Dit is de donderdag van Eurosonic 2020 Dit is de donderdag van Eurosonic 2020

‘Kwil alles kunnen wat da Guy ook doet.’ Wat da? Is dat nou een referentie naar onze Nederbelg Zwangere Guy in een Brihang-liedje, ja? Geen wonder: Guy heeft immers de poorten van de Nederlandse hiphop wijd opengesperd, en nu is er een legioen Vlamingen met nog moeilijker verstaanbare accenten die de oversteek ook wel zien zitten. Zo ook Brihang, een vrolijke Belg wiens muziek eigenlijk even dicht tegen de pop als tegen de hiphop aanschuurt, met een laagje shoegazey gitaar en minimale woozey beats. En zijn teksten? ‘Poetisch gezaag,’ grapt hij zelf, maar goed, luister maar even naar openingstrack ‘Pasgeboren+’ en het is duidelijk dat Brihang over een gouden pen en een spitsvondige tong beschikt. Eigenlijk zijn het vooral de songs van zijn laatste album CASCO – geschreven ‘nu dak eindelijk een stem hen’ – die de prijswinnaars van de avond zijn. Dat zijn meteen de tracks die bijzonder openhartig zijn. Als Brihang dan ook nog z’n malle en overaanwezige podiumpresentatie een beetje zou temperen, dan zou hij zo een voorzichtig overstapje naar de Nederlandse markt kunnen maken. (MM)

Voor fans van: Milo, Kate Tempest en andere spoken word-achtige hiphop

Waar willen we dit zien: Zou het niet grappig zijn als Vlaams Cultuurpodium  Brakke Grond een voorzichtige show bij de EKKO zou programmeren?

Luister: Steentje

De Spaanse gitarist en songwriter Elena Nieto was al enige tijd zelf op pad met haar muziek toen ze drummer Martín Muñoz tegen het lijf liep. Samen besloten ze dat de ‘90s nog altijd gehoord mogen worden. Een nostalgie-act is het ook niet. Het duo heeft genoeg eigenheid om van nu te zijn. Maar de liefde voor dat ene decennium ligt wel aan de oppervlakte. De opzet is overzichtelijk: Nieto met petje op gitaar en Muñoz op drums spelen punkpop met een randje. Niet voor een tienerpubliek, want ze staan toch echt met één been in de garage. Het leunt soms tegen de early Weezer demo’s aan en tegen de punkervival die toen plaatsvond. Songs die openen met een melodieuze gitaarriff. Voldoende energie. Lekker kort. Het materiaal wisselt wat: de ultieme hit zit er niet tussen, maar de albumvullers zijn ook aardig genoeg. Yawners is niet de next big thing maar wel een plezant duo om de Eurosonic-nacht mee af te sluiten. Say it ain’t so. (NP)

Voor fans van: Weezer, Millencolin

Waar hopen we dit te zien: in uw favoriete Spaanse garage

Luister: The Friends Song

Man man man, wat is de show van Lankum allemachtig mooi. Ook als je helemaal niet van traditionele Ierse folk houdt, ja. De groep uit Dublin is in eigen land natuurlijk een wereldband, maar wordt ook daarbuiten geroemd. Niet alleen in de folkhoek, Roadburn heeft ze bijvoorbeeld geboekt en Le Guess Who? zal ook wel op ze zitten te azen. En als je ze zo ziet zitten, snap je dat ook direct. Eigen liederen en traditionals benaderen ze namelijk met het gewicht van bijvoorbeeld Sunn O))) en Swans. Kortom: loeizwaar. Dus hangt het ene lid op de grond voorovergebogen over een Indiaas harmonium, dan zit de gast achter haar die drone nog eens te versterken op zijn doedelzak. En klapt de violist er nog eens overheen. Bonuspunten voor de gitarist, die met diamantjes ‘end direct provision’ op zijn gitaar heeft geplakt in protest tegen het bizarre asielzoekersbeleid in Ierland.

De ultieme Lankum-ervaring zul je alleen in Ierland krijgen, waar de armen direct in elkaar worden gehaakt wanneer ‘Bear Creek’ en ‘Katie Cruel’ worden gespeeld en al die traditionals stevig in het hart verankerd zijn. Dan is het hier in de kerk wat statisch, maar nogmaals: man man man, allemachtig mooi. (TP)

Voor fans van: traditionele Ierse folk, Six Organs of Admittance.

