Feelings', stuk voor stuk tunes waarin haar simpele vocalhooks het geheime ingrediënt zijn om zo'n jungle-tune helemaal de stratosfeer in te schieten. Dik feest dus, en fijn dat ze ook wat minder sterk op haar eigen plaat leunt (beetje saaitjes, bij zo'n "hybride dj-set" waarbij de vocals dan het hybride-element zijn, whatever), maar tussen de vaste anthems door een paar stoere keuzes maakt in deze overbrugging naar de nacht. De kop is eraf, door naar Antal!
3. Barry Can’t Swim
Lasers! Wat heeft een mens nog nodig behalve lasers? Ze staan bovenaan de piramide van Barry, zelfs nog boven felgekleurde pupilverwijdende visuals en springerige housebeats. Elke keer dat die oogverblindende staven van felgekleurd licht de Stage Two in schieten, gaat het knaldrang-alarm vol overtuiging af. De waaiers staan op de hardste wapperstand bij de Afrikaanse sample van ‘Kimbara’, er worden zakjes marcheerpoeder opengetrokken en in de smerige breakbeat van ‘Different’ klinkt een hele effectieve loeiende sirene. De nacht is los, nog voor 22.00 uur!
Niet dat Barry Can’t Swim, een Schotse producer die live als trio optreedt, echt de diepte in duikt, hoor. Hij blijft veilig pootjebaden in de bekende wateren. De ene track lijkt sprekend Fred again.., de volgende Bonobo en de derde Folamour, Disclosure of Caribou. Er is ook altijd behoefte aan dit type vrolijke instap-house, natuurlijk. En tja, zo’n livedrummer erbij? Je krijgt de hi-hats en snares nooit zo crisp en gevaarlijk als op plaat, maar voor een bandjespubliek is het net wat leuker om naar te kijken. Tussen de regels door lees je vast dat wij het nogal slappe hap vinden, maar vergis je niet: voor veel mensen is dit het eerste serieuze hoogtepunt van Best Kept Secret.
2. Kaat van Stralen
‘Applaus voor de meneer in het groene shirt! Toch nog mannen die het leuk vinden’, lacht Kaat van Stralen. Deze poëtische punkprinses is niet vies van een feministisch anthem of twee. Heb je ooit iemand zo indrukwekkend het woord 'bikinilijn' horen uithalen? Ja, die vunzige realness slaat aan: jong, oud, man en vrouw staan te springen bij haar rebelse, genre-overstijgende kleinkunst. Kaat is een beest van een performer, bassist Faust De Vogelaere springt zelfs zo hard met de menigte mee dat zijn kabel losschiet. Maar: ook de emotionelere nummers zijn loepzuiver en overtuigend. Een knipoog naar sekssymbool Pamela Anderson, een cover van ‘Tingeltangel Hersenpan’: het is verrassing na verrassing voor het publiek bij de Muziekgieterij.
1. Eefje de Visser
Eindelijk gerechtigheid! Eefje de Visser is officieel festivalheadliner. Dat werd eens tijd. De festivalshows die ze rond Bitterzoet op Pinkpop en Lowlands deed, waren al magistraal. Op Down The Rabbit Hole mocht ze vorig jaar alvast opwarmen richting haar Heimwee-album. En nu staat ze hier in Hilvarenbeek. Als afsluiter van de mainstage. In het donker, wat haar muziek nog eens extra kracht meegeeft.
Ze weet hoe ze haar nummers live steviger kan aanzetten en details kan laten opbloeien. ‘Bitterzoet’ en ‘Uit Het Oog’ krijgen zo’n dikke four to the floor-ontlading, mensen vóélen dat ze hun handen in de lucht moeten gooien bij de hook van ‘Weekenden’, de dozen beginnen te flikkeren in ‘Stilstand’, en Eefje en zangeressen Aysha en Teun zwiepen het haar perfect getimed heen en weer op die ene snare-slag. Die liefde voor details, die betekent ALLES in zo’n show. Eindelijk gerechtigheid!
