Pinkpop 2019: dit was de maandag Pinkpop 2019: dit was de maandag

Aan alle kanten rammelt het of voelt het als een dreigend auto-ongeluk. En tóch zit de show vol magische momenten. Het intro van ‘Everywhere' wordt dan wel verkeerd ingezet, toch is het prachtig om zo’n nummer aan het eind van zo’n weekend over Landgraaf te horen schallen. Hetzelfde met ‘Rhiannon’. Dat intro alleen al, die droge gitaar, die drum en bas die bijvallen, de onderkoelde zang. En man, heel Pinkpop  ‘Go Your Own Way’ mee horen brullen vlak voor de toegift. Zelfs als je de pijn die in de studioversie klinkt niet kent, krijg je maar zo kippenvel. De hele set is een bewijs dat de muziek van Fleetwood Mac onstervelijk is. Zonde dat de band het zelf niet is. >>> lees verder

Zo nu en dan komt er een “special guest” het podium opgewandeld, maar jammer genoeg heeft Major Lazer voor deze Pinkpop editie niet de Ronnie Flexen en Mr. Polska’s van deze wereld op sleeptouw genomen. Dat deed hij eerder op Lowlands wel. Die special guest, dat is gewoon een of andere pipo gekleed in een spidermanpakkie dat eventjes opdraaft om op de booth een dertig-seconden-durende twerksolo te doen. Maar eigenlijk maakt het al niet uit: aan deze show zitten al genoeg tierlantijntjes om het publiek in één uur compleet te verzadigen.>>> lees verder

Huppakee, mandoline, banjo, accordeon, tinwhistle, en dan verder nog alles wat je doorsnee punkband betaamt, maar de songs die deze Keltische punkverbastering uit hun instrumenten trekt, hadden ook zomaar in de Pirates Of The Carribean-soundtrack kunnen zitten. Of niet dan? Alsof het om een hele trits top 40 hits gaat, zingt iedereen uit volle borst mee.

>>> lees verder

Michael Kiwanuka spint songs als het opzwepende ‘Black Man In A White World’ en stemmigere ‘Rule The World’ en ‘Father’s Child’ prachtig lang uit, tot uitvoeringen van wel zeven minuten. Dan klinken ze bedwelmend, en wanneer hij zijn mantra's alsmaar blijft herhalen, beginnen ze ook in je hoofd rond te zingen. Zeker ‘Father’s Child’ komt keihard binnen, wanneer er lange stiltes vallen en Kiwanuka zijn gitarist alle ruimte geeft voor een mega-bluesy janksolo. >>>lees verder

Het Pinkpop-publiek, doorweekt en moe van drie dagen festival (gisteren zelfs tot half twee ’s nachts, wie bedenkt zoiets!), heeft juist even een oppepper nodig om over die vermaledijde after dinner-dip heen te komen. In die omstandigheden klinkt het normaal toch vrij kleurloze Bastille plots als een cocktail van energiedrank en espresso. In het voorvak danst een jongen blootvoets op het gras, in een korte broek en een kletsnatte blouse. Morgen is hij ziek, maar nu maakt dat nog niet uit. >>> lees verder

Knullig, dat is het juiste woord. Soms voelt de sfeer een beetje als de kringverjaardag van je oom. Muziektechnisch gezien is er echter niets op aan te merken, en het is zeker indrukwekkend dat de de stem van de inmiddels 67-jarige Hynde totaal niet door de tijd is aangedaan. Waarschijnlijk leuk voor mensen die The Pretenders kennen van vroeger, maar nieuwe fans zullen door dit optreden niet worden vergaard. >>> lees verder
 

Duncan doet het ontzettend goed. Van de twaalf nummers op de setlist – allemaal eigen werk – zijn er zeker acht hits in de dop. Het zijn melancholische kippenveltrekkers van pianoliederen met diepe bassen, met universele teksten die je het tweede refrein al kunt meebrullen. Het hoopvol feelgood nummer ‘Tomorrow’ met zijn ‘we’ll keep dancing in the rain’ bijvoorbeeld, ‘Nearly Morning’ geschreven met de gitarist van Causes. Veel nummers klinken als Ben Howard meets Kensington, met op de juiste momenten intieme haakjes en dan weer groots openbarstend met galmende gitaren en grootse drums. >>> lees verder