Waar hopen we dit te zien: ze staan zowel op Roadburn als Motel Mozaique, duimen dat ze in de kerken spelen.

Luister: The Wild Rover

The Howl and The Hum uit York maakt indierock-anthems voor de grote stadions. Wat natuurlijk belangrijk is voor de grote stadions is een charmante frontman. De band heeft met filosoof Sam Griffiths dan ook een ideale gevonden. Een met nerdy look, gekke heupdansjes en spastische bewegingen. Zijn zang is daarbij ook nog eens vlekkeloos. Gecontroleerd springt hij van hoge naar lage noten zonder aanstellerig over te komen,en trakteert hij ook tijdens de melancholische afsluiter ‘Godmanchester Chinese Bridge’ nog eens op een indrukwekkende uithaal.The Howl and The Hum laten echter horen dat ze meer in hun mars hebben dan die groots uitgesponnen stadionanthems. Zo is er minimalistische disco - inclusief mal dansje - op ‘Got You By My Side’. En is ‘Human Contact’ industrial pop. Verder komen er liedjes langs over oma’s medicijnen, een ode aan een auto en een powerballad over Russische spionnen geïnspireerd door de Tom Hanks-film Bridge of Spies. ‘I’m Tom Hanks in this one,’ zegt Griffiths giechelend en het publiek is gecharmeerd. (DK)

Voor fans van: The Killers, Editors en Sports Team

Waar zouden we ze graag zien: Het Pinkpop publiek vreet ze op, maar op kleinere alternatieve muziekfestivals als Best Kept Secret zijn ze ook prima geschikt 

Luister: Godmanchester Chinese Bridge

Tering, wat moet het opwindend zijn om nu in Bristol te wonen. Niet alleen vanwege de schare aan gitaarbands die er vandaan komen – Idles, Squid, om er maar een paar te noemen – maar het is ook nog eens een broedplaats voor een van de meest eigenzinnige dancescenes van het moment, waarbij Bristol wordt gezien als een mekka voor weirde techno die bij tijden uit een rijke voedingsbodem van industrial en postpunk grijpt en waar een kruisbestuiving tussen de dance- en bandscene als de norm wordt gezien. De vierkoppige band Scalping is daar een schoolvoorbeeld van: hun sound wordt voortgedreven door de stuwkracht van techno, maar met de spierballen van industrial in het gitaarspel en een voortdurende knip op de sequencer. Zeg maar, ergens te midden A Place To Bury Strangers en Factory Floor, maar met een gekke gedachtekronkel kun je ook gewoon bij Girl Bands Blawan-cover uit komen. Gooi er een stroboscopische lichtshow bij en een stel visuals waar je goed bad op kan gaan, en het venijn van Scalping siddert net zozeer door de zaal als die slangen achterop het scherm uit iemands’ opengesperde mond kronkelen. Megasick. (MM)

Voor fans van: industrial, moeilijke techno en EBM, maar misschien dat je een Daniel Avery-fan hier ook wel een plezier mee kan doen?

Waar willen we het zien: dit zou top zijn in dat bakblik in het water op Best Kept Secret waar Giant Swan vorig jaar stond, dat spelen ze tot zwetens toe uit.

Luister: Chamber

Waar de Sex Pistols ooit een frontale aanval openden op de Britse koningin, geeft post-punkband Dry Cleaning de royal family de kiss of death. Hoe anders moeten we ‘Magic Of Meghan’ interpreteren, een liefdevolle ode aan Meghan Markle, geliefde van prins Harry, de vrouw die deze week een wig bleek tussen Harry en de familie. Frontvrouw Florence Shaw omschrijft Meghan als het grootste geluk dat haar ooit overkwam, als de liefde van haar leven zo’n beetje. ‘You're just what England needs, you're. Going to change us.’ Of bedoelt ze er nog iets heel anders mee? Wat bedoelt ze eigenlijk? Het is moeilijk haar te peilen, deze spoken word poëet, die net zo makkelijk een song volspuwt met de meest walgelijke comments die ze onder YouTube video’s vond. Of nee, ‘spuwen’ is niet het juiste woord: haar voordracht is onderkoeld, afstandelijk. Anders misschien dan je zou verwachten op basis van de muziek. Anders ook dan de band die om haar heen staat: drie harige mannen die wild met hun manen zwaaien en felle, hoekige post-punk de zaal in slingeren, repetitief a la Parquet Courts. Daar staat ze dan, Florence Shaw. Voor haar neus een lessenaar met teksten, waar ze tijdens het praat-zingen geen enkele keer op kijkt, maar waar ze toch na elk liedje een blad van verwijdert. Haar blik de zaal in houdt het midden tussen freaky intens en leeg, en je verwacht elk moment een dun spoortje bloed uit haar rechter neusgat. Wat zien we hier nu precies? Een vervreemdende chroniqueur van het Engeland van vandaag, omringd door een band met een totaal ander script? Ergens fascineert het wel, deze onnatuurlijke samensmelting. Maar het werkt niet, althans niet vanavond. (AdV)