Ook gezien
Droom Dit
Het is hun allergrootste, allerwarmste én waarschijnlijk allerleukste show ooit, zegt frontpersoon Sam de Laat van Popronde- en Noorderslag-sensatie Droom Dit. Het is wel wat moeilijker om de intense gevoelens van dit type poëtische indierock aan te boren op zo’n groot podium, lastig om verbinding te maken met zoveel ruimte tussen bandleden en bezoekers, zeker ook met zulke koortsachtige temperaturen en als opener van het festival. Maar vooral bij hit ‘De Laatste Traan’ schiet Sam een voltreffer in het hart van Hilvarenbeek. (TP)
Kin'Gongolo Kiniata
Het voelt een beetje als poverty porn om naar een band als Kin'Gongolo Kiniata te kijken, jammend op lege flessen, gedeukte blikjes en een tv als basdrum. Kijk ze eens authentiek iets maken van niets. Tegelijk zíjn het ook echt virtuoze muzikanten, goede zangers bovendien. En hun hergebruikt schroot is een grimmig ecologisch statement, waarop je heel hard mag dansen. Dit zijn de overblijfselen van wereldwijd consumentisme, die vroeg of laat op straat eindigen in Kinshasa. Kin'gongolo Kiniata laat van achter de felblauwe Congolese vlag een prima gevulde Secret hun naam scanderen, maakt indruk met samenzang zonder percussie en roffelt vervolgens de eerste festivaldag definitief op gang. (ADV)
Horsegirl
Niet te verwarren met de gemaskerde dj, dit piepjonge indierock-trio uit Chicago doet expliciet geen gekke fratsen. Dat was ook het idee achter de door Cate Le Bon geproduceerde indierockplaat Phonetics On And On: de pedalboards opzij, simpele gitaarliedjes en juist veel ruimte overlaten tussen de twee gitaren en drums. Des te jammerder dat het geluid in de Casbah vandaag nogal zompig klinkt. Ach ja. (MM)
Long Fling
Achter de mysterieuze bandnaam Long Fling schuilen twee Nederlandse indie-helden, Willem Smit (Personal Trainer) en Pip Blom (Pip Blom). Hun scharrel duurt nu al een goeie negen jaar, en dat vieren ze met een gezamenlijk album ‘dat later dit jaar uitkomt’. Maar wat staan ze ver uit elkaar! Helemaal aan de uithoeken van de stage, en daardoor is er wat minder chemie dan je zou willen voelen bij dit type project. Dit zijn punky popliedjes zoals Pip ze maakte voordat ze de synth-kant op ging, met vandaag naast Pip Blom-bandleden Darek en Tender ook de lekker eigenwijze drummer Camiel Muiser (Petersburg), die stevig kan beuken maar net zo goed tegendraadse roffeltjes plaatst. (TP)
Kabeaushé
Wie behoefte heeft aan een weirde workout, zit bij de eigenzinnige orkaan Kabeaushé goed: genre-overstijgende ruigheid doordrenkt met lef en explosiviteit. (PD)
Wu Lyf
De mysterieuze indierockband Wu Lyf uit Manchester was vijftien jaar terug de schrik van elke popjournalist met hinderlijk ontwijkende verhalen over hun donkere liedjes. Na jaren stilte zijn ze ineens terug. Na drie kwartier intens maar richtingloos geschreeuw ben je geneigd te vragen waarom, maar laat maar zitten. (ADV)
Cassandra Jenkins
Drie jaar geleden, toen Cassandra Jenkins op Best Kept Secret stond met doorbraakplaat An Overview On Phenomenal Nature, wist ze geen doorbraak te forceren: met enkel een bassist en drummer was de band niet groot genoeg om die rijkgearrangeerde folkrocksongs spannend in te kleuren. En vandaag? Ze heeft een nieuwe plaat op zak en een extra gitarist mee, en da's een slimme zet: hij stopt wat vingervlugge licks in 'Only One', oudje 'Hard Drive' krijgt zelfs een ingetogen gitaarsolo die klinkt als saxofoon. Prachtig, verder blijft het nét een beetje saaitjes. (MM)
Divorce
Die uithaal in de weerbarstige folkrocksong ‘Karen’ doet wel een beetje denken aan Big Thief, maar verder hebben deze lieve americana- en alt-countrycowboys uit Birmingham geen al te scherpe sporen. Desondanks een charmante start van de dag, en met die samenzang is ‘Antarctica’ een prachtsong. (MM)
Glass Beams
Khruangbin heeft een gigantische markt gecreëerd voor grotendeels instrumentale indie-funk-surf-muzak die lichtjes wordt gekruid met specerijen van over de hele wereld. Glass Beams staat in dezelfde keuken en voegt wat Indiase smaakmakers toe aan het recept: sitar, chimes en schitterende maskers belegd met juwelen. Uitstekende soundtrack voor deze verzengende hitte. Zou je zeggen! Het is soms best stevig en duister, maar de kruiden komen uit een zakje (eh, van een bandje) en spicy wil het niet worden. Sterker nog: Glass Beams is zo flauw als een Knorr-wereldgerecht. (TP)
Morpheus
Pop noir zanger Morpheus vindt dat mensen meer over hun gevoel moeten praten en dankt zijn publiek voor de devote aandacht voor het zijne. In gedragen songs verhaalt hij over rouw, gemis en verlangen. Hij mist de gouden song, maar misschien staat die op het debuutalbum dat hij belooft voor volgend jaar. (ADV)
Nilüfer Yanya
Een goed begin is het halve werk, toch? Nilüfer Yanya begrijpt dat: ze trapt af met de bijtende drietrapsraket 'My Method Actor', 'chase me' en 'Like I Say (I Runaway)', gebracht met stevige band, saxofoontoefjes en de voet op het distortionpedaal. Des te jammerder dat de setlist daarna voortkabbelt met ingetogenere songs, en inzakt als een chocoladesoufflé. Zonde hoor. (MM)
Das Pop
Met zijn felgroene pantalon, gestreepte shirt en beige veston oogt Bent van Looy op zijn 49e nog steeds als de speelse dandy van weleer. Das Pop, de Pulp van de Lage Landen, is terug, met een keur aan licht ironische liedjes over ware liefde. De romanticus laat zijn hart nog maar eens breken. Een stuk voor hem, een stuk voor haar, zoals het hoort. (ADV)