Maar het probleem met Tenacious D is dat ze zo lang zijn doorgegaan met iets wat ooit al een matige grap was, dat ze er zelf in zijn gaan geloven. Misschien dat Landgraaf starstruck is, als je ziet hoe vol het veld nog staat. Of misschien is iedereen in de war door het decor van een kasteel met twee pikken als torens en een vagina als poort. Stonerhumor zou nog een te groot compliment zijn. Kinderachtig ook. Totaal stompzinnig, dat komt meer in de buurt. >>> lees verder

‘Mijn lievelingsliedje!’, kondigt Kovacs slotsong ‘Mama & Papa’ aan. Stevig aangezet door haar twee achtergrondzangeressen, zijzelf duivels brullend en met krasse uithalen. Dat is Kovacs op haar best. Wie was Sam Fender ook alweer? >>> lees verder

De knuffelrock-’n’-roller van eigen bodem jakkert in mum van tijd door zijn hele oeuvre, waarin hij wissellend zijn virtuositeit toont op gitaar en piano. Een érg vermakelijke honkytonk-improvisatie op de piano aan het eind van ‘Take Me’ laat zien wat een enorm veelzijdige muzikant Tuinstra is. >>> lees verder
 

Coely weet iedereen mee te laten klappen en zingen met teksten die ze naar alle waarschijnlijkheid niet zullen kennen. En na alle soulvolle uithalen waarmee ze haar megabereik aan alle hoeken van de tent toont, wordt ze steeds beloond met salvo's van applaus. Coély maakt hiphop behapbaar voor Pinkpop, maar doordat ze zo heftig leunt op de maniertjes van de ‘80s en de ‘90s voelt het tegelijkertijd net zo vers als een marathon van herhalingen van de Fresh Prince. >>> lees verder

Veel vaker is The 1975 gelukkig een frisse wind die tegen de heilige huisjes van de hedendaagse rockwereld aan durft te trappen. Neem nou het nonchalante, Chance The Rapper-eske ‘Sincerity Is Scary’, waarin het door de visuals haast lijkt alsof Healy met zijn glas wijn en sigaret door een straat in New York struint. Of eighties-achtige anthems ‘Love It If We Made It’ en ‘I Always Wanna Die (Sometimes)’: zo groots en schaamteloos hoor je een rockband anno 2019 nauwelijks nog. Zeker bij die laatste zou je haast wensen dat de hemel nog zo huilde als de meisjes op de eerste rij. >>> lees verder
 

Terwijl de hele band in asbestpakken het podium op loopt, staat op de linker- en rechterhoek een stormtrooper. Strak in de houding, met een CO2-geweer in de houding om bij de climaxen nog wat extra's over de hoofden van het publiek te kunnen spuiten. Achterop het podium een wand van nepversterkers, waarop dan weer de danseressen in cyberpunkkostuum kunnen dansen.  Het is nog geloofwaardig ook. De ziedende riffs en schreeuwpartijen in combinatie met de hoekige drums, elektronica en galmende koren die op tape meelopen en aan de andere kant, de visuals vol vervreemdende 3D-animaties, grommende honden en natuurlijk vlammen: totaal over de top, maar dat is de muziek van Bring Me The Horizon  ook. Goed ook hoe pas halverwege de show blijkt dat al die losse versterkers eigenlijk LED-schermen zijn, en zelfs de hele crew in de coulissen gasmaskers op heeft. Hoe lomp het allemaal ook klinkt, het is allemaal tot in de puntjes uitgedacht. >>> lees verder

Een fris briesje, een mooie berg en een draf- en renbaan met topacts, wat wil je nog meer? Prima materiaal voor een paar dagen fotograferen. >>> lees verder

Met een goede dynamiek in de show die de hits, waar de hele Brightlands op meeklapt, verbindt met de pijlsnelle garagerock en meer uitgemeten, psychedelische ‘scapes. Vooral de tracks met een rockende schwung worden gretig opgevangen door de klappende handjes van het Pinkpoppubliek, en dat zal ook wel een mooie opsteker zijn voor de band bij wie het publiek vorige week nog als sneeuw voor de zon verdween in de zondagse hitte van Best Kept Secret. >>> lees verder