Voor fans van: Parquet Courts, Shame, maar dan als implosie.

Waar zouden we dit graag zien: Geef Dry Cleaning nog maar een kans in de kleinste tent van Best Kept Secret. Dan kunnen we er nog eens over nadenken. Wat zagen we hier nu eigenlijk?

Luister: Magic Of Meghan

Dat het in Ierland broeit van de spannende post-punk weet inmiddels iedereen op Eurosonic wel. Fontaines D.C., The Murder Capital en ver daarvoor natuurlijk al Girl Band. Just Mustard past prima in dat rijtje. Niet dat de band er nou muzikaal zo op lijkt - daarvoor hebben ze toch teveel My Bloody Valentine geluisterd - maar het zijn wel degelijk gelijkgestemde geesten. Dat zit ‘m in die onderhuidse spanning, de opgekropte frustratie die in de shoegaze besloten zit. Als je maar goed genoeg tussen de jaloezieën door tuurt, zie je dat de godganse wereld in de fik staat.

Dus als zangeres Katie Ball met haar armen achter de rug in de verte tuurt, zie je die brandende wereld reflecteren in de ogen. Gaat die gitarist op zijn hurken zitten om een enorm lawaai aan feedback uit zijn pedalen te trekken, dan spelen de vlammentongen nog wat hoger op. Nergens krijgt die opgebouwde spanning een ontlading – voor sommigen is dat een domper – maar het maakt Just Mustard toch ook juist wat interessanter. (TP)

Voor fans van: My Bloody Valentine, Ringo Deathstarr en Fontaines D.C.

Waar hopen we dit te zien: Motel Mozaique heeft ze al gestrikt. Ga dat zien!

Luister: Frank

De Engelse havenstad Newcastle is bekend om twee dingen: de metalband Venom en Newcastle Brown Ale. Tel die twee bij elkaar op en je krijgt Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (ook wel Pigs x7). Ook uit Newcastle dus. De mix van Marshalls en Orange versterkers die voor het optreden in het witte zaallicht van Mutua Fides flink staan op te warmen, beloven al veel goeds. 

De vijf (twee met lang haar, drie met fris kort) spelen een mix van stoner, sludge, metal en straight-up herrie. Veel gebeuk, veel tempowisselingen maar met soul en een zekere funk gespeeld. James Brown op vier toeren. Wolfmother met echte ballen. Vandaag zagen we de versterkers nog niet zo ver open gaan. De galmbak mag ook op vol vermogen. Zanger Matthew Baty heeft een redelijke strot, maar moet het vooral van zijn uitstraling hebben. In drie kwartier komt een intense workout voorbij die doet denken aan Henry Rollins. Inclusief het glimmende zwarte sportbroekje. Af en toe draait hij aan de knoppen van een extra lawaaibak. Applaus is zinloos. Alles moet stuk en met oudje 'Sweet Relief' is dat geen moeite. Uiteindelijk blijft alles in een beweging hangen, beukend, rammend en galmend. Tot we niet anders kunnen dan schreeuwen ‘WIE ZIJN DE KONINGEN VAN DE VETSTE LICKS?’ Het antwoord komt dan vanzelf teruggalmen vanaf het podium: Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs. (RL)

Voor fans van: IDLES, Rollins Band, Butthole Surfers, Flipper, de vuilstort, neukende neushoorns en een omvallende servieskast.

Waar hopen we dit te zien: Kleine zalen en natuurlijk op Roadburn.

Luister: 'Reducer'

Heb ik de aandacht als deze introductie van Lous and the Yakuza begint met het weetje dat haar debuutsingle 'Dilemme' geproduceerd is door Spanjaard El Guincho? Nog niet helemaal hè. Wat als ik daarbij vertel dat hij de sleutelfiguur is achter de futuristische flamencosound van Rosalía? Uiteraard, dan wel! Lous and the Yakuza zelf belandde via Congo en Rwanda in Brussel, en dus zijn haar half gerapte, half gezongen songs in het Frans, muzikaal horen we af en toe flarden Afrikaanse muziek door haar westerse pop. Dat maakt de buzz onder de Franstalige bezoekers net even wat groter, maar ach, de laatste Rwandese connectie die we hier voorgeschoteld kregen groeide uit tot de grootste Belgische popster ooit. Zover is het met Lous nog niet, al ziet ze er wel fabelachtig uit, maar lange, dunne benen, nog langere vingers die ze strekt en in de lucht priemt, en een scherpe blik. Die durft ze alleen nog niet altijd te tonen. Bij momenten speelt ze met haar publiek, maar de zaal echt vastgrijpen doet ze nog niet. Daar is haar songmateriaal ook nog niet sterk genoeg voor, en de twee achtergrondzangeressen die haar zouden moeten steunen vallen volledig weg in haar schaduw. Ze is op haar best in de meest energieke songs, en dan zie je waar het met deze bijzondere figuur heen kan gaan. (AdV)

Voor fans van: Rosalía, Stromae

Waar zouden we haar graag zien: Alle goeds voor de toekomst, maar Lous & the Yakuza is er nu nog niet klaar voor.

Luister: 'Dilemme'

Is Dublin het nieuwe mekka van de post-punk? Ga maar even na: de Ierse hoofdstad is niet alleen het thuisfront van de noiseband Girl Band, maar katapulteerde afgelopen jaar ook The Murder Capital en de bliksemcarrière van Fontaines D.C.. Silverbacks zit in hetzelfde vaarwater – Girl Band bassist Daniel Fox produceerde zelfs de prijssingles van de band! – maar is al evenveel verschuldigd aan de artpunk van het New Yorkse Parquet Courts. Cool zijn vooral de stuwende baslijnen en het gelaagde gitaarspel van de drie gitaren die niet los van elkaar te strikken zijn. Jammer dat de dynamiek van dat gitaarspel zijn terugweg niet vindt in de presentatie van de band, waardoor ze zich nogal statisch door hun show heen ploeteren. Minus de monumentale livereputatie van hun mede-Dubliners ziet het er niet naar uit dat ze dezelfde bliksemcarrière als pak-hem-beet Fontaines D.C. zullen beleven - en laten we toegeven, in het assortiment leuke post-punkbands weet Silverbacks zich nog niet volledig te onderscheiden, maar ‘Just In The Band’, ‘Dunkirk’ en ‘Sirens’ blijven evengoed leuke songs. (MM)

Voor fans van: Parquet Courts, Do Nothing en dancepunk 

Waar willen we dit zien: Een spot op Loose Ends zou wel passen, maar daarvoor moeten ze zich wel even losschudden.

Luister: Sirens

De Noorse Moyka heeft er zin in. Ze hopt en danst als een losgeslagen konijn over het podium. Haar elektronische popmuziek is de perfecte blend tussen de ijskoude beats van Röyksopp met de pop van Sigrid. Muzikaal is het niet altijd even spannend. Maar God, als je met zoveel plezier optreedt dan krijg je je publiek wel aan het dansen. En wanneer ze met een beuker van een song haar set eindigt weet ze toch wel echt indruk te maken. (DK)

Voor fans van: Sigrid, Röyksopp en eigenlijk alle Scandinavische  pop 

Waar hopen we dit te zien: Dit is prima wakker-schudt-muziek na je kater, dus als opening van de Heineken tent op Lowlands of de x-ray. 

Luister: All the things we forgot

Soms kom je er op de gang bij het toilet, scrollend op je telefoon, achter dat de volslagen onbekende artiest die je zo dadelijk gaat bekijken toch al een behoorlijke connectie met Nederland heeft. Oscar Jerome bijvoorbeeld, een jazzgitarist en zanger die gewoon al een 'Live In Amsterdam’ uitbracht. Dat blijkt zich afgespeeld te hebben in Bitterzoet. En er is meer, want Jerome is gitarist in de West-Afrika meets Londen crew Kokoroko, een band die al behoorlijk wat festivals afvinkte. Hij is zeg maar die ene witte jongen met dat hipsterknotje in een verder zwarte band. Dat ie eerst en vooral gitarist is zal ons hier vanavond ook niet ontgaan, want hij speelt graag en veel. Zijn sound is soft, en toch legt ie behoorlijk wat venijn in zijn spel, inclusief serieuze grimassen. Toch doet het zijn laidback liedjes eigenlijk geen goed, het is een beetje te veel show-off. Te veel noten, te veel bewijsdrang. Al zal een beetje acid jazz-liefhebber het vast anders omschrijven: Oscar Jerome en zijn trio muzikanten maken simpele liedjes gelaagd met technische hoogstandjes. (AdV)

Voor fans van: Kamaal Williams, Lianne La Havas, Kokoroko

Waar zouden we dit graag zien: North Sea Jazz

Luister: Do You Really

Anna Friedberg heeft er al een carrière op zitten onder de naam Anna F. De Oostenrijkse werd in een vroeg stadium ontdekt door Lenny Kravitz die haar een gewenst duwtje gaf. Toch wil de zangeres/gitarist het twee platen op een majorlabel later toch meer in de indiehoek zoeken. Dat mag natuurlijk. Onder de naam Friedberg treedt ze op met een all female viertal dat Londen als thuisbasis heeft. Was ze voorheen een vriendelijke singer/songwriter die vooral gedraaid zal worden op conversatieniveau, nu mag het wat meer schuren.

De band heeft de nieuwe sound goed op orde. Warm, vol, gelaagd, soms met wat venijn. De drumster neemt vast een voorschot op grotere zalen. Friedberg schurkt tegen de gevarenzone maar doet ook niet alsof ze de nieuwe onvoorspelbare indiedarling is. Ze kan nog altijd prima een Lenny Kravitz-voorprogramma doen. Maar er valt veel meer te beleven dan vroeger. Juist als het weer even braaf dreigt te worden, wordt er een fel nummer uitgestampt waar ook de achterste rijen van opkijken. Dit tweede leven is Friedberg gegund. (NP)

Voor fans van: FIFA 20 (track ‘Go Wild’ staat op de soundtrack van het spel)

Waar hopen we dit te zien: Pinkpop

Luister verder: Go Wild

Voor iemand met zo'n spectaculaire stem als Celeste is 25 jaar eigenlijk best oud om door te breken. Want halleluja, hoe waanzinnig vult Celeste de grote Schouwburg, alsof ze hem er niet eens echt voor aan hoeft te zetten. Een schuine blik naar links, tikkeltje streng, moet die onaantastbaarheid ondersteunen, terwijl ze tussen de songs door juist gul glimlacht. Het duurde kennelijk een paar jaar voor Celeste Whaite wist wat ze met die trefzekere stem aan wilde. Elektronisch getinte popliedjes? Nee. Een verse voor Avicii? Ze heeft het er liever niet over. Ze koos uiteindelijk hiervoor: trage, intieme songs op het snijvlak van jazz en soul. Zoals Amy Winehouse, wiens stem ze een beetje in zich draagt maar wiens wankele podiumimago niet verder van Celeste af kon staan. Celeste straalt controle uit, ze zingt haar intieme liedjes met een zekere afstand. Ook als het gaat over de kwetsbare band met haar overleden vader, van wie ze zich meer de zoon dan de dochter voelt. Steeds blijft Celeste stijlvast in haar rol, behalve dan bij de midtempo nieuwe single 'Stop This Flame', die met zijn Adele-grandeur echt een beetje uit de toon valt. Mooier is het uitgekleide 'Strange', waarbij de band terug geschroefd wordt tot alleen een pianist. Je zou haar misschien een net ietsje spannender repertoire gunnen, maar dat nieuwe liedje omschrijft de situatie wel degelijk adequaat: niets staat de doorbraak van Celeste nog in de weg. (AdV)

Voor fans van: Amy Winehouse, Adele, maar toch zeker ook Michael Kiwanuka, voor wie ze in AFAS Live het voorprogramma verzorgde.

Waar hopen we dit te zien: Celeste is klaar voor grote zalen, maar de vraag is of dat ook betekent: voor festivaltenten. Ze zal toch beter tot haar recht komen bij een aandachtig eigen publiek.

Luister: 'Strange'.

Melenas heeft het indiehart op de goede plaats zitten: de liefde voor jengelende gitaarpop van de C86-stroming zit door het hele materiaal verweven. Het viertal weet dus ook dat het allemaal losjes mag zijn. Alleen zit de band uit Pamplona aan de verkeerde kant van slordig. De Spaanstalige songs klinken opgewerkt maar wórden niet opgewekt omdat er telkens iets mis is. Zoals de zang die dan nogal aan de verkeerde kant van vals zit. Of de bandleden die elkaar en zichzelf soms kwijtraken. In hun reverbcore-fuzz-pop, zoals ze het zelf noemen, zitten voldoende goede ideeën. Op de tekentafel zijn de vier dames in hun element.

Maar op sommige momenten gaat het dusdanig mis dat de eigenaar van een oefenhok nog zou eisen dat Melenas eerst thuis wat meters maakt voordat de vier de sleutel weer krijgen. Toch is de band al bijna aan de tweede plaat toe. In maart moet deze het levenslicht zien. Sommige nummers worden voor het eerst live gespeeld en dat is te horen. Het hogere doel is natuurlijk dat mensen bij Pamplona niet meer als eerste aan de stierenvechten denken, maar vooralsnog is Melenas daar een lichtjaar van verwijderd. (NP) 

Voor fans van: C86

Waar hopen we dit te zien: Spaanse indiefestivalletjes met weinig budget

Luister: Gira

Probeer maar eens aan een Duitse collega uit te leggen welke status Spinvis heeft in Nederland. ‘Ja, er war ein Briefträger in Nieuwegein, und wurde zu einer der prominentesten Musiker aus den Niederlanden.’ ’Ein bisschen wie Herbert Grönemeyer?’ 'Nein, nicht wie Herbert Grönemeyer. Bist du krank im Kopf?'

Spinvis hat Fernweh, onze eigen Erik de Jong verlangt naar het verre. Daarom presenteert hij zichzelf vanavond op Eurosonic auf Deutsch. ‘Hey! Ich will ganz einfach schwimmen.’ Oké, slechts drie nummers heeft hij hertaald (ook ‘Tienduizend Zwaluwen’ en ‘Kom Terug’), verder doet hij het gewoon weer in het Nederlands. En ja, ook als je de taal niet begrijpt is Spinvis weer helemaal geweldig. Die driestemmige zanglijnen en wonderlijke strijkpartijen breken door alle taalbarrières heen. Als hij daadwerkelijk een ster wordt in Duitsland (en we gunnen het hem van harte), dan zeggen we graag: ‘Reis weit, trink Wein, denk nach, lach laut, tauch tief’. Maar ook: ‘Komm zurück.’ (TP)

Voor fans van: Spinnen und Fische.

Waar hopen we dit te zien: ganz Deutschland.

Luister: Ich Will Ganz Einfach Schwimmen 

‘If you haven’t heard of me, then I hope you don’t think it’s shit,’ zegt de ietwat nerveuze Tom Gregory in de volle Forum. Acht jaar geleden deed de zanger auditie bij The Voice. De stoelen draaiden niet. Waarschijnlijk omdat er geen enkele ziel in die puber stem zat. Goed hij had even een korte acteercarrière maar toch kriebelt het. Hij wil weer muziek maken en scoort in 2017 een hit in Duitsland met ‘Run To You’, dat inmiddels goed is voor 22 miljoen streams op Spotify. Dat liedje is waarschijnlijk het meest basic popliedje dat er bestaat. Een pingelend gitaartje, flinke bombast en verder weinig variatie in de productie. Ieder liedje klinkt overigens zo. Nu is hij zelf ook al niet de meest bijzondere performer. Tom Gregory mist enige vorm van charme en ziet eruit alsof hij regelrecht uit een H&M reclame is gelopen. Hij bazelt op een gegeven moment over drankproblemen in de muziekindustrie voor hij het liedje ‘Sober’ inzet, maar drinkt daarna gewoon een glas rode wijn. ‘Als jullie dit liedje leuk vinden mag je klappen, en voor alle mensen uit de muziekindustrie: neem er nog een.’ Gaan we doen. Want op dit soort hersenloze troep zit niemand meer te wachten. (DK)

Voor fans van: Ed Sheeran, Lewis Capaldi en Ellie Goulding

Waar hopen we dit te zien: Nergens. Een keer is genoeg. 

Luister: Kies maar het is allemaal inwisselbaar.